De volgende klap aan het Europees project

Na de uitslagen van de referenda in Frankrijk en Nederland is Turkije de volgende uitdaging die eurocentralisten zullen het hoofd moeten bieden om hun fundamenteel on-Westers project van machtscentralisatie te verwezenlijken.

Turkije voldoet formeel aan de toetredingscriteria die de EU stelt. Zo heeft Turkije eind juli de bestaande associatieovereenkomst met de EU van toepassing verklaard op de tien nieuwe EU-lidstaten, en dus ook op Cyprus. Volgens de EU-procedure kunnen de officiële toetredingsonderhandelingen op 3 oktober dus starten. Tegelijk bracht Turkije eind juli echter ook een eenzijdige verklaring uit dat het de staat Cyprus niet erkent.

Een door EU-voorzitter Groot-Brittanië voorgestelde verklaring ten aanzien van Turkije werd door Cyprus bevonden als niet streng genoeg. De Cyprioten moeten dus nog over de streep worden getrokken, en dan kunnen de toetredingsonderhandelingen beginnen.

Of toch niet? Want één klein detail belemmert de Europese regeerders dan nog in hun doen en laten: de geregeerden. Volgens een Duitse peiling is nog maar 22 % van de Europese bevolking voorstander van een Turkse toetreding.

Met andere woorden, 22% van de Europese bevolking wenst niet geregeerd te worden door een supranationale organisatie met als belangrijkste lid een staat die een traditie heeft van centralistisch dirigeren (maar op dat vlak heeft de EU niet veel advies te krijgen van de Turkse Staat), en waarbij mensenrechten niet worden gezien als fundamenteel en heilig, maar eerder als een vreemd gebruik uit een andere cultuur.

In Turkije zelf is het enthousiasme voor de toetreding ook al niet overweldigend. De steun ervoor bedraagt nu nog 63 %, en komt eigenlijk van 73 % vorig jaar. En gelijk hebben de Turken die niet willen toetreden. Vrijhandel heeft Turkije nu reeds met de EU. Een toetreding betekent onderwerping aan de welvaartsvernietigende Europese regulering, die niet enkel van de wetgevende instanties afkomstig is, maar ook van het Europese Hof van Justititie. Dat wendt zijn bevoegdheid om de regels voor de ene markt te harmoniseren al te grof aan om die harmonisatie te bewerkstelligen die de meest strikte regulering inhoudt. Als Turkije toetreedt, zal de Europese overregulering er voor forse prijzenstijgingen zorgen, net zoals dat gebeurd is in de nieuwe Oost-Europese lidstaten.

Een Turkse toetreding zou door de eurocraten opnieuw aangewend worden om een verhaal te verdedigen dat daarom nog meer centralisering nodig is, en dat het makkelijker moet worden om wetten te maken die de burger onderwerpen, net zoals bij het gehele project van Europese Grondwet het geval was. Of liever is, want op slinkse manier worden zoveel mogelijk provisies van dit document gerealiseerd, of de burger nu “neen” stemde of niet. Op onwettige wijze wordt bijvoorbeeld geld uitgetrokken voor een ruimte-agentschap.

De Eurocraten zijn zich bewust van het gevoel van crisis waaronder de EU lijdt. Niettemin stellen zij dezer dagen alles in het werk om nog zoveel mogelijk macht naar het gevaarlijk leerling-tovenaarsproject dat de EU is over te hevelen. Op het vlak van defensie-harmonisatie zijn het, wars van alle officiële eurosceptische retoriek van de Britse regering, toch diezelfde Britten die de beslissende stap zetten om defensiesamenwerking met de VS op te zeggen en integendeel voor de EU te kiezen. Daarover, en over het feit dat de EU militaire samenwerking opzet met China via Rusland, werd de laatste maanden uitvoerig bericht op de weblog www.eureferendum.blogspot.com.

Het gevoel van verhevenheid boven het gewone volk dat de eurocraten lijkt te kenmerken is fundamenteel tegengesteld aan de diepgewortelde Westerse traditie van juridische concurrentie, bestuur dicht bij de burger en aansprakelijkheid van bestuurders. De grootscheepse centralisatie van macht in Europa is in relatief korte tijd gebeurd, door misleiding van de Europese burger, maar de eurocraten onderschatten deze burger als zij denken daarmee weg te komen. De Unie mag juridisch gesproken dan wel de hoogste macht hebben, moreel bezit het daarvoor geen enkele legitimiteit.

De eerste aanzet van de tegenbeweging is met de referenda in Frankrijk en Nederland al gegeven. Frankrijk zal daarom ver gaan om de Turkse toetreding tegen te houden. Wellicht komt er een referendum over in Frankrijk, dat bijna zeker op een “non” uitdraait. Daarom zal Turkije wellicht niet toetreden. Een nieuwe nederlaag voor de eurocraten die hen al wat meer zal doen beseffen dat de legitimiteit van de Unie langzaam maar zeker afbrokkelt.

Katrina as a warning to ratify Kyoto?

The world has been shocked by Katrina destroying New Orleans and showing to the world certain weaknesses that exist in the US. What is just as shocking, but unfortunately less surprising, is the political exploitation of the disaster. Apart from the brainless America-bashing, Germany’s Environmental Minister Jürgen Trittin, member of the Greens, has found a different opportunity to exploit this disaster.

Citing Der Spiegel:

“The toughest commentary of the day comes from Germany's Environmental Minister, Jürgen Trittin, a Green Party member, who takes space in the Frankfurter Rundschau, a paper friendly with the Social Democrats, to bash US President George W. Bush's environmental laxity.

He begins by likening the photos and videos of the hurricane stricken areas to scenes from a Roland Emmerich sci-fi film and insists that global warming and climate change are making it ever more likely that storms and floods will plague America and Europe.

"There is only one possible route of action," he writes. "Greenhouse gases have to be radically reduced and it has to happen worldwide. Until now, the US has kept its eyes shut to this emergency. (Americans) make up a mere 4 percent of the population, but are responsible for close to a quarter of emissions."

He adds that the average American is responsible for double as much carbon dioxide as the average European. "The Bush government rejects international climate protection goals by insisting that imposing them would negatively impact the American economy. The American president is closing his eyes to the economic and human costs his land and the world economy are suffering under natural catastrophes like Katrina and because of neglected environmental policies."

As such, Trittin also calls for a reworking of the Kyoto Protocol -- dubbing it the uncreative title of "Kyoto 2" -- and insisting that the US be included.”

In a comment by George Taylor on Tech Central Station, analyses like this are being destroyed. Scientific evidence shows Global warning hasn’t got anything to do with the busy hurricane year in the Atlantic. Changing land use, and not changing climate, is the cause of the problem.

It should be a warning for the German people that they are governed by this kind of people. The upcoming elections offer a nice opportunity to outvote these from power.

Stemmen met de voeten

Decentralisatie is een belangrijk vraagstuk in de liberale theorie. Dat individuele rechten moeten worden beschermd, is zowat de kern van het liberalisme. De vraag is echter hoe dat op de beste manier te verwezenlijken.

Stellen we best ons vertrouwen in een heel sterk centraal orgaan, dat de uitwassen van lokale organen in toom moet houden? Met andere woorden, stellen we best ons vertrouwen in de federale of Vlaamse overheid die de gemeenten moet controleren, of in een Europese Unie die de lidstaten moet controleren?

