Wednesday, December 31, 2008

10 voorspellingen voor 2009

Vooreerst wens ik iedereen het allerbeste voor 2009. Hieronder volgt een boude poging tot tien voorspellingen voor het komende jaar. Dit geïnspireerd door gelijkaardige lijstjes, zoals de “ten outrageous claims for 2009” van Saxo Bank, de voorspellingen van Goldeagle of die van Mark Andersson.

1) De regering Van Rompuy I valt en het federale niveau blijft in crisis

Bij de regionale verkiezingen van 7 juni 2008 krijgen de traditionele partijen een uppercut te verwerken van de kiezer. Yves Leterme, Jo Vandeurzen en Inge Vervotte worden opnieuw Minister in de Vlaamse regering, een coalitie van CD&V, Open VLD, LDD en N-VA. De Vlaamse regering neemt definitief elke bevoegdheid tot het voeren van communautaire onderhandelingen over van het federale niveau. De onderhandelingen voor een nieuwe federale regering slepen aan voor onbepaalde tijd.

2)
De Euro komt onder druk maar Italië blijft de in de eurozone

De economische crisis blijkt ernstiger dan gevreesd voor de staatsbegrotingen van Club Med landen Italië, Spanje en Griekenland. Italië, dat een zware staatsschuld torst, slaagt er niet in om nog krediet te verkrijgen en dreigt de weg op te gaan van Argentinië. Duitsland kampt zelf met ernstige budgettaire problemen als gevolg van de crisis en kan of wil Italië niet voldoende van kredieten voorzien. De Italiaanse politieke klasse wordt door het bedrijfsleven onder druk gezet om een devaluatie door te voeren. Aangezien de bevolking niet bereid is om zware loonsdalingen te aanvaarden beslist Italië na enkele dagen onzekerheid in de eurozone te blijven en een omvangrijk besparingsplan op te zetten waarbij zwaar gesneden wordt in de Italiaanse publieke sector. Dagenlange betogingen van ambtenaren worden op algemeen misprijzen onthaald en de regering haalt haar slag thuis. Het tumult zorgt voor een verdere daling van de waarde van de Euro ten opzichte van de Zwitserse Frank die ze na eerdere interestverlagingen door de ECB al had verloren. In Duitsland roept de CSU op om termijn naar de D-Mark terug te keren, waarschuwend dat de volgende keer andere lidstaten zullen delen in de klappen.

3) Grote internationale prijzenstijgingen

De effecten van de gecoördineerde interestdalingen van de centrale banken van de Eurozone, de V.S. en het V.K. worden zichtbaar, met extreme prijzenstijgingen als gevolg van de valsemunterij van de centrale banken. Inflatie en stagnatie van de economische groei zorgen voor het fenomeen “stagflatie”, bekend van de jaren ’70. De prijsverminderingen van olie worden ongedaan gemaakt door de ontwaarding van het geld.

De waarschuwingen voor prijsdalingen van producten wat de economie zou schaden en wat gecompenseerd zou moeten worden door het printen van geld blijken ongegrond. Integendeel blijkt dat het printen van geld en de prijzenstijgingen als gevolg van die geldontwaarding net het economisch herstel tegenhouden.

Nochtans is er een waarschuwing geweest, namelijk door het feit dat “Helicopter” Bernanke gefeliciteerd werd door de Centrale Bank van het schurkenregime in Zimbabwe, dat geteisterd wordt door een inflatie van 516,000,000,000,000,000,000 procent. De Reserve Bank of Zimbabwe schrijft:

As Monetary Authorities, we have been humbled and have taken heart in the realization that some leading Central Banks, including those in the USA and the UK, are now not just talking of, but also actually implementing flexible and pragmatic central bank support programmes where these are deemed necessary in their National interests.

That is precisely the path that we began over 4 years ago in pursuit of our own national interest and we have not wavered on that critical path despite the untold misunderstanding, vilification and demonization we have endured from across the political divide.

Yet there are telling examples of the path we have...For instance, when the
USA economy was recently confronted by the devastating effects of Hurricanes Katrina and Rita, as well as the Iraq war, their Central Bank stepped in and injected life-boat schemes in the form of billions of dollars that were printed and pumped into the American economy.

Bron

Toch een positieve noot is dat tegen het einde van het jaar het bedrog van Keynes (geld printen om de economie te helpen) nu definitief gediscrediteerd zal zijn. Een algemene consensus tekent zich af om de centrale banken terug op West-Duitse leest te schoeien met als prioriteit het stabiel houden van de geldhoeveelheid. Het internet speelt een belangrijke rol in de ondergraving van de visie van Keynes die in 2008 werd geïmplementeerd.

4) Obama bespaart en de Dollar daalt minder dan verwacht

De Amerikaanse President Obama maakt een prioriteit van besparingen en de hervorming van het ziektezorgstelsel wordt op de lange baan geschoven. De arrogante chief economic advisor Larry Summers wordt het mikpunt van zwaar vakbondsprotest, maar de Obama-administratie buigt niet, daarbij gesterkt door een slechter wordende economische situatie. Tegen het einde van het jaar staan alle besparingen op de rails. De verbeterde budgettaire situatie van de V.S. helpt de Dollar herstellen.

5) De groei van de ontwikkelingslanden vertraagt maar ze houden zich goed

Zelfs de wereldwijde crisis krijgt minder dan verwacht impact op de groei van de economieën van China en India. Hoewel ze vertragen breekt er geen sociaal protest uit, blijven ze internationale investeringen aantrekken en investeren ze zelfs ook meer en meer in het buitenland. In het bijzonder Afrika geniet van een massale stijging van Aziatische investeringen, wat ook in het Westen een hernieuwde aandacht voor het armste continent bijbrengt. Breedband-internet breekt door in Afrika, wat ook de basis legt voor een Afrikaanse outsourcingseconomie.

6) Angela Merkel wint de Kanseliersverkiezingen in Duitsland

Das Mädchen doet het beter dan verwacht bij de verkiezingen in Duitsland. De FPD en de Linkspartei doen het eveneens goed. Zware verliezen worden geïncasseerd door de SPD, die verantwoordelijk wordt geacht voor een mislukt antwoord op de economische crisis. Merkel vormt een nieuwe coalitie met FPD en Guido Westerwelle wordt de nieuwe Minister van Buitenlandse Zaken en voert zijn belofte door om ontwikkelingshulp te schrappen voor homofobe landen. In de nieuwe regering krijgt de CSU een bijzonder grote invloed en diepgaande hervormingen om de blijvende economische crisis aan te pakken komen weer meer prominent op de voorgrond.

7) Irving Saladino breekt het wereldrecord verspringen in 2009 en Cercle Brugge verovert de beker van België voetbal

Na een prestatie van 8.73 m in 2008, is de Panamese verspringer Irving Saladino niet zo heel ver meer af van één van de meest mythische sportprestaties, het wereldrecord verspringen, dat op dit moment op naam van de Amerikaan Mike Powell staat met een sprong van 8.95 meter in 1991 in Tokyo. Goed mogelijk dat hij er dit jaar in slaagt. En waarom niet onmiddellijk de 9 meter grens doorbreken?

Terwijl iedereen erkent dat Standard sportief oppermachtig is in de Belgische voetbalcompetitie, moet het ook duidelijk zijn dat Cercle Brugge organisatorisch oppermachtig is. Met een piepklein budget en zware concurrentie van Club Brugge in eigen stad, staat Groen-Zwart op dit moment toch maar op de vijfde plaats in de rankschikking. De Beker van België zou dan ook oververdiend zijn voor de enige professioneel bestuurde club van het land.

8) President Klaus verstoort de orde in de EU

Vanaf 1 januari is Tsjechië voorzitter van de EU. Het leidt dan ook geen twijfel dat Vaclav Klaus, die momenteel president is van Tsjechië, deze gelegenheid niet zal laten voorbijgaan om voor opschudding te zorgen. Eerder was hij reeds communistisch dissident (al was het dan ondergronds, hij gaf zelf toe dat hij zich onder het regime koest hield), splitste hij zijn land Tsjechoslovakije (wat achteraf gebleken een geschenk is geweest voor de bevolking, in de eerste plaats voor Slovakije trouwens) en protesteerde hij tegen de klimaathysterie in zijn boek “Blue planet in green shackles”, daarbij waarschuwend voor de haat tegen de vrijheid die het klimaatactivisme kenmerkt. Nu krijgt hij dus de kans om zijn verzet tegen centralisering van de macht in Europa dus tot een hoogtepunt te leiden.

Zie ook deze vooruitblik door Open Europe over de EU in 2009: http://www.openeurope.org.uk/research/eu2009.pdf

9) Ierland zegt opnieuw “neen” tegen de Europese Grondwet

De Europese Grondwet (nu bekend onder de schuilnaam “het Verdrag van Lissabon”), die poogt om de macht verder te centraliseren in Europa, zal wellicht opnieuw aan het Ierse volk worden voorgelegd. Alhoewel dit verre van zeker is, gok ik toch op een tweede “no”. De farce is al te duidelijk (of hebben de Amerikanen het ook niet goed begrepen, en moeten ze “ opnieuw een kans krijgen om te stemmen”, want was McCain niet overduidelijk de beste kandidaat?).

10) Robert Mugabe wordt afgezet

Het regime van de meest visuele tiran van deze wereld is hopelijk geen lang leven meer beschoren. Eindelijk gaan ook in Zuid-Afrika ook stemmen op om iets te doen aan de vroegere lieveling van links en een Nederlandse krant pleitte zelfs voor het herinvoeren van de tirannenmoord. Mugabe heeft tot dusver de kaart van het slachtofferisme tot op de laatste momenten nog perfect weten te spelen, maar het is heel onwaarschijnlijk dat alles bij het oude blijft. Een groot vraagteken is echter hoe (intern-extern?), en laat ons dan ook hopen dat de overgang voor de bevoling zo vredevol mogelijk mag verlopen.

Sunday, December 21, 2008

De federale regering heeft haar overbodigheid bewezen

Heeft dit land wel een nieuwe federale regering nodig? Voorzover de huidige reeds ontslag heeft genomen, natuurlijk, want nog steeds heeft de Koning het ontslag van de huidige regering niet aanvaard, wat een unieke situatie lijkt. Geen twijfel mag dan ook bestaan over de ernst van deze politieke crisis, ten minste voor het voortbestaan van de Belgische staat, minder voor de burgers.