Of moeten we daarentegen bevreesd zijn dat deze centrale autoriteit zelf zijn macht zal misbruiken, net zoals die gedecentraliseerde autoriteiten dat doen, maar dan op een veel grotere schaal? De EU beschikt over veel meer regulerende bevoegdheid dan de Belgische staat, en kan met deze macht dus veel meer schade aanrichten.

Is het anderzijds niet noodzakelijk om van zodra menselijke activiteiten zich afspelen op een veel groter speelveld dan voordien, de bescherming van dit speelveld ook veel groter te maken? In de vroege Middeleeuwen was handel voornamelijk lokaal. De bescherming ervan gebeurde dan ook best lokaal. Na verloop van tijd gebeurde handel op een veel grotere schaal. De groei van de natiestaat heeft aan de bescherming ervan een goede bijdrage geleverd, naast ook grote kosten. Heden wordt handel iets Europees en ook internationaals.

De vraag moet dan gesteld durven worden of de kosten van centrale autoriteiten niet ruimschoots gecompenseerd worden door de voordelen.

De oplossing van deze vraag hangt samen met de vraag hoe de kosten van centrale autoriteiten te minimaliseren. En daar kunnen antwoorden op worden gegeven. De belangrijkste reden waarom de Europese natiestaten, die supercentralisaties waren, de ontwikkeling van de cultuur niet hebben geremd zoals dat in China het geval was, is dat er door het bestaan van kleine gedecentraliseerde autoriteiten een cultuur is ontstaan die zich verzet tegen machtsmisbruik. De natiestaten konden hun macht maar langzaam opbouwen, via charters en keuren, en sinds de zestiende eeuw werden de absolutistische uitwassen ervan bestreden door verzetsbewegingen (eerst in de Nederlanden) en later ook door een intellectuele beweging die als ‘de Verlichting’ aangeduid wordt.

De cultuur als garantie tegen uitwassen is weliswaar een sterke garantie, maar de twee wereldoorlogen van de voorbije eeuw hebben bewezen dat zelfs een hoogstaande cultuur zoals de Duitse, in een mum van tijd kan ontaarden in barbarij.

Het feit dat men op het Europese continent steeds kon “stemmen met de voeten”, was een andere, en ultieme, garantie tegen de uitwassen van machtscentralisatie.

Het “stemmen met de voeten” is een nog steeds bestaande garantie tegen machtsmisbruik. Wie vindt dat hij hier teveel belastingen betaalt, kan zijn geld investeren in het buitenland. Wie vindt dat hij in zijn eigen land wordt vervolgd, kan verhuizen, althans is dat tot op zekere hoogte mogelijk. Kredietratingagentschappen, zoals “Moody’s”, beoordelen staten op hun kredietwaardigheid. Een staat die de eigen middelen verspilt, zal niet veel van haar eigen obligaties kwijtgeraken, en dus niet veel middelen krijgen. Een grotere internationale competitie en ook technologie zorgen ervoor dat geld makkelijk in andere staten kan worden geïnvesteerd, of in andere investeringen tout court. Dit mechanisme, dat als “globalisering” kan worden geduid, zorgt in feite voor een privatisering van overheden, ietwat optimistisch gesteld.

Wat dan met bestaande centralisaties, zoals de Europese Unie? De EU kan zich vooralsnog onttrekken aan de logica van de markt. Ambtenaren verspillen er veel meer dan op nationaal niveau, en de regulering is dikwijls nog schadelijker dan op nationaal niveau. De concurrentie die ervoor zorgt dat bedrijven en ook burgers voor de beste regulering kunnen kiezen, vermindert er ook door. Een negatieve evolutie dus, die EU.

Hoe dan ook is soms regulering op meer centrale schaal nodig. Hoe kan dit dan worden bereikt? Agentschappen kunnen worden opgericht om deze taak uit te voeren. Sommige EU-agentschappen kunnen hiervoor dienst doen, andere helemaal niet. Soms kan concurrentie in de regelgeving mogelijk en nodig zijn, soms niet. De EU wordt dus best als reguleringsagentschap opgesplitst, en de overgebleven delen geprivatiseerd.

Bruno Frey, een Zwitsers academicus, beschrijft in zijn studiewerk een internationaal netwerk van reguleringsagentschappen, dat hij een systeem van “functional overlapping competing jurisdictions (FOCJ)” noemt. Als embryo’s hiervan ziet hij bepaalde multinationals, maar ook efficiënte stadstaten of kleine landen, alsook internationale sportbonden en religieuze organisaties.

De garantie dat die agentschappen hun macht niet zullen misbruiken, ligt in het recht om te stemmen met de voeten. Ten allen tijde moet men zich eraan kunnen onttrekken, en voor een ander agentschap kunnen kiezen. Onderlinge samenwerkingsakkoorden, zoals die nu al tussen staten bestaan, moeten ervoor zorgen dat men zijn eigen afspraken nakomt. Wie toegezegd heeft zich aan de jurisdictie van een bepaald agentschap te onderwerpen, moet uiteraard ook eventuele bijdragen of boetes betalen die worden gevraagd. Bovendien ligt de ultieme garantie tegen machtsmisbruik in een door burgers gekoesterde moraal dat individuele rechten moeten worden gerespecteerd, en dat inperkingen daarop niet mogen worden aanvaard.

__________________

Een interessante paper van Bruno Frey is te vinden via link titel.

2005 Index of Economic Freedom

Index of Economic Freedom

The Heritage Foundation and the Wall Street Journal publish every year their Index of Economic Freedom. Most free is Hong Kong, and least free is North Korea. Belgium is 21th, and according to the report:

"Belgium has one of Western Europe’s most punishing tax systems and one of the world’s highest total tax burdens. Its social transfer system remains one of the world’s most extensive and expensive; on average, one working-age adult supports slightly more than one benefit recipient."

The Index (link via title) offers a very clear overview of the countries of the world. China is only ranked 112th, which means China still has an amazing potential for development, given it does the right reforms. The same goes for India (118th), Russia (124th) and Brazil (90th).

The United States are said to be "at a crossroads: It will either continue to be a leader in economic freedom or idly watch other countries pass it by."

Liberalisation: from below, not from above

Found on the website of the Globalisation Institute (http://www.globalizationinstitute.org/). Critics on the world trade organisation start to emerge. In an earlier post, I already pointed at the nature of the WTO. From the beginning, the WTO was opposed by free marketeers as being an embryonal world government.

--> In a new report published by the Globalization Institute, Dr Razeen Sally - Europe's most senior trade economist - says the WTO is becoming ineffective. Hyperinflation of the membership has almost crippled decision-making. The WTO has become much too politicised, buffeted by external criticism and with deep internal fissures.

In the report, he suggests what needs to happen to the WTO to get it back on track, but also argues that instead of relying on the WTO to lower protectionism, countries should follow a Nike strategy - they should "Just Do It!" Because getting rid of tariffs is good regardless of whether other countries do the same, we should liberalize anyway. Moreover, Dr Sally points out that the big successes in free trade are already coming "from below", rather than thanks to international institutions and agreements:

"Freer trade in the early twenty-first century, and modern globalization more generally, are happening more "from below" than "from above". Their engine, now to be found in Asia, particularly in China, is bottom-up liberalisation and regulatory reform that spreads through competitive emulation, like ripples and waves across seas and oceans. This process is not driven by international institutions. The WTO and FTAs have considerable and perhaps increasing limitations. At best they can be helpful auxiliaries to national market-based reforms. But their importance should not be exaggerated."

Download the report (PDF) via title of post.

De terrorismemeesters Saudi Arabië en Pakistan

Terrorisme wordt soms voorgesteld als een product van de privésector. Niets is minder waar. Ossama Bin Laden is een rijkeluiszoontje dat opgroeide in één van de leidende Saudische families, die nauw met de Saudische staat zijn verweven. In Saudi-Arabië hoeft men slechts één van de vele prinsen te kennen om zich te bevrijden van een verkeersboete. Het is een cultureel onderontwikkeld land dat in vijftig jaar uitgroeide van extreme armoede naar extreme rijkdom.

In tegenstelling tot Taiwan deed het dat echter niet door kapitalisme. Taiwan werd rijk omdat de fascistische politieke klasse zich voornamelijk bezig hield met buitenlands beleid, en wel met de vraag hoe de Kwo Min Tang zo snel mogelijk terug aan de macht kon komen in China. Het gevolg daarvan was dat de politiek zich niet bezig hield met het steunen van bevriende bedrijven, waardoor een harde eerlijke concurrentie ontstond, waardoor Taiwan een ongekende economische ontwikkeling meemaakte, waarbij de economie vooral bestaat uit kleine en middelgrote ondernemingen, net zoals dat in Vlaanderen en Noord-Italië het geval is.

Saudi Arabië, of liever de Saudische staat, werd daarentegen rijk omdat de politieke klasse olie verkocht aan buitenlandse bedrijven. De rijkdom is van een geheel andere aard dan die van Taiwan. Buiten het detecteren van bodemrijkdommen, en de ontginning en de verkoop ervan, is geen enkele innoverende activiteit gebeurd aldaar. Bovendien was die activiteit al begonnen door de kolonisator, en is zij na de onafhankelijkheid grotendeels gebeurd door buitenlandse bedrijven. Het enige dat de Saudische staat gedaan heeft, is het roven van deze rijkdommen door geweld.

Om het regime in stand te houden, werd de rijkdom verdeeld onder de leden van het regime, en ook onder de bevolking. In Saudi Arabië leeft iedereen in feite van een uitkering. Het enige verschil met de Sovjetunie is dat de uitkering een stuk hoger is. De gelijkenissen met de Sovjetunie zijn echter legio: de voornaamste vorm van persoonlijke carrière die men kan maken, is het opklimmen in de hierarchie van de staat. Het hoeft niet gezegd dat hoge morele kwaliteiten daarvoor niet op zijn plaats zijn.

De dominerende religie in Saudi Arabië sluit bij die mentaliteit heel goed aan. Het heet Wahabisme, en is een zeer fundamentalistische vorm van Islam. Vrouwen zijn bijvoorbeeld niet gerechtigd om met de auto te rijden, om maar te zeggen hoe ver en vijandig deze religie afstaat van het Westerse vrije denken, dat het ondernemen propageert, of het nu ter wille van de eigen persoonlijke ontwikkeling is, of ter wille van de eigen rijkdom. Een dergelijk verbod sluit de helft van de bevolking uit om zich te ontwikkelen, en is enkel mogelijk in een ideologische visie die vijandig staat tegen ontwikkeling, een visie die ook in het Westen soms door het groene gedachtengoed wordt gedragen. De socialistische visie verzet zich, toegegeven, niet tegen ontwikkeling, althans niet in woord, maar de praktijk laat helaas zien dat het socialistische pad ontwikkeling en beschaving stopt.

Niet enkel in Saudi Arabië bestaat er een communistische welvaartstaat waarbij de staat de meeste economische activiteit in handen houdt. Ook in Lybië is dit het geval. Lybië is weliswaar niet zo rijk als SA, maar niettemin toch het tweede rijkste land van Afrika. De burgers ondernemen er echter ook weinig economische activiteit, wat bijvoorbeeld bewezen wordt in de sector van de horeca, waar 80% van het personeel uit buitenlanders bestaat, omdat de burgers in de werkloosheidsval trappen. De hoge uitkeringen van de staat zijn immers interessanter dan het heft in eigen handen nemen. Ook in de andere Islamitische staten ziet men in meer of mindere mate hetzelfde fenomeen. Een belangrijke reden is dat in die staten de oliegrondstof een dominante economische grondstof is, zodat het voor een regime makkelijk is om het volk te controleren wanneer enkel maar die ene grondstof wordt gecontroleerd. De eeuwenlange traditie van despotie waarbij het volk de dictatuur gewoon is, vergemakkelijkt dit. In Taiwan bestaat geen dominante economische grondstof, wat het opbouwen van macht dus moeilijker maakt voor een despotisch regime. Men zou kunnen zeggen dat olierijkdommen daarom net noodlottig zijn voor de bevolking die er leeft.

Enige hoop moet men stellen in het opbouwen van een tweede grote economische sector, zoals toerisme, want voor een staat is het heel wat moeilijker om twee sectoren in grote mate te controleren. In Lybië, maar ook in het Midden-Oosten, kan het in de toekomst een bloeiende sector worden, en laten we dat hopen, want wanneer de olievoorraden uitgeput raken, of indien olie gewoon niet interessant meer is, zal de rijkdom van de Staat plotsklaps verdwijnen, net zoals de herverdeling. De bevolking, die nooit enige economische activiteit aan de dag heeft gelegd, zal spoedig verarmen.

Het Wahabisme, dat de praktijk van de niet-ontwikkeling koppelt aan een religieuze ideologie, wordt gepropageerd door de Saudische prinsen. Met het geld dat ze binnenkrijgen omdat ze erin slagen de voornaamste economische sector met geweld onder hun hoede te houden, subsidiëren ze terroristen en moskees, ook in het Westen, die deze ideologie verspreiden. Het is geen toeval dat de kapers op 11 september 2001 allen Saudi’s of Egyptenaren waren. Egypte is een land waar de beruchte Moslimbroederschap werd opgericht en veel aanhang heeft, met als doel het Wahabisme als staatsreligie ook in Egypte in te voeren. Ossama Bin Laden kreeg fondsen van de Saudische prinsen om zijn organisatie op poten te houden. Dit is staatsgeld, want het is verkregen door geweld.

Ook de Pakistaanse Staat, en vooral dan de geheime dienst ISI, is in ruime mate geïnfiltreerd door moslimfundamentalisten. Het is zeer waarschijnlijk dat de fundamentalistische geledingen van de Pakistaanse staat logistieke steun hebben verschaft aan de operaties van OBL in het naburige Afghanistan. Om dan nog te zwijgen van de steun van de VS aan fundamentalisten toen deze in de koude oorlog de Russen in Afghanistan bevochten, en van de Amerikaanse samenwerking met de Taliban die een belangrijke doorvoerregio van olie uit de Kaspische Zee controleerden.

De Westerse staten steunen Saudi Arabië en Pakistan omdat deze staten olie verkopen aan Westerse bedrijven, die een sterke lobbykracht hebben in het Westen. De Westerse publieke opinie zou zich echter beter realiseren dat deze twee staten de terrorismemeesters van deze wereld zijn, en de voornaamste schuldigen zijn. De steun aan beide regimes moet onmiddellijk worden stopgezet. Meer dan het ook duivelse Iran of vroeger Irak zijn het deze staten, openlijke bondgenoten van het Westen, die terrorisme actief steunen en in het Westen fundamentalistische moskees subsidiëren. Olie zullen zij sowieso wel verkopen, want anders bloeden ze leeg. De tijd dat ze doen wat ze willen, moet echter ophouden.