Nog steeds zijn vijf regeringen actief in dit land (de Vlaamse, Waalse, Franstalige gemeenschaps-, Brusselse en Duitstalige regering) terwijl de federale regering reeds sinds juni 2007 verlamd is. Een groot probleem is dit niet, want met het nodige pragmatisme zijn dringende beslissingen wel gebeurd het voorbije anderhalf jaar.

Nu treed de verlamming van het federale niveau dus nog een stadium verder in, met het wegvallen van Vlaams stemmenkampioen Yves Leterme uit de Belgische politiek en het vooruitzicht van Vlaamse en Europese verkiezingen in juni 2009 (of februari 2009, met een betwistbare vervroeging van Vlaamse en Europese verkiezingen).
De rampregering Leterme I eindigt in ongrondwettelijkheid (een schending van de scheiding der machten!) en inbreuken van de strafwet (beroepsgeheim). Om nog maar te zwijgen van de zware schendingen van de eigendomsrechten van de Fortis-aandeelhouders, wat het moedige arrest van het Hof van Beroep gelukkig heeft proberen ongedaan maken. De rechterlijke macht heeft daarna met op kop voorzitter van het Hof van Cassatie Ghislain Londers orde op zaken gesteld door de interventie van de regering in de beslissingen van rechters te hekelen. Deze lijnrechte aanvallen van de rechterlijke macht op de politieke kaste werden breed gedragen door de bevolking en mogen als zwaar schot voor de boeg dienen voor die politici en partijen die in de toekomst denken dit nog eens te mogen proberen. Iedereen weet nu dat rechters het recht spreken, en niet politici, dat aandeelhouders beslissen over hun eigendom, en niet politici.
Nu het respect voor de rechtsstaat is hersteld, komt het probleem met de Belgische staat terug in het vizier: een belastingsdruk die roofbouw pleegt op de burgers en talrijke betuttelingen en corrupte regels die de ondernemingsvrijheid aan banden leggen en een groot deel van de bevolking, voornamelijk in Zuid-België, in comateuze toestand pogen te houden. De onzekerheid over de fall-out van de kredietcrisis maakt een oplossing voor de Belgische crisis meer dan dringend.

Om het Belgische probleem op te lossen, moet één zaak echter duidelijk zijn: een federale regering zal hier geen soelaas brengen, integendeel.
In het Fortis-dossier zijn de aandeelhouders het best in staat om de verdere afhandeling van hun eigendom te regelen, een federale regering is daar niet voor nodig. Net zomin trouwens voor zovele andere dossiers, zoals in de eerste plaats het “interprofessioneel akkoord”.
Vakbonden en werkgevers roepen op tot de vorming van een federale regering, die met belastingsgeld hun compromissen dan maar moet vergemakkelijken en bovendien bindend maken voor alle sectoren in dit land. Een vreemde gedachte eigenlijk. Sociaal overleg zou vrij moeten moeten zijn. Dat Rudi Thomaes en Luc Cortebeeck een akkoord sluiten is wenselijk, en met gecentraliseerd sociaal overleg is op zich niets verkeerd, maar als sectoren verkiezen om de lonen meer te laten stijgen of dalen, is dit toch eigenlijk de logica zelve. Waarom een uniform keurslijf willen opdringen aan de diverse economische realiteiten in dit land?
De keizer is naakt. De federale regering waar de politieke kaste zo naar smacht heeft al anderhalf jaar de eigen overbodigheid bewezen. Wat er wel echt nodig is, is een fundamentele sanering van het Belgische systeem. Meer en meer wordt duidelijk dat een splitsing van de staat daar het enige middel toe lijkt.
Zo’n splitsing van de staat hoeft en mag zelfs geen revolutie zijn. Integendeel is die splitsing reeds ingezet, want het federale niveau is reeds anderhalf jaar afwezig van deze wereld, op de talrijke schijnmanoeuvres na.
Hoe zal de splitsing nu verder verlopen?
Of er nu federale verkiezingen komen of niet (zonder oplossing voor BHV zijn deze trouwens ongrondwettelijk, volgens het Grondwettelijk Hof), zeker is dat toekomstige institutionele onderhandelingen enkel moeilijker zullen worden. Elke dag dat de federale regering niet bestaat, is de onafhankelijkheid van de deelstaten een feit. Die onafhankelijk wordt dus met de dag ook meer en meer definitief.
Het Belgisch staatsvehikel wordt zo meer en meer een transfer-vehikel van voornamelijk sociale zekerheidsgeld van noord naar zuid. De onvrede hierover in Vlaanderen is nagenoeg bekend, en zou eigenlijk nog meer moeten toenemen wanneer men weet dat naast Polen en Litouwen enkel België twee steden levert voor de bedenkelijke top 10 van Europese steden met de hoogste werkloosheid: Charleroi en Luik (cijfers van Eurostat, zie: http://lvb.net/item/6605). De werkloosheidsval (onbeperkte uitkeringen, kindergeld, subsidies allerhande, afhankelijkheidscultuur, verspilling, corruptie, …) is hier natuurlijk de oorzaak van, en het grimmige PS-apparaat de uitvoerder, maar wie financiert deze immorele situatie? Juist: de Vlaamse belastingsbetaler.
Het Vlaamse ontwaken hierover is slechts een kwestie van tijd en het staat dus in de sterren geschreven dat in de komende jaren de sociale zekerheid zal worden gesplitst, want het federale geld dat naar het federale niveau vloeit, daalt dankzij de Lambermont-staatshervorming jaar na jaar (bij de Lambermont-staatshervorming in 2001 hebben de Franstaligen meer middelen voor hun gemeenschapsonderwijs verkregen, wat echter tot een drooglegging van het federale niveau leidt op termijn).
De Vlaamse “zorgverzekering” zal de stijgende eigen inbreng van patiënten voor gezondheidszorg compenseren, wat een de facto splitsing van de gezondheidszorg met zich meebrengt. Een eigen Vlaamse sociale zekerheid naar Belgisch – verspillend en inefficiënt - model is dan wel niet wenselijk, maar de kleinere schaal van een Vlaamse staat zal een veel grotere ruimte voor privaat initiatief moeten laten, een goede zaak dus.
Na de splitsing van de sociale zekerheid zal de wil van de Franstaligen om België nog te behouden sterk afkoelen. De socialistische uitkerings-baronnen in het zuiden zullen alle moeite van de wereld doen om een nieuwe broodheer te vinden, en het lijdt weinig twijfel dat zij zich daarvoor naar Frankrijk zullen richten. Velen denken dat Frankrijk niet in Wallonië is geïnteresseerd, maar de corrupte Franse politieke klasse zal maar al te graag belastingsgeld naar Wallonië overmaken om de eigen macht te kunnen uitbreiden en een bod op Brussel te doen, zich goed bewust van het feit dat ze Brussel niet zullen binnenhalen, maar louter om dan toch iets anders te kunnen binnenhalen op EU-niveau. De aanhechting bij Frankrijk zou een ramp zijn voor Wallonië. Wallonië kan in 10 jaar tijd een nieuw Slovakije worden, maar een pijnlijk proces is daarvoor nodig.
Als weeskind van de overleden Belgische staat zal Brussel intussen worden bestuurd door drie regeringen: de Vlaamse regering, de Franstalige gemeenschapsregering en de Brusselse gewestregering. Op termijn is deze situatie onhoudbaar, maar de Brusselse gewestregering zal zich niet kunnen richten tot het nu reeds nagenoeg failliete Zuid-België. Ook de eventuele nieuwe broodheer Frankrijk zal geen optie zijn, want diplomatiek is het onwaarschijnlijk dat het Verenigd Koninkrijk of Duitsland een Frans Brussel zouden aanvaarden. Aangezien Brusselaars weinig op hebben met de Vlaamse overheid (hoewel de meesten onder hen verfranste Vlamingen zijn), blijft maar één optie over voor Brussel: eigen verantwoordelijkheid nemen. Het Belgische kind zal volwassen moeten worden.
Niet zoals een Brussels DC, want die stad is wellicht één van de slechtst bestuurde steden van de V.S., met hoge onveiligheidscijfers en arme minderhedengetto’s, en bovendien een veel te lage graad aan zelfbestuur. Het is geen toeval dat op de nummerplaten in Washington D.C. de vermelding “taxation without representation” is te vinden.
Een onafhankelijk Brussel zal zich in tegenstelling aan die andere kleine staat met Europese instellingen moeten spiegelen, namelijk Luxemburg. In de eerste plaats zal het op zoek moeten naar inkomsten.
In de eerste plaats zou dan het peperdure Brusselse systeem van besturen worden hervormd. Gedaan met de opdeling Gewest – VGC – Cocof - GGC. Eén bestuur. Gedaan ook met bepaalde baronietoestanden die in gemeenten bestaan. Gedaan wellicht ook met de overbelasting van het Brusselse wegennet, dit door het invoeren van een “congestion charge” zoals in Londen of Milaan. Eventueel kan een belasting worden ingevoerd voor buitenlanders die er werken (Vlamingen, Europese ambtenaren), maar Brussel zal niet zover kunnen gaan als het wil, want vitale infrastructuur voor Brussel ligt op Vlaams grondgebied (luchthaven, ring, spoor) en Europese ambtenaren kunnen perfect verhuizen naar Straatsburg of ergens anders indien Brussel zijn hand overspeelt. Vlaamse Brusselaars zouden daarom ook moeten worden gerespecteerd, en misschien zijn ze door een onafhankelijk Brussel wel beter af, zoals Vlaamse Brusselaar André Monteyne schrijft in “De stadstaat Brussel en de Vlamingen”.
In Vlaanderen zelf zal de nieuwe grote uitdaging zijn om fors te gaan snijden in het ambtenarenapparaat en het oerwoud aan Vlaamse regelgeving, want al gauw zal de Vlaamse staat de Belgische staat als grote boeman vervangen. De overname van een groot deel van de Belgische staatsschuld zal daar trouwens ook wel voor zorgen.
De Belgische splitsing zal “en stoemelings” gebeurd zijn. Internationaal gezien zal het een mokerslag betekenen voor diegenen die de Europese Unie willen doen evolueren naar een corporatistische superstaat waar overregulering en bureaucratisering aan de orde van de dag zijn en een artificieel Europees semi-racistisch natiegevoel wordt gepropageerd gericht tegen Amerikaanse en Aziatische vrienden en handelspartners. De toekomst is aan een vrije wereld met kleine als bedrijf bestuurde staten die vrij handel drijven in vrede. Een opsplitsing van de macht in het hart van West-Europa zal daartoe een mooie stap vooruit zijn.
Appendix: zijn federale verkiezingen wel mogelijk?
Volgens velen zijn federale verkiezingen wel degelijk mogelijk zonder een oplossing voor het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde. Het argument hiervoor luidt dat “het de Kamer is die volgens artikel 48 van de grondwet de geloofsbrieven van haar leden onderzoekt en eventuele geschillen beslecht.” Ook zou artikel 65 van de grondwet dat bepaalt dat “Kamerleden voor vier jaar worden verkozen en dat de Kamer om de vier jaar moet worden vernieuwd” dit mogelijk maken.
Niets is echter minder waar. Parlementsleden verliezen inderdaad na 4 jaar hun bevoegdheid om wetten uit te vaardigen voor de bevolking, maar het feit “de Kamer geloofsbrieven van haar leden onderzoekt en eventuele geschillen beslecht” veronderstelt eerst dat er een Kamer moet zijn (het Grondwettelijk Hof verklaarde zichzelf blijkbaar wel onbevoegd in het verleden). De groep politici die zich na de volgende federale verkiezingen zonder oplossing voor BHV “Kamer” of “Senaat” zal noemen op grond van een verkiezing die niet conform was met de procedure beschreven in de Grondwet, heeft helaas niet meer recht op de naam “Kamer” of “Senaat” dan de bestuursleden van een duivenclub die op basis van hun eigen - niet-Grondwettelijke - procedure zijn verkozen. Op dat moment is er immers in het geheel geen “Kamer” of “Senaat” die zich over geloofsbrieven kan of mag uitspreken. Al is dit een zeer strikte interpretatie van de Grondwet die natuurlijk niet gevolgd zal worden (maar wel degelijk munitie biedt om het voortdurende overtreden van de eigen regels door politici te hekelen).





