Dit zal veel meer uithalen dan een pleidooi voor het inperken van burgerrechten. Daar moet nu immers heel waakzaam mee worden omgesprongen. Ook als de politie goed gehandeld heeft in GB bij het neerschieten van de Braziliaan, moet dit kritisch worden bekeken. In tijden van crisis vergroot de staat haar macht immers. De EU pleit voor meer macht. Dit mag in geen geval gegeven worden. De EU is een zeer te wantrouwen ongecontroleerde bureaucratische instelling, die bovendien op een zeer centrale wijze opereert. Het viel te verwachten dat ze op dit moment uit de hoek komen.

UPDATE 1 augustus:

Koning Fahd is zopas overleden, en zijn halfbroer prins Abdullah is aangesteld tot nieuwe vorst. In de berichtgeving werd de rol van Koning Fahd benadrukt in het met staatsgeld steunen van de fundamentalistische ideologie.

Zomer - Summer

In juli ga ik op reis, en zal er niet worden gepost. Niettemin geef ik hieronder mijn top - vijf van weblogs.
________

Because I'll be travelling, there will be no posting in july. However, here you'll find my weblog - top 5.

1. www.eureferendum.blogspot.com

2. www.lvb.net

3. http://fistfulofeuros.net

4. http://www.inflandersfields.blogspot.com

5. http://blog.mises.org/blog/

On www.inflandersfields.blogspot.com you can find a compilation of Flemish freedom loving weblogs. A new initative is http://www.brusselsjournal.com

De volgende Amerikaanse president

In de VS is de presidentsrace naar 2008 begonnen. Financiers moeten immers nu al warm worden gemaakt. Bush junior is onverkiesbaar, want sinds “the dictator” FDR vier keer na elkaar president was, heeft men in de VS het aantal termijnen beperkt tot twee.

Arnold Schwarzenegger is niet in de V.S. geboren, en dus onverkiesbaar. Niettemin is er al nagedacht om de Grondwet te wijzigen, maar in de V.S. is dit zo ongelooflijk moeilijk, dat het vreemd was dat er echt over werd nagedacht.

De topfavoriete bij de democraten is Hillary Rodham Clinton. Maar gehaat en verafschuwd als ze is door een aanzienlijk deel van de bevolking, heeft ze daardoor een serieuze handicap. Bovendien is ze een vrouw, wat geen rol zou mogen spelen, maar het wel nog altijd doet voor veel mensen. Alhoewel ze daardoor natuurlijk ook extra aandacht krijgt, dus zoveel zal het wel niet meespelen.

Hillary dient eerst nog herkozen te worden in 2006 als senator voor de staat New York. Zij zal daar geen tegenstand krijgen van een eventuele latere tegenstander in de presidentsverkiezing: Rudolph Giuliani, de burgemeester van New York ten tijde van 9-11, en de man die met zijn succesvol zero-tolerance beleid “the big apple” van één van de onveiligste tot één van de veiligste grote steden van de V.S maakte. Zijn status als “burgemeester van Amerika” kan alleen maar schade oplopen door een electorale confrontatie in de aanloop naar 2008.

Het feit dat Giuliani echter van New York is, kan hem nog steeds parten spelen. Zijn liberale morele standpunten zijn in conservatief Amerika geen vanzelfsprekendheid. Maar het is een man die een heel breed spectrum bestrijkt, wat hem sterk kan steunen.

Andere voorname Republikeinse kandidaten zijn de eeuwige kandidaat John McCain, Jeb Bush (broer van "W." en goeverneur van Florida), senaatsfractievoorzitter Bill Frist, oud-minister van “homeland security” John Ashcroft, en dan nog enkele mindere goden (zie link via titel). Minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice heeft al uitgesloten dat ze zal opkomen.

Bij de democraten dingen naast Hillary ook John Edwards mee, Russ Feingold (populair onder vakbonden) en Bill Richardson, de hispanic die goeverneur is van New Mexico. Ook voor Al Gore wordt publiciteit gevoerd, en in mindere mate voor John Kerry, die waarschijnlijk niet zal opkomen.

Door de naam van de persoon, gevolgd door “run president 2008” in te tikken in google, kan het aantal hits een aanduiding zijn van de kansen van de persoon:

John Kerry (D) 338.000 (onwaarschijnlijk)

Hillary Clinton (D) 198.000

John Edwards (D) 183.000

John McCain (R) 137.000

Al Gore (D) 133.000

Bill Frist (R) 107.000

Jeb Bush (R) 85.700

Bill Richardson (D) 69.500

Condoleezza Rice (R) 66.500 (onwaarschijnlijk)

John Ashcroft (R) 56.600

Giuliani (R) 51.800 ("Rudolph" + "Rudy")

Russ Feingold (D) 26.900


Het valt op dat voornamelijk democraten aan de top staan, net als de oudgediende Republikein John McCain. Het feit dat er een republikeinse president is, zorgt er wellicht voor dat republikeinen zich iets meer schromen om zich nu al te profileren. Giuliani en Jeb Bush, volgens analisten de topfavorieten bij de Republikeinen, halen ook minder dan Frist en McCain, die zich wegens hun underdogpositie wellicht meer en vroeger moeten profileren.

Ik gok op een race Rudolph Giuliani vs. Hillary Clinton. George W. Bush zal zijn broer steunen, zoals de populaire Reagan in de aanloop naar de verkiezingen in 1988 Bush senior steunde, maar ik denk dat Bush jr. helemaal niet zo populair meer zal zijn als Reagan toen was.

De situtatie in Irak zorgt voor veel Amerikaanse doden en voor geldtekort. De mogelijkheden om de economie kunstmatig op te blazen door de Fed op te dragen de rente te verlagen zijn uitgeput. Eerder komt er een crash van de onroerend goed - bubble in de V.S, net veroorzaakt door de Fed. Na de zaak Terri Schiavo is bovendien de grens bereikt in de V.S. van het politiek uitbuiten van ethisch conservatisme, want het publiek keerde zich af van de politieke exploitatie ervan. Bovendien was Jeb Bush dan nog zelf betrokken in deze Republikeinse nederlaag.

Giuliani is van New York, en dus de geschikte man om Hillary op eigen terrein stemmen afhandig te maken in het noordoosten. De rest van het land zal sowieso al minder voor Hillary stemmen, maar wel voor de Republikein Giuliani, die zich wel wat ethisch conservatiever zal profileren. Bovendien kan hij kritiek geven op de oorlog in Irak zonder te worden beschuldigd van een gebrek aan patriotisme of te zacht voor terroristen, dankzij zijn 9-11 verleden. Ik denk dus dat hij de volgende Amerikaanse president zal worden.

Maar laat u zich niet misleiden door dit circus. Wie de volgende president wordt, is niet zo oneindig belangrijk. De rekeningen zullen moeten worden betaald, de situatie in Irak opgekuist, de lobbygroepen zullen hun investering terug willen zien, en de internationale competitie zal onverminderd voortgaan.

Now is the time

Now is the time to drop the European Union. We have to get rid of it. In an astonishing article in the English newspaper “The business” (link via title), a magnificent analysis is made of the current state of the world, from a British perspective. It leads no doubt that this analysis also can be applied for all the beautiful European countries, such as Belgium, Austria, the Netherlands, France, Germany, Italy, Sweden, Spain, all the others, and certainly not to forget the Eastern European economic tigers.

The European summit made clear that the Union is a waste of time, having silly discussions on a European budget and trying not to give up the project after citizens made very clear their discontent. Not admitting that the centralising “constitution” is dead, what is very undemocratic, and can not be justified at all.

This article makes clear that the big issue of present day is global competition. In the US, Australia and Japan, the talk of the town isn’t the European Union. It’s BRIC: Brazil, Russia, India and certainly China.