Tuesday, November 11, 2008

Bring Back the Gold Standard

Does the financial crisis make clear that capitalism, the free market and the classical liberal ideology are failing? Of course not, whatever social democrat ideological veterans might proclaim. Socialism and its derivatives have been morally discredited since the fall of the Berlin wall and there is no chance for them of getting back. People get a grasp that there is something wrong with the way the system works for now, but not with the system itself, as a recent poll by FT/Harris suggests.
What has been the ultimate source of the financial crisis hurting the world economy? To understand this, one has to consider on what the world economy is founded and that is still the U.S. Dollar. This rock of confidence has been originating from Western-European civilisation, deriving from mediaeval Bruges, the first financial center of its time, dubbed as “the cradle of capitalism”, where the Flemish van den Beurze family has borrowed its name for the “bourse” institutions emerging in the world’s later financial centers Antwerp, Amsterdam, London and New York. A protestant classical liberal culture has culminated in the founding of the new world, where nothing less than the absolute individual freedom was deemed sufficient for humanity and where without any doubt the highest level of civilisation has been reached, to the regret and envy of the less developed cultures outside the new world still suffering from oppression and jealousy. The American money has outcompeted all rivals in becoming the sure rock for the tired, the poor and the huddled masses, also those outside the new world, to rely on.
Unfortunately the inherent tendencies of the old world have not been completely disappearing in the new world, and the fall of the Dutch republic is being repeated by America. As the history of the Dutch republic (1581 – 1795) goes according to the world’s encyclopaedia:
“Long term rivalry between the two main factions in Dutch society, the Staatsgezinden (Republicans) and the Prinsgezinden (Royalists or Orangists) sapped the strength and unity of the country. Johan de Witt and the Republicans did reign supreme for a time at the middle of the Seventeenth century (the First Stadtholderless Period) until his overthrow and murder in 1672. Subsequently, William III of Orange became stadtholder, after a stadtholderless era of 22 years, and the Orangists regained power; his first problem was to survive the Franco-Dutch War (which was related to the Third Anglo-Dutch war), when France, England, Münster and Cologne united against his country.
Wars to contain the expansionist policies of France in various coalitions, after the Glorious Revolution mostly including England, burdened the Republic with huge debts, although little of the fighting after 1673 took place on its own territory. After William III's death in 1702 the Second Stadtholderless Period was inaugurated. The end of the War of Spanish Succession in 1713 marked the end of the Republic as a major military power.
Fierce competition for trade and colonies, especially from England, furthered the economic downturn of the country. The three Anglo-Dutch Wars and the rise of Mercantilism hurt Dutch shipping and commerce.
The establishment of the Bank of England, at a time when the Dutch were fighting against the French on Dutch soil, meant that money could be borrowed from London at lower interest rates and at greater reliability and protection. Gradually, London displaced Amsterdam as the leading European financial centre.”
Sounds familiar? Let’s proceed on the rocky path of historical comparison: one could compare the U.S. to the Dutch republic. Current classical liberals to the Dutch republicans, big government conservatives to the royalists achieving victory over the former. Mediaeval France causing the republic to overspend on defence would be what Nazi-Germany and the U.S.S.R. were for the U.S. China as the creditor for the U.S. would be as England served as a creditor for Holland. And would New York thus be replaced by Shenzen or Shanghai as London replaced Amsterdam? Luckily we shouldn’t believe in historical determination, as the great Ludwig Von Mises has taught, but we might however try to learn from it.
A standing army, a central bank and ongoing wars have led the U.S. Dollar to suffer from a turbulent history, weakening the currency. The ongoing collapse of the Dollar is the true drama in the current crisis.
A critical point in this evolution was without any doubt the final abandoning of the Gold Standard in 1971. Under the Gold Standard system, a banknote is a property title that one is entitled to borrow for real value, namely gold. Gold has been deemed the least imperfect material in history to represent “real value”, and supposedly to be the only material we have that meets all five essential characteristics of money, described as portability, durability, homogeneity, divisibility and value. If Joe gives his money to the bank and receives a banknote as a receipt for that, he probably won’t appreciate it if also Paul, a good friend of the banker, receives a similar receipt, without bringing in any gold then. As a consequence, the banknote of Joe loses some of its value and Paul receives value for free from Joe, as he is effectively stealing from him. All too often Paul is of course the government, who thereby manages to suck money out of Joe which it hasn’t already obtained through taxation.
As a consequence of the massive military state spending in world war I the Gold Standard had come under severe pressure, urging to abandon it. Apart from a short period in the interbellum and during the Bretton woods system after world war II, a weakened form of Gold Standard was in place. In 1971, as a consequence of amongst others high US spending for the Vietnam war and France and the U.K. wanting to redeem their U.S. dollar for gold, the system was abandoned for good, fully establishing a system whereby one doesn’t have the right to exchange money for gold, but one has to trust the government’s promise not to print money.
A similar system could work, if the government was indeed keeping its promise. The American government has been able to parasite on the strong tradition of the Dollar and the fact that under Bretton Woods all currencies were valued in terms of Dollars, leading to a situation whereby the Dollar was still good for 63.9% of all reserves in 2007, while the Euro as the successor of the D-Mark only counts for 26.5 % and thus no real competitor for the Dollar currently exists. The fact that the European Central Bank has joined moves to push interest rates artificially lower, breaking with the tradition of the solid D-Mark isn’t going to improve the prospects for an alternative to the Dollar. However the Dollar is degenerating fast with the United States of America imitating the fall of the Dutch republic. “A republic, if you can keep it”, as Benjamin Franklin answered to the question whether in 1787 a republic or a monarchy had been established.
The legacy of the D-Mark has made that the European Central Bank hasn’t fully gone the way of becoming totally dependent of politics, as French president Sarkozy desires, mirroring the French Franc. Looking back to the history of the French Franc, we can see this was a weak currency all too often misused by politicians having to devaluate it after years of overspending. In a bid to export the negative effects of lax French budgetary policies, French president François Mittérand managed to blackmail Germany that it had to give up its D-Mark in order to obtain German unification, by telling to the former Germany president Helmut Kohl in March 1990: "You get all of Deutschland, if I get half of the Deutsche Mark"
France obtained the Euro: a system whereby it could export its flawed budgetary policies to more sound budgetary nations, as Gemany or the Netherlands. Resistance by the latter countries to model the Euro to the French Franc is still strong, amongst others against a recent proposal by Sarkozy to form an economic government of the euro-area, which would enable even more transfer of the consequences of irresponsible economic governance. However in the U.S., the Clinton and Bush administrations have fully accomplished to model the Dollar to the French Franc, so the monetary powers of the U.S. government have become a tool to finance the government’s welfare and warfare programs.
Back in 1992, former U.S. president Bush senior had to cut the budget in order to pay off the debts of the Reagan administration, and his calls to Federal Reserve chairman Alan Greenspan to lower interest rates were falling in deaf ears. As a result, the economy experienced the necessary downturn, making Bill Clinton winning the election as the Americans choose to follow his creed “it’s the economy, stupid.”
Greenspan had to change his position under severe pressure by accepting a “pact” with Clinton that the government would balance the budget in turn for the Fed lowering interest rates, thereby distorting real economic growth brought about by globalisation with bubbles as the IT bubble bursting in 2000 or the current credit bubble burst.
George Bush junior has only stepped into the footprints of Clinton by pushing Greenspan to lower interest rates, but without respecting Clinton’s promise to balance the budget. Irrespective of the Greenspan-Clinton pact it is however clear that it was the 1990-ies political climate which has pressed Clinton to balance the budget and the post 9-11 trauma which has allowed the Bush administration to break all spending limits. Alan Greenspan, a libertarian opposing the existence of a central bank and once writing the preface for books of libertarian author Ayn Rand, had become the puppet of politicians eager to spend like never before.
After the bursting of the Federal Reserve bubbles a period of necessary spending cuts and economic downturn is awaiting the U.S. Protectionism has postponed and worsened painful industrial restructuring. Moreover in the wake of 9-11 laws have been passed infringing on fundamental rights and economic freedoms, as for example the Sarbanes-Oxley Act.
Looking at the existing mass of financial regulation will learn the left’s ideological veterans that the financial sector is probably one of the most regulated of all economic sectors, to the extent that banks are forming legally protected cartels as only the existing players on the market and not newcomers are able to comply with the set of regulations financial actors have to endure.
It cannot be emphasized too strongly that it was the government who should bear the guilt for the crisis, in the first place the U.S. government, who has been cracking down on the Dollar by the influence it has to push the Federal Reserve to artificially lower interest rates. Apart from that, regulatory causes as the Community Reinvestment Act or supposedly the mark-to-market acounting rule have played a major role. Last but not least is the fact that overregulation of all known financial products has forced investments into fewer known, more complicated but also more risky products, leading now to calls for regulation of for example hedge funds or credit rating agencies, which will without any doubt push investments into even more risky areas. Can the world’s mafia now expect a surge in investments?
Today there is one big difference with the other financial crisises occurring since the abandoning of the Gold Standard in 1971. It’s not about a region (Asia in 1997), an economic sector (IT in 2000) or an unexpected event (11 September 2001). This time there is a structural failure of a worldwide system. Until now all the answers have been even more regulation, spending and printing of money. Maybe these measures can be defended in some cases in the short term: shouldn’t a government that has taken all the instruments to cope with a crisis cope with it, before it hands back these instruments back to where they belong: to private actors? Possibly, although it seems hard to say which measures will work and which will worsen the crisis.
What is for sure, however, is that fire fighting will not be enough and that the root causes of the crisis need to be tackled as well. To restore trust is the central part of the solution, and how else could this be made possible without restoring the only system an economy has always been able to thrive on, which is on a Gold Standard?
The re-installment of a Gold Standard has been under scrutinity by countless opinion articles. However, as the crisis deepens further, claims for actually implementing it are getting more serious and possible technical objections are being dealt with, for example with the claim that not enough gold would be available. This rests on the assumption that a gold-based system cannot contain leverage, a claim easy to dismiss as governments cannot be trusted to apply leverage responsibly, but private entities could.
Some sort of Bretton woods II negotiations are now under way. Politicians will probably the last ones to be convinced to go back to the Gold Standard as a Gold Standard would drastically reduce their spending capacities, but maybe American politicians might want to consider it, keeping in mind the words written in April 2008, by Judy Shelton, a monetary economist and author of "The Coming Soviet Crash" in 1989.
The dollar won't be strengthened by further interest-rate cuts or more fiscal stimulation leading to inflationary consumer spending.If the U.S. is to reclaim its position as provider of the world's most trusted currency, we must think more boldly. It's time to confront currency disorder. Our goal should be to put forward a new proposal for international monetary relations on the scale of the 1944 Bretton Woods agreement, invoking the same sentiments that inspired architects John Maynard Keynes and Harry Dexter White to provide a foundation of hope for a world all too prone to violence. A global system based on a universally-accepted monetary asset -- the U.S. has the world's highest level of official gold reserves, followed by Germany and France -- would not only counter Russia's offensive. It would convert a national security threat into a golden opportunity. (Source)
Will she prove to have been predictive again?