One should be aware that the European Union centralises decision making, sets up redistributive systems such as the CAP and the subsidies for poor regions. All this is highly unfit to a competitive environment.

Some say Europe needs to be centralised in order to be able to face global competition. When one reads the economic figures of the global competition that is so blesfull for the development of the world, there is only one conclusion to made: The European Union can survive with protectionism, but not one memberstate, if it were independent, would be able to close its borders without having grave damages in terms of wealth. With the Union, protectionism would stop development. Without the Union, the absence of protectionism would produce a florishing region of small nations.

Britain needs to get out first, to form a precedent. After, the others have to follow.

Some excerpts:

“But what the last few days have confirmed is that the entire EU project has become a giant and unaffordable distraction for Britain and all other forward-looking European countries, especially those in the post-communist East.”

"A British Prime Minister with his eye on the future should be devoting most of his time trying to forge closer economic and cultural ties with coming Asia, not wasting his time arguing with dinosaurs such as President Chirac or Chancellor Gerhard Schroeder of Germany."

"Far too much of Britains intellectual capital and time is being diverted and squandered into dealing with European matters, including the 100,000 or so pages of the acquis communautaire; it should be redeployed to addressing international developments which matter. The best and brightest in government, civil service, think-tanks, universities, law firms and businesses are still unhealthily obsessed with what has become, over the past 20 years, a profoundly defective and destructive set of European institutions."

"At the end of the 19th century, the thinking classes were so preoccupied with some of the more obscure outposts of the British Empire that they failed to notice and respond to the emergence of the United States a superpower; in the early 21st century, their backward-looking obsession with European integration blinds them to the rise of Asia. And what a rise it will be."

"In dollar terms, the Chinese economy will overtake Germany in the next four years, Japan by 2015 and the US by 2039. Indias economy could be larger than all but the US and China in 30 years. Of the current G6 (America, Japan, Germany, France, Italy, Britain) only the US and Japan are likely to be among the six largest economies in US dollar terms in 2050."

"The euro zone is expected to grow by just 1.4% this year, compared with 3.5% for the US and close to 10% for China. While the populations of America, India and China are projected to grow, Europes population will decline by almost 10% over the next few decades."

"Demographers believe Europes population will shrink from about 1/4 of the worlds population after the second world war (and about 1/6 now), to about 1/10 by 2050. By 2007, deaths will exceed births in the euro zone and a massive pension crisis is on the cards."

"While the UK formally retains control and, as Iraq demonstrated, can still strike ad hoc alliances with the US if it wishes, many other aspects of its relations with the rest of the world are now run through Brussels and hence influenced by its inward-looking, antediluvian mindset. For years now, Britain has not had a trade policy; negotiations at the World Trade Organisation (WTO) are conducted by the EU."

"Though ratification of the European Constitution was formally put on ice last week, the EU is nevertheless forging ahead with a European diplomatic service, with EU embassies and ambassadors in every country to project EU foreign policy and issue EU visas."

"A proper internationalist future for Britain in the 21st century cannot conceivably lie in ever greater integration with a European continent in inexorable economic, social, cultural and geopolitical decline."

"A cultural revolution will be necessary, involving a reorientation of British foreign policy towards Asia and Latin America; free trade; a radical programme to liberalise the British economy and to inject choice and competition into the public sector; a renewed emphasis on education, including the rescue of British universities from the dead hand of the state and the creation of a UK Ivy League; and constitutional change to repair the damage brought about by membership of the EU and the hyper-centralisation of recent years to ensure that Britain remains an open and accountable society."

"It is now clear that disentangling Britain from the European morass is the essential first step towards a truly internationalist perspective for the 21st century."

Thanks to http://eureferendum.blogspot.com/2005/06/little-europeans.html

Nieuw initiatief / New initiative: In Flanders Fields – weblog:

Na een oproep van De Andere Kijk tot samenwerking onder bloggers, wordt een nieuw initatief gelanceerd: een gezamenlijke weblog van een aantal vrijheidslievende politieke blogs uit Vlaanderen.

Tot nog toe zijn de deelnemers ikzelf, De Andere Kijk, Skender, Politiek Incorrect, The Flemish Beerdrinker, chrisdemeyere.be en Hoegin. De stukken van deze weblogs zullen telkens ook op “In Flanders Fields” worden gepubliceerd. Reageren op de stukken kan op de oorspronkelijke blogs.

Het is de bedoeling om de kracht van de verschillende blogs te vergroten door samen te werken. Medestanders die geïnteresseerd zijn, laat iets weten. Op hoop van zege!

___

A new initative has been launched: a common weblog of freedom loving Flemish political blogs. Until now, the participants are me, De Andere Kijk, Skender, Politiek Incorrect, The Flemish Beerdrinker, chrisdemeyere.be and Hoegin. Their posts will also be posted on “In Flanders Fields”. Commenting is possible on the original blogs. The purpose is to cooperate in order to increase the influence of the blogs.

http://www.inflandersfields.blogspot.com

Om de verkeerde redenen

Vandaag vond in de Europese wijk in Brussel een betoging plaats van schoenenfabrikanten, die protesteren tegen de overvloed aan Chinese schoenen, die de Europese fabrikanten uit de markt prijst, en fabrieken doet sluiten.

De oorzaken zijn van meerdere aard. De Chinese producten zijn ten eerste niet aan de strenge Europese gezondheidsvoorschriften onderworpen, die bijvoorbeeld verbieden om bepaalde ongezonde chemische stoffen te gebruiken in de fabricatie van schoenen. Ten tweede is er de koppeling van de Chinese munt aan de dollar, die nog altijd minder waard is dan de euro, wat het dus goedkoper maakt voor Chinese producenten om in Europa te importeren, en duurder voor Europese producenten om te exporteren.

China ging akkoord met Peter Mandelson, europees commissaris voor handel, om de export tot 2008 te beperken.

Een jammerlijke zaak. Het akkoord van Mandelson zorgt ervoor dat Europa minder snel toegang zal krijgen tot de Chinese markt.

Bovendien moet altijd naar het belang van de consument worden gekeken, om te weten wat goed is voor het algemeen belang. De consument wint bij meer competitie op de Europese markt.

Daardoor gaan ook fabrieken failliet hier. Het vrije markt proces is er één van “creatieve destructie”. Dit betekent dat falingen een inherent element zijn van ontwikkeling. Het probleem is dan ook niet dat er fabrieken failliet gaan, maar dat er geen nieuwe ondernemingen bijkomen. Dat komt door de Europese welvaartstaat, die het initiatief van de burgers kapot maakt door hoge belastingen en zware reguleringen.

De verwijzingen naar faillissementscijfers zeggen dus niets over de toestand van de economie. Integendeel moet er gekeken worden naar het aantal faillissementen in vergelijking met het aantal nieuwe ondernemingen. En nog meer naar een – ruwe - berekening van alle waarde die wordt geproduceerd in een land: het bruto nationaal product.

Zekere reguleringen zijn nodig, maar ze moeten rationeel zijn. Het eigendomsrecht is ook een regulering, en uiteraard nodig. Het criterium moet zijn dat reguleringen natuurlijke rechten van individuen moeten beschermen. Wat zijn die natuurlijke rechten dan? Als we er van uitgaan dat elk individu gelijkwaardig is, moeten de rechten voor iedereen dezelfde zijn.

Onschendbaarheid van de persoon, eigendom, resultaat van inspanning, allen zijn ze ontegensprekelijk onvervreemdbare rechten en moeten ze worden beschermd. Een recht om andermans goed te krijgen, om te profiteren van andermans inspanningen, kan uiteraard nooit bestaan in een systeem waar iedereen gelijkwaardig is.