Thursday, November 06, 2008

Een overwinning voor pro-Amerikanen
















Op het moment dat de economische fundamentals van Amerika onder druk staan en anti-Amerikanisme aan een opmars bezig was, bevestigt de verkiezing van Barrack Obama de culturele hegemonie van Amerika.

Vanuit het niets veroverde Obama in de afgelopen maanden de Democratische nominatie. Ik moet dus toegeven dat mijn voorspelling van de volgende Amerikaanse president fout was. Ik herinner me de woorden van de vorige Belgische premier, die mij zei dat "niemand een volgende Amerikaanse president kan voorspellen".
Guy Verhofstadt had het zeer juist. In Amerika is de sky nog altijd de limit. Het partij-establishment bij zowel Democraten als Republikeinen moest de duimen leggen. De effectieve verkiezing van Obama is belangrijk om redenen die niets maar dan ook niets te maken met wat hij beloofd heeft of wat hij zal doen. De verkiezing is belangrijk omdat ze aantoont dat de Amerikaanse cultuur een voorbeeld voor de wereld blijft en dat de Amerikaanse droom springlevend is. In de Amerikaanse samenleving kan de underdog het maken en staat het menselijk individu boven de zaken der natuur, zoals ras. Dit is een grote overwinning voor pro-Amerikanen.
Het is waar dat Obama een resem anti-liberale voorstellen heeft gedaan, maar zo erg was dat nu ook niet in vergelijking met andere Amerikaanse politici, integendeel. Eerder is het vrij onduidelijk wat zijn programma is. Hopelijk geeft Obama niet toe aan de lokroep van het protectionnisme, trekt hij de troepen op verstandige wijze terug uit het Iraakse moeras en bouwt hij de militair-securitaire monsterstaat en het overheidstekort af, zonder ervoor een log en ondernemingsdodend hangmatsysteem naar West-Europees model in plaats voor te stellen. Om ervoor te zorgen dat Obama dit allemaal doet, is het nu de taak van eenieder om die ideëen te propageren, want elke politicus zal uiteindelijk moeten doen wat de mainstream hem of haar opdraagt te doen.

Saturday, October 11, 2008

De enige oplossing voor de financiële crisis is het herstel van de goudstandaard

Maakt de jongste crisis duidelijk dat het kapitalisme, de vrije markt en het ideologische liberalisme falen? Uiteraard niet, integendeel. Nochtans is dat wat vele sociaal-democraten ons proberen wijs te maken. Dit weekend in De Morgen schrijven Yves Desmet en Caroline Gennez dat het liberalisme een nederlaag heeft geleden. Zonder veel argumenten. Elio Di Rupo schrijft op zijn website over wat hij als liberalisme beschouwt: “Basta! We willen het niet meer”. Maar hoe jammer ook voor deze oud-strijders van de linkse zaak, zij hebben de ideologische oorlog verloren met de val van de muur, en zullen nu geen overwinning boeken. Als het anti-individualisme terugkomt, zal het in een andere, veel gevaarlijker vorm zijn: die van het groene fundamentalisme. Het groene fundamentalisme van de radicale Islam. En van de menshatende eco-fundamentalisten.


Wat is de ultieme oorzaak van deze financiële crisis, die de wereldeconomie treft? Om dat te begrijpen moet men inzien waarop de wereldeconomie is gebaseerd en dat is maar op één ding: op de Amerikaanse Dollar. De rots van vertrouwen die de munt is als bekroning van de Westerse beschaving. De Westerse beschaving die zijn centrum had in ons land, meerbepaald in Brugge, het financiële centrum waar de familie van den Beurze haar naam heeft geleend aan het beursinstituut, dat natuurlijk een veel ouder bestaan heeft. Over Antwerpen, Holland en Londen, heeft een rebelse protestants-liberaal-verlichte cultuur haar bekroning gekend in de stichting van de nieuwe wereld, waar niets minder dan de absolute individuele vrijheid als voldoende werd geacht voor het mensdom en waar zonder twijfel de hoogste vorm van beschaving is bereikt, tot nijd en spijt van de minder ontwikkelde culturen buiten de nieuwe wereld, met hun repressie, jaloezie en geslotenheid die zich op gezette tijdstippen uiten in de plaatselijk oprispende zuurideologieën. De Daalder werd door de eeuwen heen de zekere rots van de zwakken, armen en ondernemenden, ook buiten de nieuwe wereld.
Helaas waren de inherente neigingen van de oude wereld niet helemaal verdwenen in de nieuwe wereld, en werd de val van de Hollandse Republiek nog eens overgedaan in de V.S. Een staand leger, een centrale bank, en eindeloze oorlogen lieten de Dollar een turbulente geschiedenis ondergaan, waardoor de munt er meer en meer verzwakt is uitgekomen. De ondergang van de Dollar is het ware drama van de huidige crisis.
Een kritisch punt was zonder enige twijfel het definitief opgeven van de goudstandaard in 1971. Onder het systeem van de goudstandaard is een bankbiljet een eigendomspapier dat men kan omruilen voor echte waarde, namelijk goud. Goud werd in de loop der geschiedenis steeds het minst imperfect geacht om “echte waarde” te vertegenwoordigen.Als Piet zijn goud aan de bank geeft en als bewijs daarvan een bankbiljet krijgt, zal hij het wellicht niet leuk vinden dat Pol, een goede vriend van de bankier, opeens ook zo’n bankbiljet krijgt, zonder goud binnen te brengen dan wel. Als gevolg vermindert het bankbiljet van Piet in waarde, maar heeft Pol gratis en voor niets waarde verkregen (gestolen) van Piet. Al te vaak is Pol natuurlijk de overheid, die op slinkse manier zo toch Piet nog wat geld weet af te troggelen, dat via belastingen nog niet is verkregen.
Door de massale militaire overheidsuitgaven in wereldoorlog I kwam de goudstandaard zwaar onder druk, waardoor die werd opgegeven. Pol hield de schijn niet langer op. In een korte periode in het Interbellum en tijdens het Bretton – woods systeem na Wereldoorlog II werd een afgezwakte vorm van goudstandaard geduld. In 1971, onder meer als gevolg van de hoge Amerikaanse overheidsuitgaven, liet men het systeem definitief varen. In plaats is een systeem gekomen dat werkt op basis van vertrouwen. Men heeft het recht niet om zijn geld om te gaan ruilen, maar de overheid (Pol) doet een plechtige belofte dat zij zo weinig mogelijk bankbiljetten zal laten bijdrukken.
Zo’n systeem kan werken, als de overheid zich inderdaad aan die belofte houdt. De Amerikaanse overheid, gecontroleerd door een strikte protestants-liberale cultuur, heeft zonder twijfel van alle overheden die de grote economieën controleren het minst die belofte overtreden, zoals ook blijkt uit het aantal aangehouden buitenlandse reserves. In 2007 was de Dollar nog steeds goed voor 63.9% van alle reserves, terwijl dat voor de Euro, de opvolger van de D-Mark, nog steeds maar 26.5% is, hoewel in stijgende lijn. Geen twijfel dus mogelijk: de wereldeconomie draait nog steeds op de Dollar. Een alternatief is er nog lang niet. De Dollar is echter sterk aan het degenereren. De Amerikaanse overheid is de val van de Hollandse republiek aan het overdoen in het groot. “A republic, if you can keep it”, zoals Benjamin Franklin antwoordde op de vraag of er nu in 1787 een Republiek of een Monarchie was gesticht.
Dat Duitsland zijn D-Mark heeft opgegeven voor een ECB naar Duits model zorgt er gelukkig voor dat de smeekbedes en afdreigingen van politici als Sarkozy en Reynders om de interest te verlagen vooralsnog niet zijn doorgedrukt. De Fed is echter zeker sinds het aantreden van Clinton een politiek instrument.

Bush senior moest immers besparen en de schulden van Reagan afbetalen. De economie kende een inzinking, en Bill Clinton (president van 1993 tot 2001) werd met zijn slogan “it’s the economy, stupid”, verkozen door de Amerikanen, die de overwinning van Bush in Irak niet beloonden, maar de economie lieten primeren. De crisis onder Bush was vooral te wijten aan de opstelling van de liberaal Alan Greenspan, gouverneur van de Amerikaanse federal reserve, die terecht weigerde,
vanwege de hoge kost in de toekomst, om de rente artificieel laag te laten zakken om zo de economie een duw in de rug te geven, De schulden waren gemaakt, door Reagan, en een sanering was dus nodig.

Greenspan veranderde zijn opstelling onder Clinton. Onder zware druk sloot hij met Clinton een “
pact”, dat erin bestond dat Greenspan de rente artificieel laag zou houden, met als tegenprestatie vanwege Clinton dat hij een strikt begrotingsbeleid zou voeren en geen schulden zou maken. Clinton hield zich aan de afspraak, en de economie kon blijven groeien, voortgaand op Reagans hervormingen. Een poging van Clinton om de welvaartstaat weer in te stellen werd in 1994, in een vrij liberale tijdsgeest, door de kiezer afgestraft, wat Clinton noopte tot de uitspraak dat "het tijdperk van big government over was". De lage rente leidde in 2000 tot het einde van de grote groei, en een aandelencrash in maart 2000 van de IT-zeepbel.

Onder George Bush junior (president sinds 2001) kende de Amerikaanse economie harde tijden. De belofte van Clinton voor een gezonde begroting is door Bush niet verschuldigd, en Greenspan verwerd tot een lakei om de rente laag te houden. Zware schulden voor militaire uitgaven zorgden er zo voor dat de huidige Amerikaanse economische groei vals was want zij leggen een hypotheek op de Amerikaanse toekomst.
Natuurlijk was de echte oorzaak van Greenspans beleid natuurlijk geen echt akkoord, maar eerder het politieke klimaat dat Clinton tot besparingen dwong en Bush na 9-11 krediet gaf om massaal geld uit te geven, maar het maakt toch duidelijk dat Greenspan - een libertariër die de Fed in feite wil schaffen - niet meer dan een marionet van de politiek was.
Na het barsten van de internetzeepbel in 2000 en de kredietzeepbel sinds 2007 staan de V.S. dus een periode van saneringen en besparingen te wachten, temeer daar het protectionisme van Bush maakt dat pijnlijke herstructureringen uitgesteld zijn en er dus nog aankomen. Bovendien zijn in de nasleep van 11 september wetten gemaakt die de burgerlijke vrijheden aantasten, wat een stap is in de richting van de aantasting van economische vrijheden, om nog maar te zwijgen van de nog altijd zwaar doorwegende Sarbanes-Oxley Act (zie ook).
Een blik op de financiële regelgeving zal de linkse oudstrijders snel leren dat de financiële sector wereldwijd hopeloos is gereguleerd, in die mate dat het bijvoorbeeld niet mogelijk is om een eigen bank te starten in ons land en de grootbanken in feite franchisehouders zijn die via een kartel proberen zoveel mogelijk geld te verdienen en zo weinig stimulansen krijgen om goed te werken. Dat een bank qua werking niet zoveel van de overheid verschilt zal elke bankbediende dan ook bevestigen.

Voor de huidige financiële crisis kan het niet genoeg worden benadrukt dat de overheid de schuldige is, in de eerste plaats de Amerikaanse overheid, die de Dollar kapot maakt door de invloed die ze heeft om de Centrale Bank de rente artificieel te laten zakken. Daarnaast waren er ook andere regelgevende oorzaken, zoals de Community Reinvestment Act. Ook een oorzaak is het feit dat enkel reguliere, gekende producten werden gereguleerd, waardoor investeringen meer en meer naar gesofisticeerde maar risicovolle financiële producten zijn gevloeid, zoals bijvoorbeeld de minder gereguleerde hedge funds.
Vandaag is er een groot verschil met de vele andere crisissen die we hebben gekend sinds het definitieve einde van de goudstandaard in 1971. Het gaat niet over een een regio (Azië in 1997) een economische sector (IT in 2000) of een onverwachte gebeurtenis (11 September 2001). Ditmaal gaat het over een structureel falen van een wereldwijd systeem. Tot nog toe waren de antwoorden nog meer regulering en nog meer uitgeven van belastingsgeld. Die maatregelen kunnen verdedigbaar zijn. Een overheid die het probleem creëerde en alle instrumenten naar zich toe heeft getrokken, moet op korte termijn zijn verantwoordelijkheid nemen om voor stabiliteit en vertrouwen te zorgen. Maar iedereen is zich best bewust van het feit dat het vertrouwen in het overheidsgeleide financieel systeem en meer bepaald in de Dollar, de rots waarop de wereldeconomie rust, weg is. Enkel een herinvoering van de goudstandaard kan dit terug herstellen.



Monday, September 15, 2008

Voortaan kan u worden uitgeleverd aan landen waar u nooit bent geweest

Naar aanleiding van een blogpost van Maarten Malaise, beheerder van politics.be, rijst de volgende problematiek.

Politics.be heeft vaak problemen met racistische blogposts en wordt op de voet gevolgd door het CGKR.

Onlangs werden ze gecontacteerd door de Nederlandse officier van justitie. Maarten Malaise, de beheerder, vraagt zich af of deze wel kan ingrijpen in Belgie.

Dit is zeker mogelijk. Theoretisch althans. In de praktijk worden regels soms pragmatisch toegepast. Gelukkig maar.

Een Nederlander die een racistisch commentaar leest op politics.be, kan slachtoffer zijn van de racistische taal op de Belgische website.

Met andere woorden stelt de Belgische website dus handelingen die illlegaal zijn onder de Nederlandse racismewetgeving.

De Nederlandse overheid kan de auteur - en wellicht ook de beheerder van de website indien die weigert om het bericht te verwijderen - vervolgen, veroordelen en daarna een Europees aanhoudingsbevel uitvaardigen.

Belgie moet haar landgenoot dan uitleveren aan Nederland.

Hetzelfde geldt als het niet Nederland maar Bulgarije zou zijn in dit geval. Bulgarije heeft trouwens een zeer verregaande discriminatiewetgeving.

Tot nu toe moet Belgie niet uitleveren als het vonnis is geveld in afwezigheid van de veroordeelden (in absentia).

Met andere woorden: de betrokkenen kunnen de Nederlandse (of meer waarschijnlijk: de Bulgaarse) justitie ontlopen door niet op te dagen. Althans: dit geeft de Belgische staat meer argumenten om een uitleveringsverzoek niet te respecteren.

Dit zal veranderen: voortaan zullen ook buitenlandse verstekvonnissen moeten worden erkend.

Gevolg: men kan worden veroordeeld en uitgeleverd aan een EU lidstaat zonder dat men er ooit is geweest.

Bijvoorbeeld na een bezoek aan een Bulgaarse website, gevolgd door een veroordeling in Bulgarije bij verstek, omdat men er niet naar toe durft, of omdat men eenvoudigweg niet is geinformeerd (vaak voorkomend euvel, ook bij berechting van buitenlanders in West-Europese landen).

Hierover maakte ik een paper voor Open Europe: http://openeurope.org.uk/research/tia.pdf . Het geeft enkele praktijkvoorbeelden van wat nu reeds mogelijk is en wat de toekomst zal brengen.

Ronduit halucinant. Het Europees Parlement keurde dit reeds goed, nu is er nog een finale goedkeuring van de lidstaten nodig.

Het leidt geen twijfel dat de Belgische Minister van Justitie Jo Vandeurzen dit zal goedkeuren. Als hij zich al terdege bewust is van de mogelijke gevolgen.

Kernprobleem: erkenning van vonnissen uit zeer bedenkelijke landen op vlak van justitie: Roemenie, Bulgarije, Griekenland.

Mensenrechtengroepen en de Duitse balie van advocaten hebben hier tevergeefs tegen geprotesteerd. De Europese machine is echter niet onder de indruk en rolt voort.

Eens Turkije is toegetreden tot de EU, doet men er dus ook best aan om artikel 301 van de Turkse strafwet niet uit het oog te verliezen.

Monday, June 16, 2008

Wanneer begrijpt onze pers het Ierse signaal?

Het zat er aan te komen en uiteindelijk gebeurde het ook: Ierland zond afgelopen vrijdag een duidelijk signaal naar de politieke elite in Europa dat het geen oncontroleerbare centrale Europese bureaucratie wil dulden. Dit over de ideologische grenzen heen, want economische liberalen, vakbonden, anti-abortusgroepen en nationalisten stonden zij aan zij. Tegenover hun regering. Wie anders.

Geen twijfel bestond er over het feit dat de tegenstanders van het beruchte Verdrag van Lissabon helemaal niet tegen open grenzen zijn. Net daarom moest het Verdrag trouwens worden weggestemd, want in een geglobaliseerde wereld is een mercantilistisch economisch beleid zoals een groot staatsverband als de EU dat altijd zal willen voeren zeer negatief. Grote landen kunnen nog overleven met protectionnisme, kleine niet.

De Franse politieke elite, en eigenlijk bij uitbreiding die van geheel continentaal Europa, hebben de open grenzen eigenlijk altijd hartsgrondig gehaat. Zij zagen er vooral een argument in om een centrale bureaucratie met 90.000 pagina’s regelgeving te kunnen creëeren, in de zin van: “als de Franse zeer strikte regels de import van Duitse goederen hinderen, wel, dan moeten er maar op Europees niveau zo’n regels worden gemaakt”.

Hier zal ik niet dieper ingaan hoe schadelijk die betuttelende Europese regels wel niet zijn voor onze economie (denk maar aan de nieuwe CO2 – normen voor auto’s die er aan komen, of de REACH – richtlijn, of MIFID). Feit is dat het belangrijk is om in te zien hoe de mogelijkheid voor een land om via het liberaliseren van de regelgeving of de fiscale wetten een buurland af te straffen voor een socialistisch of anti-liberaal economisch beleid zo verdwijnt. Dat dit vooral voor het afgestrafte land een zegen was, mag duidelijk zijn. Maar het Verdrag van Lissabon gaat dus precies in de verkeerde richting: het geeft meer macht aan het centrale niveau.