Een duidelijke schending van rechten is bijvoorbeeld bedrog. Schoenen waarin gevaarlijke stoffen in zijn verwerkt kunnen bezwaarlijk gezien worden als deel van de afspraak die een consument met de verkoper sluit. Het moet dan ook wel echt om bedrog gaan, natuurlijk. De oude Romeinse regel “caveat emptor” (de koper moet op zijn tellen passen) moet de eerste garantie zijn om bedrog te vermijden, pas als de koper echt zorgvuldig was, mag de verkoper worden aangepakt.

Een garantie dat een dergelijke, efficiënte, regulering, echt tot stand komt, is een regulator op een zo gedecentraliseerd mogelijk niveau. Een gecentraliseerde regulering, zoals die nu in de EU bestaat, zorgt ervoor dat gebreken zoals regulering op maat van belangengroepen zoveel schadelijker worden. Zonder Europese Unie zou een gezamenlijke regulering bovendien enkel tot stand komen als het echt nodig is, en niet zoals nu, te pas en te onpas. Ook de lidstaten zouden veel sneller economisch afgestraft worden. Er zou meer vrijhandel zijn, en het openzetten van markten zou ook veel geleidelijker aan gebeurd zijn, want niet overal in Europa tegelijk in één klap. De schoenenfabrikanten gaan dus inderdaad best betogen tegen de Unie, maar dan wel om andere redenen.

The crash of the euro

In its recent issue, The Economist reports about the troubles that the euro is suffering from. Mentioned are the facts that the “Stability and Growth Pact” has been seriously weakened in march 2005, that Portugal has announced that its budget deficit will top 6.8% of GDP this year (more than twice the 3% limit of the Pact) and that the ECB is finally obeying politicians that since the introduction of the euro are insisting on lower interest rates.

The problem with the Stability and Growth Pact was that it imposed the same rules to balance the budget to countries with a high government debt, such as Belgium and Italy, and countries as the Netherlands, that didn’t spoil that much money in the past. Everyone knows that an unbalanced budget is far more damaging in Belgium than in the Netherlands, but as the EU doesn’t really have the legitimacy of a government, it can’t treat countries unequal.

In 1993, with the Treaty of Maastricht, a monetary union was agreed on. This meant that the strong German D-Mark had to disappear. France was tired of having to devaluate its own currency, because it had printed to much money, and spended to much. In exchange for the German unification (a bad thing), the French got a monetary Union.

The Germans needed to have something to make sure that the common currency would be strong. Therefore, stringent rules were agreed on, but of course everybody knew that to bring government debt below 60 % would never happen fast in countries as Belgium, where the debt was 100 % of gdp. In 1997, this was already clear, so then the “Stability and Growth Pact” was agreed on, and this relaxed the rules.

In the end, every country that wanted could enter. Belgium, despite its high government debt. France, because it was its idea. Greece, because there was – proved – corruption.

In several countries the introduction of the euro was a big scale – robbing operation by the government. In the Netherlands and in Italy, for example, the exchange rate has been admitted not to be correct, so people didn’t get enough euros from their government in exhange for their guldens and liras.

In 2001, Ireland, then being the best growing economy in the world, after China, got a reprimand from the European Commission for not obeying to the Pact, as Ireland was planning to disrespect the Pact slightly. When in 2003, France and Germany, did the same, they of course didn’t got a reprimand, which proves the Union is not governed by law, but by power. As a consequence, the Stability Pact was more or less given up.

Monetary expert Paul De Grauwe was always against the Pact, and doesn’t mind that it is been given up. He says, as is generally accepted, that you can not have a monetary union, without having a political union, that can discriminate among countries. No euro without a political Union.

What problem does that pose now, considering the no-votes in France and the Netherlands, founding EU-members? These no-votes caused serious damage to the idea of a political Union (with reason).

The consequence will be that the EU can not refrain memberstates from making high deficits. Only the fact that the creditworthiness of countries is downgraded by rating agencies will refrain them, but that won’t be enough. The euro will become a weaker, more uncertain, currency.

The euro has had some positive consequences, such as the saving of conversion costs, but especially the stringent monetary policy of the ECB, that didn’t listen to politicians, always looking for short term benefits, asking it to lower interest rates.

In the US, the Federal Reserve can already be said being nothing more than a tool for the executive, creating bubbles and a debt-thriving economy. The dollar has seriously weakend and the Americans are living on the merits of the past, when the dollar was strong. The OPEC is already considering to change the reckoning of oil barrel prices in the Chinese currency, the “Renminbi”.

When in Europe, politicians don’t want to cut expenses, the pressure on the ECB will become bigger, and the ECB will have to lower the interest rates. The report of The Economist says this point has been reached. The consequence of that will be an even weaker euro, being a tool for politicians to rob their citizens through inflation.

Inflation is even worse than taxes, as it not only extracts value from the citizens to the government, it moreover makes the value of money uncertain.

There have been signals that the probable new German Chanchellor, Angela Merkel, will blame the euro for Europe’s problems. There have been reports of meetings in Germany to investigate how to withdraw from the euro. Let us hope this will come true.

Wat nu?

Het lijkt er meer en meer op dat de Europese Unie lijkt door te hebben dat ze niet zo geliefd is. Meer en meer stemmen gaan ook op dat voortgaan met de referenda de Unie alleen maar nog meer kan doen verliezen. Ook in Polen is nu al een meerderheid van 60% tegen de “Grondwet”, en dit in een land dat veel subsidies uit de Europese vetpotten haalt.

De Europese top van 16 juni komt dichterbij, en in de tussentijd heeft Blair het referendum “uitgesteld”, en lijkt hij zeker niet bereid om de Britse korting op te geven in de budgetbesprekingen.

Zelfs in de Benelux, het hart van de Europese samenwerking, is een breuk ontstaan, na de uitlatingen van Karel De Gucht, trouwens ook door de Nederlandse regering aangegrepen om de aandacht af te leiden van haar eigen nederlaag. De Benelux was ooit de grote voortrekker van de Europese integratie, om de grote ruziemakers Frankrijk en Duitsland onder een supranationaal gezag te plaatsen dat hen kalm moet houden en de kleine landen inspraak geeft. Het moge duidelijk zijn dat deze doelstelling gefaald heeft. De Unie wordt gedomineerd door de grote landen, en is een instrument om de sowieso al beperkte soevereiniteit van kleine landen nog meer in te perken, eerder dan om die te vrijwaren.

Wordt er op 16 juni beslist om heronderhandelingen te openen? Worden de referenda afgeblazen? Veel doet het er niet toe. De Europese Unie lijkt eerder vastberaden te zijn om, de ogen sluitend, op volle koers vooruit te gaan, en gewoon de centralisatie voort te zetten zoals ze het altijd al gedaan heeft: zo ver gaan als wordt toegelaten.

De Grondwet wordt nu al uitgevoerd in de feiten. En het gaat daarbij niet om een onbelangrijk detail. Het gaat om de oprichting van een ruimteagentschap. De Unie heeft geen enkele bevoegdheid hiervoor, en zou dus geen euro mogen uitgeven hieraan. De kost bedraagt niettemin evenveel als de grootte van de bekende Britse korting.

Vandaag verklaart de nieuwe Franse Eerste Minister De Villepin dat hij nog meer Europese centralisering wil: een eengemaakt economisch beleid en geharmoniseerde belastingen. Ongetwijfeld goed voor nog meer ruzie in het Europese huishouden, aangezien het de Britten zijn die het voorzitterschap opnemen vanaf juli.