Twee argumenten waren vaak te horen bij de ontgoochelde regeringsleiders, mooi verwoord door Wolfgang Schaeuble, de Duitse Minister van Binnenlandse Zaken:

“We think it is a real cheek that the country that has benefited most from the EU should do this."

Het Ierse economische wonder is er natuurlijk helemaal niet door die subsidies. Subsidies werken gewoon niet. Nergens. Nooit. Hoezeer dat ook mag botsen met meer instinctieve ideeën en met de alomtegenwoordige collectivistische economische propaganda.

Men mag de rol niet vergeten die de zeer lage vennootschapsbelasting van 10% heeft gespeeld, die nota bene steeds onder vuur heeft gelegen van de EU en tegen 2010 dan ook zal verdwijnen. Nog belangrijker was de zware sanering van het overheidsapparaat door Charlie McCreevy, iets wat ook in ons land dringend nodig is.

Misschien hebben de Europese geldstromen de Ierse groei wel vertraagd, zeker wanneer men ziet dat de groei hoger lag naarmate de subsidies afnamen.

Dit blijkt alvast uit de studie van de econoom Benjamin Powell, verbonden aan het Amerikaanse Mercatus Center, met als titel "Economic Freedom and Growth: the case of the Celtic Tiger".

Ook werd Ierland in 2001 door de EU terechtgewezen voor een minieme inbreuk op de begrotingsregels, nota bene in een periode van recordgroei en wanneer op hetzelfde moment grote lidstaten als Frankrijk en Duitsland zonder terechtwijzing tekorten konden opbouwen.

Ook het tweede argument van Schaeuble was veelvuldig te horen, maar is zo mogelijk nog zwakker.

"There is no other Europe than this treaty. With all respect for the Irish vote, we cannot allow the huge majority of Europe to be duped by a minority of a minority of a minority.”

Een “minderheid van een minderheid” kan inderdaad een grote meerderheid tegenhouden in het huidige systeem. Dat is nu eenmaal zo bij een veto-recht. Elke legalist zal moeten erkennen dat de verdere ratificatie in welk land van de EU dan ook totaal zinloos is geworden, tenzij men bewust van plan is om een inbreuk te maken op de regels, en op die manier een superstaat stichten. Dit doet denken aan de “Machtergreifung” in 1933 door de Nazi’s, met enige zin voor ironische overdrijving, want gelukkig is er niemand met enige heimwee naar deze tijd.

Niettemin kan men niet ontkennen dat de regeringsleiders hier op bijzonder ernstige wijze naar de illegaliteit toeneigen. Iedereen weet dat voor dit verdrag unanimiteit is vereist, en het is dan ook bijzonder zorgelijk dat niet één regeringsleider, op de liberale grootheid president Vaclav Klaus van Tsjechië dan na, erkent dat de ratificatie onmiddellijk moet worden stopgezet.

Nog zorgelijker is de situatie bij de pers, en in het bijzonder onze vaderlandse pers.

Voor zover zij schrijven dat het Ierse economische wonder te wijten is aan de Europese subsidies, kan dit nog worden vergeven.

Heel bedroevend is het echter om te zien hoe onze pers slaafs achter de regering aanloopt. Nergens een kritische noot over het feit dat een referendum eenmalig moet zijn, want anders geen zin heeft, wat dus kritiek op Karel De Gucht zou zijn die onmiddellijk al voorstelde om de Ieren nog een “kans” te geven om in de pas te lopen van de regeringsleiders. Stelt niemand zich daar nu vragen bij? Nergens ook een kritische noot over het feit dat de Ierse regering het Ja - kamp financieel en openlijk heeft gesteund, ook niet netjes.

Nergens een kritische noot of het wel zo'n goede zaak is om een groot staand Europees leger op te bouwen, om "iets te betekenen"? Wat dat ook moge inhouden: oorlog met de VS, want willen we geen "tegengewicht"? Meer interventie in Afrika, naar het Franse perverse voorbeeld uit het verleden? Pre-emptive strikes tegen Lybië? Europeanen zijn anders altijd de eersten om de Amerikaanse "defensie" te kapittelen, dikwijls terecht. Kan het Europees landbouwbeleid als indicatie dienen om uit te maken hoe ethisch het Europees buitenlands beleid zal zijn?

Wat met de burgerrechten? Worden die Europees niet bedreigd? De Europese Raad heeft er na 9-11 meer Patriot-acts doorgedraaid dan Bush ooit zou durven dromen.

Richtlijnen die een sclerotisch welvaartsmodel met stakingsrechten en werkloosheidsvallen zullen opleggen en fiscale concurrentie zullen uitsluiten, zoals de vorige week goedgekeurde werkweek-richtlijn, die stelt dat uitzendkrachten eenzelfde loon moeten krijgen als 'gewone' werknemers? Fantastisch. Niet dus, tenzij men tot die enkele Waalse politici behoort die nog steeds vastzitten in de rode dromen van de jaren '60.

Anti-discriminatie, anti-racisme, anti-rook-richtlijnen? Als er al kritiek komt op deze aantastingen van burgerrechten wordt er zelden duidelijk gemaakt dat deze een Europese oorsprong hebben.

En dan hebben we het nog niet gehad over het onderwijs: op Alain Destexhe na durft niemand de omerta te verbreken omtrent de tanende kwaliteit ervan. De tentenkampen voor de scholen en de inbreuk op de vrijheid van onderwijs om zelf uit te maken wat een goede sociale mix is, zijn niet uit een luguber loge-complot van Marleen Vanderpoorten ontsproten, maar komen uit de politiek correcte biotoop die de internationale instellingen zo kenmerkt, en waarbij men maar niet wil inzien dat scholen het recht ontnemen om leerlingen te weigeren een zware aantasting van de vrijheid van onderwijs is.

Wat met het Europees Hof van Justitie? Hoewel, of misschien dankzij briljante geesten als Koen Lenaerts is deze instelling is een ware "gouvernement des juges", die in elk artikel wel een bron vindt om de EU meer macht toe te kennen, met hier en daar wel een juiste reflex, toegegeven.

Verspillingen op Europees niveau die maar normaal worden geacht. Brussel - Straatsburg, iemand? Het circus blijft gewoon doorgaan.

Wanneer was de laatste keer dat bericht werd dat de Europese Rekenkamer weigerde om de begroting van de Unie goed te keuren, nu reeds voor het dertiende jaar op rij, omdat het echt niet uit te maken is wat met dat vele geld allemaal gebeurd?

Over het belangrijkste van alles wordt zeker heel zelden bericht: dat een open Europa, met open grenzen, vrije markt en de bijhorende welvaart en vrede perfect mogelijk is zonder de vele bureaucratische instellingen van de Unie. Dat bewijst de Europese vrijhandelsassociatie, waar landen zoals Noorwegen, Ijsland en Zwitserland in vertoeven.

Over een mogelijke zeer pijnlijke opsplitsing van de euro-zone wordt al helemaal niet bericht. Hoewel zoiets natuurlijk koffiedik kijken is.

Dat een bureaucraat of regeringsleider zijn eigen belangen verdedigt, is niet zo verwonderlijk. Het is echter de taak van de pers om dat niet achter na te hollen, en de bevolking te informeren. De burger heeft daar geen tijd voor, maar voelt wel vaak instinctief aan wat de juiste keuze is. Een contract niet ondertekenen waarvan je de inhoud niet verstaat, bijvoorbeeld.

Nogmaals. Dank u, Ieren. Misschien heeft de Vlaamse pers jullie signaal wel begrepen.

Saturday, June 07, 2008

Support the Irish No Campaign this thursday

The Lisbon treaty will dramatically centralise government in Europe. Only Irish voters get a chance to stop this, and because of that they are the last bulwark against a European superstate that cannot be trusted, as the current problems of the EU already show (unaccountability, corruption and overregulation). Give them a NO on 12 June 2008, Ireland.

http://libertas.org/

Saturday, April 12, 2008

Antwoord aan Walter Pauli

Antwoord aan de adjunct-hoofdredacteur van De Morgen, naar aanleiding van zijn editoriaal van 11 april 2008.

Toen ze achter Frank Vanhecke aangingen, heb ik hen nog wat aangespoord. Ik was immers geen racistische nationalist, maar een wat achterhaalde socialist.

Toen ze achter de moslims aangingen, heb ik getwijfeld om te protesteren, maar heb dan toch gezwegen. De rode partij telde dan misschien wel veel moslims, maar die moslims zeiden inderdaad hetzelfde als de blokkers. Ik kon hen immers niet verwijten te doen waartoe ik hen in het geval van Vanhecke had aangespoord.

Toen ze achter de liberalen aangingen, vond ik dat overdreven, want politiek incorrect zijn en racistisch is toch nog iets anders. Ik heb toch maar gezwegen. Stonden radicalisme en racisme niet op dezelfde lijst van de staatsveiligheid? Ik nam mij voor om voortaan enkel brave meningen te verkondigen en mijn hoofd niet meer boven het Vlaamse maïsveld te steken.

Toen ze achter mij aangingen – ze hadden immers een nuttige idioot nodig om een voorbeeld te stellen - was er niemand meer om mij te verdedigen.

Vrij naar Martin Niemöller

Het editoriaal:

Vanhecke

Het Belgische gerecht vraagt het Europees Parlement de opheffing van de onschendbaarheid van ex-VB-voorzitter Frank Vanhecke wegens een overtreding op de wet op het racisme en prompt haalt het VB zijn klassieke argument boven. Of het Bart De Bie is of Frank Vanhecke, telkens is het zogezegd een politiek proces.

Elke justitiële act tegen een VB'er is een complot, opgezet door dat per definitie partijdige want Belgische gerecht. Waarbij het VB er snel aan voorbijgaat dat datzelfde gerecht ook PS'er Laloux achtervolgt voor een paar liter benzine.

Wellicht heeft het gerecht een goede reden om Vanhecke aan pakken. De vraag is immers: wat deed Vanhecke als 'verantwoordelijke uitgever' op een lokaal VB-pamflet, waarvan hij de inhoud wellicht niet kende? Terwijl elke redactie van elk medium weet dat er met die 'titel' geen eer te halen valt. Verantwoordelijke uitgever is een functie waarvan je weet dat je er vroeg of laat mee met het gerecht in aanraking kunt komen.


Waarom maakt het VB dus zijn eigen voorzitter bij voorbaat extra kwetsbaar door hem op zoveel VB-publicaties als verantwoordelijke uitgever op te voeren? Waarom geen niet-mandataris ermee belasten? Wel, precies omdat Frank Vanhecke parlementair onschendbaar is.

Door de verantwoordelijke uitgever voor het gerecht nagenoeg ongrijpbaar te maken, werden bij uitbreiding zowat alle VB-publicaties 'onschendbaar', ongeacht de vuilspuiterij erin. En waarom Frank Vanhecke? Omdat hij Europees Parlementslid is, met een loggere procedure om de onschendbaarheid op te heffen dan het geval is voor Belgische parlementsleden.

De truc wordt trouwens ook door links toegepast. In de jaren tachtig was SP-europarlementslid Marijke Van Hemeldonck verantwoordelijke uitgever van het befaamde Haltfonds, dat de eerste anti-VB-boeken uitgaf. Nu doet het VB hetzelfde.

In zijn gespeelde verontwaardiging draait het VB natuurlijk de uitleg om en is het Vanhecke die 'gezocht' wordt. Mon oeil: het VB heeft bewust de naam van Vanhecke gebruikt als verantwoordelijke uitgever, ongetwijfeld na advies van de bevriende juristen. Omdat zo het risico van gerechtelijke vervolging tot het minimum beperkt wordt. Nu dat toch gebeurd is, klinkt bij het VB iets wat 'protestgehuil' moet voorstellen, maar wat eigenlijk het gejank is van een dier dat afdruipt met de staart tussen de benen.

Walter Pauli
Adjunct- hoofdredacteur

Tuesday, April 01, 2008

Belgische staat zet nieuwe aanval op de belastingbetaler in

In het heetst van de strijd om het land een regering te schenken werd enkele weken terug een maatregel goedgekeurd die een kritische belastingsverhoging betekent voor de middenklasse: voortaan is bij nieuwbouw ook op de grond en niet enkel op de woning BTW verschuldigd.

De BTW verplichting komt in plaats van de te betalen registratierechten, ten minste indien de deelstaten voor een vrijstelling zorgen. Echter is niet enkel het BTW-tarief (21%) veel hoger dan de registratierechten (10%). Bovendien werd het merendeel van die 10% registratierechten in veel gevallen niet betaald door het systeem van de meeneembaarheid, althans in Vlaanderen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat deze maatregel in Noord-België veel duurder zal zijn dan in het Zuiden. Naar verluid zou de maatregel naar uitvoering van een Europees arrest zijn genomen, maar dit arrest dateert reeds van 2000 en voor iedereen is het dan ook duidelijk dat er net nu uitvoering aan wordt gegeven om geld in het laadje te brengen. Compensatoire maatregelen zoals de notionele interestaftrek, die een compensatie was voor het wegvallen van de regeling van de coördinatiecentra, hoefden dus niet.

Nu reeds vloeit de helft van de kostprijs van nieuwbouw naar de overheid. Het hoeft niet gezegd dat duurdere nieuwbouw veel potentiële kopers naar de huurmarkt en de markt voor oude gebouwen zal drijven, waardoor ook daar de prijzen zullen stijgen of minder zullen dalen dan anders.

Volgens Trends wordt in de wandelgangen overigens gefluisterd dat deze plotse invoering er komt na intensief gelobby van Mittal, waardoor het staalbedrijf goedkoper gronden zou kunnen saneren. Dit dankzij de ondoorgrondelijke wegen van de Belgische fiscale wetgeving.

De federale regering schijnt zich er plots van bewust dat ze op het randje van het bankroet staat. Tenzij natuurlijk de beproefde methode van het Belgique de papa wordt toegepast: een raid op de belastingbetaler. Die kruik gaat maar zo lang te water tot ze barst, en dat is wanneer de burger het écht beu is.

Naar algemene verwachting zal het komende jaar de internationale rente stijgen, waardoor de federale regering nog meer in ademnood zal komen door een nieuwe rentesneeuwbal. Meer belasten zal dan geen optie meer zijn, want met een hogere rente zal de recessie zich nog meer doorzetten en op zo'n moment zullen hogere lasten de economische groei nog meer fnuiken, wat dus tot lagere opbrengsten voor de staatskas zal leiden.

Belasten is dus geen optie, dus misschien doet de federale regering er wel een nieuwe ervaring bij op, namelijk besparen.

Niet in de stijl van Jean-Luc Dehaene, via het verhogen van de belastingsdruk via crisisbelastingen en het niet betalen van overheidsschulden, want die optie zal er dus niet meer zijn. Wel in de stijl van wat landen zoals Ierland en enkele Oost-Europese tijgers met succes hebben toegepast: de broeksriem aanhalen bij de overheid zelf.

In België komen dan te veel departement, verspillingen en aberraties in zicht om op te noemen. Wie het schoentje past, trekke het zich aan.

Een andere evidentie die duidelijk zal worden, is dat het geen zin heeft om de federale overheid zwaar de broeksriem te laten aanhalen inzake sociale verplichtingen van de federale overheid waar de burger zwaar heeft voor bijgedragen, terwijl op het zelfde moment de deelstaten diezelfde burger allerlei diensten aanbieden waar die burger niet om vraagt.

Concreet: in ruil voor minder pensioen waar nochtans voor bijdragen werd, krijgt de burger een kaartje om gratis van de diensten van het sp.a - pretpark De Lijn gebruik te maken.

Eén van de rode taboe's zal dan zwaar onder druk komen te staan: het overdragen van sociale verplichtingen aan de deelstaten, zonder geld. Franstalig België zal zich dan misschien wel eens de bedenking kunnen maken waarom zij nog met Vlaanderen zouden voortgaan.

De BTW-maatregel is vrij geruidsloos genomen, al moet ze nog worden goedgekeurd in het Parlement. Een fiscale aanval op de middenklasse, 10.000 arbeidsplaatsen minder in de bouwsector, een standaardwoning die tot 21.000 euro duurder wordt, ... Misschien is dit wel de druppel voor de burger en hijst deze de vlag van de 10de penning wel opnieuw.

Sunday, March 09, 2008

Het waanbeeld van de Islamisering van Europa


Op geregelde basis doemt in politieke en maatschappelijke commentaren het spookbeeld van de Islamisering van Europa op. West-Europa, de wieg van de huidige beschaving, zou ten prooi vallen aan de middeleeuwse levensbeschouwing van Islamitische immigranten die de afgelopen 50 jaar Europa in aanzienlijke aantallen zijn binnengekomen.

Van de verdringing van autochtone Europeanen in volkswijken door arme moslims, over de stijging van criminaliteit in de Europese grootsteden door onaangepaste derde generatie migranten tot het in gedrang komen van liberale verworvenheden zoals vrijheid van meningsuiting, de emancipatie van de vrouw en het recht om zelf ethische keuzes te maken. Allemaal zou dit het gevolg zijn van de oprukkende Islam die het geloof is van de meerderheid van de onderklasse in onze samenleving.

In een vorige tekst, “De ontkerstening van Vlaanderen en de nieuwe moraal”, stelde ik reeds enkele vraagtekens bij het verhaal van de islamisering, in die zin dat het niet de Islam is die meer en meer het Christendom als ideologische grondstroom van onze samenleving vervangt, maar wel een onbenoemde maar duidelijk te omschrijven individualistische moraal, die de onschendbaarheid van het individu als hoogste goed vooropstelt.

Iets te makkelijk wordt soms door critici van de doemdenkers opgeworpen dat ook in onze samenleving vrouwen vroeger kapjes droegen en de Katholieke Kerk een betuttelende instantie was, maar hoewel dit juist is, valt toch niet te ontkennen dat de Islam een veel grotere achterstand in te halen heeft dan de Katholieke Kerk van weleer, die op bepaalde punten trouwens net een baken is geweest in de strijd voor het individualisme, denk maar aan de recuperering en afzwakking van de gevaarlijke socialistische ideeën. West-Europa heeft het gevaar voor de communistische dictatuur, waar zeker grote massa’s voor te mobiliseren zouden zijn geweest, mede kunnen afweren door de inzet van de Kerk.

Waar de doemprofeten te weinig aandacht voor hebben, is dat ook religie, hoe determinerend dit voor een samenleving ook kan zijn, beïnvloed wordt door nog diepgaander factoren. Het is geen toeval dat de Christelijke religie als dominante religie in West-Europa sterk anti-communistisch was, gezien de dominante cultuur in het Westen sinds zeer lang het kapitalisme, eigendomsrecht en verlichtingsdenken in zich droeg.

Is het dan toeval dat in landen waar de economie niet veel meer is dan een landbouw- en grondstoffeneconomie, de heersende sociale opvattingen evenmin sterk ontwikkeld zijn, en de dominante religie hier nauw bij aansluit? De Islam is een product van zo’n maatschappij, maar gezien de veranderingen die de hele derde wereld op dit moment meemaakt, is het maar zeer de vraag of ook in de derde wereld de dominante religie zich niet zal moeten aanpassen aan de onderliggende maatschappelijke veranderingen. De Europese moslimfundamentalisten zouden wel eens een dolk in de rug vanuit hun thuislanden kunnen krijgen, waar de stad groeit en de massa’s naar vrijheid snakken.

Het blijft natuurlijk onmogelijk om de toekomst te voorspellen, maar feit is dat de tegenstanders van de vrijheid in de thuislanden er in de afgelopen 10 jaar een geduchte tegenstander hebben bijgekregen, en dat is het internet. De thuislanden kunnen bloggers dan misschien opsluiten indien ze te ver gaan, helemaal tegenhouden kunnen ze ze niet. Of de bloggers nu de legerdictatuur of de Islamisten aanklagen, feit is dat ze een nieuwe stem zijn in een debat dat lange tijd gedomineerd werd door de schijnbare keuze “Dictatuur of Islamisme”. Bovendien begint de kolonisering ook al verder en verder in het geheugen te liggen zodat pleidooien om terug te keren naar de zogenaamde “eigen identiteit” ook veel minder krachtig zullen worden. De militaire inmenging van het Westen in Irak en andere landen zal daarentegen een argument van de anti-Westerse krachten in de Islamwereld blijven, zoals de “blowback” – theorie van presidentskandidaat Ron Paul ook krachtig betoogt.

Zoals de warfare – politiek de verwestersing van de Islamitische thuislanden hindert, zo hindert de welfare – politiek de integratie van Islamitische migranten in het Westen. Uitkeringen en werkloosheidsvallen duwen hen immers in getto’s, waar de woorden van de sektarische Tablighi Jamaat hoop kunnen bieden maar evengoed op de slechte weg zetten.