De legitimiteit van de Unie heeft een ferme knauw gekregen, en zal de Unie ongetwijfeld afremmen. Echte verandering zal er echter pas komen wanneer in één van de 25 lidstaten een regering aantreedt die de Unie wil verlaten. De Unie moet er zich bewust van zijn dat tot nog toe de eurokritische stem nauwelijks te horen was bij mainstreampartijen, maar dit kan heel snel veranderen.

Een uittreden van een lidstaat, bijvoorbeeld Groot-Brittanië, is de enige echte garantie om de Europese Unie tot matigheid aan te manen. Groot-Brittanië kan dan perfect handel drijven met de Unie, zonder aan haar supranationale bevoegdheid te zijn ondergeschikt. De verbeterde concurrentiepositie van Groot-Brittanië zal bovendien dan een nog grotere druk zetten op de buurlanden die onder de starre regelgeving van de Unie zuchten. De drang om eruit te stappen zal ook daar dan groter worden.

Het inzicht dat de supranationale dwangmacht van de Europese Unie helemaal overbodig is, wordt nog het best uitgedrukt door Jean-Luc Dehaene, vandaag in De Standaard:

“De regeringen zeggen veel te vaak dat de onpopulaire maatregelen door Europa opgelegd worden. Ik ben daar mee schuldig aan. Toen wij de openbare financiën saneerden is dat ook gebeurd, al wisten we zeer goed dat de saneringen ook zonder de vraag van Europa moesten gebeuren. Zoals de kandidaat-lidstaten perfect wisten dat ze de hervormingen die nodig waren om toe te treden, ook hadden moeten doen zonder dat ze lid werden van de Unie. De samenleving is in volle verandering, van een industriële naar een informatiemaatschappij.”

Hoe kan het nog duidelijker worden gezegd dat de liberaliseringen en hervormingen evengoed door de lidstaten zelf zouden zijn gedaan, onder druk van de internationale concurrentie?

--> Over het slinks uitvoeren van de Europese Grondwet:
http://eureferendum.blogspot.com/2005/06/no-no-no.html/

The beginning of the end?

Important news. According to the Daily Telegraph, Blair “has given up Europe as an issue worth fighting for", or so say "senior allies of the prime minister".

In the discussion on the EC budget, he doesn’t want to question the rebate Britain gets since Thatcher negiotated this in 1984.

Blair doesn’t want that the other memberstates, who still doesn’t understand that the citizens of Europe have buried the centralisation project, force him to organise a referendum in the UK, as a referendum can only make Blair ridiculous.

The euro, 3 years ago seen by Blair as the future for Britain, is coming under fire. In the Netherlands, Germany, Italy and France, voices are heard in favour of returning to the old national currencies. Even in Belgium, the newspaper “Het Nieuwsblad” reports that one on three Belgians want to return to the Belgian franc. Not surprising, as one can not have a unified currency without unified government (otherwise the Greek government can for example make huge deficits, with shifting part of the damage they cause to the other memberstates). Because the citizens of Europe stopped the European project of unified government, a unified currency won’t be possible anymore. It would be a wise thing for the European governments to be aware of that.

Blair has discovered he can only lose respect, authority and votes in Europe. Not surprisingly, as the European project is an undermining of development in Europa. Europe needs competition, not centralisation.

It is hard to underestimate the consequences of the no-votes in France and the Netherlands. The exit of Britain out of the Union might be the most important consequence, which would be an important precedent. This monday, Jack Straw might hold an important declaration in the British parliament.

See also: comment on eureferendum.blogspot.com:

http://eureferendum.blogspot.com/2005/06/blair-suicide-bomber-of-europe.html/

De opstand der Nederlanden

61 % “nee” tegenover 38 % “ja”. Met 62 % opkomst terwijl de politieke klasse nog zat te waarschuwen dat ze het advies van de bevolking niet zouden volgen als er geen 30% gehaald werd. Het kan moeilijk duidelijker. De bevolking van twee stichtende leden van de Unie wijst een verdrag dat de Unie nog meer macht geeft af. En of het nu is omdat ze de economische koers van de Unie niet smaken of omdat ze bang zijn voor immigratie, de kernboodschap is dat de burgers zelfbestuur willen, en dat ze daarom het verdrag verwerpen.

De burgers van Frankrijk, en nu ook Nederland, hebben tegen een centralistisch project gestemd. Dat is een goede zaak. De politieke klasse is altijd de laatste om te beseffen wat er gaande is, en nu zal dat niet anders zijn. Er wordt nog steeds gepleit om door te gaan met het ratificatieproces, en dus met de referenda. Dat zal echter een lijdensweg worden voor de Unie. Europa wordt immers op dit moment overspoeld door een eurosceptische golf. In één voor één de landen waar een referendum komt, zullen eurosceptische stemmen op de Unie inbeuken. Zelfs in Luxemburg, waar een groot deel van de bevolking er voor het inkomen van de aanwezigheid van Europese instellingen afhangt, is de ja-stem gedaald van 76 % naar 59 %, ook al wegens de Europese spaarrichtlijn. Op 10 juli is er een referendum, tenzij de Europese top op 16 juni dus anders beslist. Een annulatie van referenda zou eventueel discussies over de aard van de EU zelf kunnen openen. En zelfs de mogelijkheid dat lidstaten cavalier seul gaan spelen, en eenzijdig referenda gaan annuleren, is niet uitgesloten. Wat de Unie nog meer in chaos zou storten.

De impact van wat de voorbije dagen is gebeurd, kan moeilijk worden onderschat. Het Europese project davert op zijn grondvesten. De euro bijvoorbeeld komt serieus onder druk. Onder meer Paul De Grauwe verklaarde in de New York Times dat het wellicht moeilijk zal zijn om een gemeenschappelijke munt te houden wanneer het politieke project er niet meer is. En dat is zeer juist. Het stabiliteitspact is al opgegeven, en als de Unie geen politiek gezag meer heeft om de zuiderse landen te verbieden om grote schulden maken, worden ze daar niet meer voor gestraft door een eigen munt die in waarde zakt. Het is dan enkel de euro die in waarde zakt, en een groot deel van de schade wordt zo verschoven naar de budgettair verantwoordelijke landen.

In Duitsland wordt volgens de Financial Times gewag gemaakt van een bespreking tussen de Bundesbank en het Ministerie van Financiën over de gevolgen van een uittreding uit de eurozone. Een CSU-rapport onderzoekt de mogelijkheden om unilateraal uit te treden, wat mogelijk zou zijn indien grove schendingen van het Verdrag van Maastricht plaatsvinden. De angst voor een zwakke euro zit er bij de Duitsers duidelijk goed in.

In de tweede helft van de zestiende eeuw kwamen de zeventien provinciën in opstand tegen hun Spaanse vorst, die absolutische aspiraties had. Het zou de eerste revolte worden in een belangrijk reeks tegen absolutistische vorsten. De Opstand der Nederlanden werd naar Engeland geëxporteerd, en leidde er tot de Britse “Glorious Revolution” (1688). Later volgden ook de Amerikaanse revolutie (1776), en ten slotte de Franse revolutie (1789), hoewel die laatste uitmondde in dictatuur en oorlog.