In Europa staan Islamitische intellectuelen op die een verzoening van de woestijnreligie beogen met de Europese verlichtingscultuur. Tariq Ramadan is een bekend voorbeeld, maar in zijn geval lijkt de “verzoening” toch voornamelijk een behouden van de eigen religie.

Gelukkig zijn er ook de talloze voorbeelden van Islamitische vrouwen die de sluier afwerpen, zoals Ayaan Hirsi Ali, en is er het ruchtbaar precedent van Ehsan Jami, die met de oprichting van het “Centraal Comité voor Ex-moslims” een uitermate fundamenteel recht opeist en afdwingt, en dat is de afzwering van zijn geloof.

Het is goed dat er aandacht is voor de moeilijke integratie van moslims in het Westen en de blijvende problematische situatie van de thuislanden, maar dit zou niet de aandacht mogen afleiden van de belangrijke signalen die de laatste jaren merkbaar zijn. Tien jaar geleden was er geen Ayaan Hirsi Ali, en tien jaar geleden was de economische ontwikkeling in de Moslimwereld ook niet zo groot als nu. Wahabistische Saudische prinsen hebben pakken geld verdiend om nu moskeeën in het Westen te financieren, maar de economische ontwikkeling zal wetmatig samengaan met een emancipatie van het individu in de Moslimwereld. Die signalen negeren zal de zaak van de overwinning op het obscurantisme vermoeilijken.

We maken ons misschien beter zorgen maken over de politieke centralisering van de macht in Europa. Die centralisering zal immers de integratie van moslims net hinderen, door de versterking die ze betekent voor de sclerotische Europese welvaartstaten en de mogelijkheid die ze biedt om een anti-ethisch buitenlands beleid naar Frans model te voeren, waarbij de fouten die de Amerikanen op vlak van buitenlands beleid maken slechts klein bier zullen zijn en we de weergaloze mogelijkheden die de “trek naar de stad” in de hele derde wereld biedt zouden verwaarlozen.

Saturday, March 01, 2008

Het komende referendum over België


Binnen enkele dagen liggen de verkiezingen van 10 juni 2007 precies 9 maanden achter ons. De politieke klasse is echter nog steeds niet van een compromis die naam waardig bevallen. Hoewel er na een “regering van lopende zaken” en een “interim-regering” nu er een akkoord is dat Yves Leterme een regering mag gaan leiden vanaf Pasen, lijkt de regering Leterme I niet veel meer te zullen worden dan een nieuwe interim-regering. Op het eerste zicht lijkt de reden daarvoor het feit dat de Vlaams-nationalisten van de N-VA weigeren om Leterme het vertrouwen te geven, maar eigenlijk zit het probleem veel dieper. Er is een fundamenteel wantrouwen tussen de Vlaamse en de Franstalige politieke klasse. Dat komt doordat er een fundamenteel cultureel verschil is tussen de beide landsdelen.

Liberalen staan vaak afkerig tegenover begrippen als “culturele identiteit” en “volk”. Nochtans is dat niet nodig. Het filosofisch individualisme dat liberalen huldigen is niet meer dan een radicale variant van het nationalisme. Waar nationalisten respect voor eigenheid willen laten eindigen op het niveau van volk of cultuurgemeenschap, gaan liberalen veel verder. Zij willen dat volkeren en culturen met respect bejegend worden, maar vinden dat ook kleinere entiteiten respect verdienen, zoals vrijwillige verenigingen of ondernemingen. Corporatisme en betutteling wijzen zij af. Zelfs de allerkleinste entiteit in de natuur, het individu, verdient respect, en volgens sommige anarcholiberalen zelfs het meest absolute respect, in die zin dat niets de vrijheid van een individu in de weg mag staan, tenzij natuurlijk de vrijheid van een ander individu.

Liberalen als radicale nationalisten: het zal menig liberaal wel even doen slikken, en dat komt natuurlijk door de geschiedenis, waar nationalisten terechte verzuchtingen naar erkenning van volkeren en culturen hebben aangegrepen om individuen daarbinnen op te sluiten. Echter zou het deel uitmaken van een volk niet mogen betekenen dat men daarom een ander volk zou moeten misprijzen, of meer nog, dat men er niet tegelijk deel van zou kunnen uitmaken. Gelukkig huldigen de meeste hedendaagse nationalisten eveneens het liberale individualisme als filosofie, toch in ruime mate.

De Belgische staat wordt meer en meer een constructie die, los van alle toevallige persoonlijkheden of stromingen in de partijpolitiek, onder druk staat. Wellicht heeft dit veel te maken met het bestaan van de Vlaamse overheid, die als een concurrerende entiteit wordt ervaren. Bovendien is de Belgische staat als het ware besmet door haar geschiedenis, waar het adagium “La Belgique sera latine ou ne sera pas” als een rode draad doorheen loopt.

Hoewel er bij Franstaligen een zekere ongerustheid is over een België dat zou evolueren naar een “état belgo-flamande” herkent men zich daar toch veel meer in België. Men zou kunnen zeggen dat België het land is dat achter de taalgrens ligt.

De Vlamingen zijn geëmancipeerd en willen de laatste stap zetten in hun emancipatieproces, en dat is afrekenen met België. De partijpolitieke vertaling daarvan is slechts de allerlaatste stap van een proces dat zich sinds wereldoorlog I voordoet in ons land. Yves Leterme heeft door het spelen van de nationalistische kaart zijn partij weer op de rails gezet, en het leidt weinig twijfel dat indien hij dat niet had gedaan, die Vlaamse stemmen hun weg hadden gevonden naar een andere partij. Misschien wel Vlaams Belang, of Lijst Dedecker, of een nieuwe partij. Evenzeer heeft Joëlle Milquet haar op 10 juni 2007 zieltogende partij weer op de rails kunnen zetten door de nationalistische kaart te spelen, met dien verstande dat iedereen weet dat als zij beweert voor de Belgen op te komen, zij eigenlijk de Franstalige Belgen bedoelt.

Men kan zich afvragen wanneer het culminatiepunt komt. Dat is nogal duidelijk: bij de verkiezingen. Of die zich nu zullen afspelen in het najaar of in 2009, of het nu Vlaamse, federale of samenvallende verkiezingen zullen zijn, zeker is dat er nog geen communautair compromis zal zijn en dat de Vlamingen dit zullen afstraffen. Het hangt van de houding van de partijen op dit moment af of zij dan bij de winnaars of de verliezers zullen zijn. Het hangt van de mate af waarin de Vlamingen zich uitspreken of België dit referendum zal overleven.

Een andere zekerheid is echter dat de burger geen crisis wenst. En al zeker geen revolutie. Misschien zou daarom wel eens heel goed kunnen zijn voldaan aan de wil van de kiezer: een korte periode van 2 jaar zonder echte regering, tussen 2007 en 2009, die eindigt op een verkiezingsoverwinning waarbij het duidelijk wordt dat nu zeker geen volwaardige Belgische regering meer kan worden gevormd, en waarna iedereen zich realiseert dat men zich beter concentreert op de boedelscheiding.

Voor die boedelscheiding zal wel degelijk een compromis moeten worden gevonden, en tot spijt van wie het benijdt, zullen beide partijen hier moeten geven en nemen. In zekere zin is het debat over de boedelscheiding reeds op gang gebracht, in de eerste plaats door de Franstaligen, die de taalgrens in het debat gebracht hebben door de uitbreiding van Brussel te vragen als tegeneis voor de zeer gematigde eisen van de Vlamingen, die zelfs de resoluties van het Vlaams Parlement uit 1999 nooit op de tafel hebben durven leggen. Iedereen, ook de Franstaligen, weten dat de taalgrens een debat is dat enkel kan aangesneden worden bij de splitsing van het land. Door zulke voorstellen te doen hebben de Franstaligen het debat over de splitsing van het land dus op gang geschoten. En passant hebben ze hierdoor bovendien de Vlaamse publieke opinie geradicaliseerd, getuige daarvan het manifest van de Gravensteengroep, waarvan één van de kernpunten is dat compromissen moeten kunnen, maar dat het in twijfel trekken van de taalgrens gelijk staat aan de splitsing.

Een splitsing zal bijdragen tot het uitgroeien van Brussel als Monaco aan de Zenne, getuige daarvan de oproep van de burgemeester van Schaarbeek, Bernard Clairfayt, om een Brusselse tol in te voeren. Het zal leiden tot het einde van het PS-systeem in Wallonië, waar met de maffieuze socialistische afhankelijkheidspolitiek eindelijk komaf zal worden gemaakt. In Vlaanderen ten slotte zal hierdoor de Vlaamse overheid de Belgische staat aflossen als mikpunt van alle ontevredenheid, en zeer terecht, want al te veel komt de Vlaamse overheid weg met haar wanbeleid op vlak van ruimtelijke ordening, betutteling en verspillingen, door de aandacht die de communautaire problematiek krijgt.

Misschien zal de splitsing ook bijdragen tot meer aandacht vanuit Vlaanderen voor het buitenland, en meerbepaald voor de Europese Unie, waar een politieke elite op dit moment totaal losgeslagen is en poogt een superstaat op te bouwen die de Sovjetunie zal proberen te evenaren op het vlak van economische planning. Een secessie in het hart van die Unie zal wellicht die elite tot terughoudendheid aanzetten en zal nooit op steun van de eurocraten kunnen rekenen. Hoogstens zullen zij laten betijen, wanneer de internationale opiniemakers de Belgische splitsing toejuichen.

Vaak is er veel geweeklaag te horen in Vlaanderen over het feit dat de internationale wereld België voornamelijk door een Franstalige bril zou bekijken, wat nochtans onterecht is. Als een gezaghebbend weekblad zoals The Economist de splitsing van België aanbeveelt, is een lichte kritiek door één of andere kunstenaar waarnaar toch geen enkele decision maker luistert, niet meer dan een valse noot. Vlaanderen, Wallonië en Brussel zullen op de internationale bühne op een bijzonder positieve manier worden verwelkomd, zoals dit nieuwe staten steevast te beurt valt, op enkele valse noten van vergane grootmachten dan na, vanzelfsprekend, vanzelfsprekend, om Frankrijk niet te noemen. Als het een beetje meezit, kennen we in het tweede decennium van de 21ste eeuw een drieledig Singapore – verhaal in West-Europa.