Ook nu is er een instituut aan wie ooit het vertrouwen is geschonken om burgers te besturen op meer centrale leest, en ook nu is dat vertrouwen geschonden. De referenda geven de bevolking inzicht in het duistere maar oppermachtige machtsorgaan dat de Unie is. Onze democratische parlementen hebben daar niet veel meer aan te zeggen. Dat moet terug veranderen. Als dat niet gebeurt, zou een uittreding van Groot-Brittanië uit de Unie een precedent kunnen zijn, of een opblazen door Duitsland van de gemeenschappelijk munt. De Unie lacht hooghartig dat ze doorgaat, en zich er niets van aantrekt, maar de burgers beginnen beter en beter te weten om wat het allemaal gaat. De beste remedie is het zonlicht.

They still don’t get it

They still don’t get the point. It should be clear for the European political world that the European Union is a bad thing. It is centralised decision making in its most purest form, with all the overregulating, corruption and untransparancy accompanying that. Politicians and journalists, professors and students. Many of them present the eurosceptic wave coming over Europe as a problem of “image” Europe has. That there would be a core problem with it, isn’t even considered. Also now, after the “French Revolution”, little indicates that the minds are changing.

But there is light in the darkness. The Economist, the leading political magazine in the world, advised to vote against the Constitution Treaty, which is aimed at making the European construction more powerfull.

And yesterday, a French Revolution occurred. One from the bottom up, committed by normal, hard working people, feeling that their democracy is loosing decision power, not to the markets as the antiglobalists say, because that would be illegitimate decision power of a government, but to “l’Europe”. Feeling also that they are loosing it, that global competition is pushing for reforms that haven’t been made. For that they blame the highest hierarchical authority in Europe: the EU. They don’t trust something they don’t know. And with reason. The centralist inflexible Union is the main threat to prepare Europe for globalisation.

Until now, the debate has been left to the unrespectable extremes: to the extreme left and the extreme right. On the continent, eurosceptism hasn’t really been accepted into other fields of the political spectrum. But this might change rather fast. Several European leaders declared after the “Non”-result that the procedures will go on. This means that the European project will stay under fire in the upcoming referendums in Luxemburg (10/7), Poland (25/9), Denmark (27/9), Portugal (December 2005), Ireland (late 2005), the Czech republic (2006), and the UK (2006). The Netherlands have their referendum this Wednesday, and a “Nee”- vote is very likely. The process of fundamental critics to the Union was already very severe in the Netherlands, where the euro came under severe attack (Bolkestein already declared that the giving up of the stability pact means it would have been better not to join the euro). Europe is loosing legitimacy by the day.

It is time for mainstream politicians to consider that there is a fundamental problem with the Union, that there is something rotten in the state of Europe.

What will happen next? Unless the European leaders decide on their summit on the 16th of june that the Constitution project will stop, it will continue to undermine Europe’s legitimacy. At the end of 2006, there is a European summit planned which has to decide what will happen to the Constitution. Jean-Claude Juncker, the Luxemburg president of the Council of the EU declared that renegotiation is no option. It looks like the European Union will at the end have to give up the project and continue with the procedures of the Nice treaty.

But suppose the Eurocrats try to go on with the treaty, in an open or a hidden way. This could give result to a clash within the Union, between the leaders of the more supranationalist states, and France is one of them, as long as they can rule the rest, and the more intergouvernmentalist, such as Britain and the Netherlands, not to forget the Eastern European Tigers. It could maybe even be the plan of France, to try to get the British out, and by that trying to create a smaller Union in order to rule smaller countries, like Belgium. The Belgian people would have lost their very old British ally then? Like Holland and England managed to escape from the Spanish absolutist rule in the 16th century, the Belgian people would remain again deprived from freedom? And its elite would fled the country again?

No. If France would succeed in its plans, the smaller Union would experience the same protests as the big European Union now. The small countries at its borders would thrive up the costs of letting the centralism exist. Citizens and businesses in the Union would demand more and more the alternative, which is decentralisation. And that is what is going to happen also now.

De Unie brengt geen vrede

oude demonen: affiche van de Franse CP uit 1952

Een veelgebruikt argument ter verdediging van de Europese Unie is dat de Unie vrede brengt. Onder andere de Nederlandse liberalen van de VVD betogen dit in hun verkiezingsspotjes, die ze met politiek gevoelige beelden van het Srebrenica-drama doorspekten, maar uiteindelijk toch terugtrokken na protest.

Ook veel Belgen zijn voorstander van de Unie, het Belgische verleden als slagveld van Europa indachtig. In die zin kun je het vele landgenoten ook niet kwalijk nemen dat ze de Unie verdedigen.

Toch moet het idee van Europa als vredesbrenger worden ontkend. Het tegendeel is waar.

Vrede bereikt men niet door volkeren in één staat, onder één juridische orde, te dwingen. Hier moet het Joegoeslavische voorbeeld toch dienend zijn. De tijdbom is er geëxplodeerd, met vreselijke gevolgen.

De dreiging van oorlog binnen Europa wordt voornamelijk veroorzaakt door de grote staten. Als men er dus iets aan wil doen, moet daar dus iets mee gebeuren. Frankrijk en Duitsland kunnen bijvoorbeeld worden opgesplitst, wat trouwens ook economisch een enorme winsituatie zou betekenen.

Er moet dus gedecentraliseerd worden, niet gecentraliseerd. Zoniet wordt een kwaad ingeruild voor een nog groter kwaad.

Heden situeren oorlogsdreigingen zich echter voornamelijk buiten ons continent. Een Europese defensie zal gebruikt willen worden. Wat doe je met een leger als je er één hebt? Juist. Oorlog voeren tegen de VS of China. Bij de stichting van de V.S., was het de Amerikaanse federale overheid verboden een staand leger te hebben, omdat dit op een tyrannieke manier zou kunnen worden misbruikt. De hedendaagse actualiteit kan, denk ik, als bewijs van deze stelling dienen.

In de geschiedenis is het zo dat de aanhangers van centralisering veelal hun slag thuishalen als er echt een externe bedreiging is. Is dit echter zo? De V.S. en China hebben geen geopolitieke belangen bij een verovering van Europa, integendeel zijn er voor hen enorme kosten verbonden aan een militair treffen. Bovendien beschikken twee Europese staten, namelijk Frankrijk en Groot-Brittannië, over atoombommen. Centralisering is dus niet nodig om beter te kunnen verdedigen. Een centralisering van defensie dient bijgevolg enkel om te kunnen aanvallen, en een imperialistisch beleid te voeren.

Hoezeer er dus ook op middelen kan worden bespaard door de Europese defensiesystemen van de lidstaten te harmoniseren, men moet zich bewust zijn van de grote kosten die een toekomstig misbruik zullen opleveren.

Economische integratie is uiteindelijk de beste garantie voor vrede. Daar heb je echter geen supranationaal niveau voor nodig, dat kan intergouvernementeel via bilaterale verdragen. Enkel subsidies afschaffen, invoer- en uitvoerrechten afschaffen. Als je een instituut creëert om dat op te leggen aan landen, zal het al snel zijn macht misbruiken.

Frankrijk stelde na de tweede wereldoorlog reeds voor een “Europese Defensiegemeenschap” (EDG) op te richten, met als belangrijkste reden de vrees voor de terugkeer van een zelfstandig West-Duits leger Ook speelde het verlangen wel een rol zich weer te verzoenen met West-Duitsland. Toch mislukte de EDG uiteindelijk door het vele verzet in Frankrijk, omdat men niet wilde dat Franse soldaten onder buitenlands gezag zouden komen te staan.

De oude demonen komen echter terug boven. Het voorstel van Europese "Grondwet" versterkt de mogelijkheden voor een ééngemaakte Europese defensie. Dit mag onder geen beding worden toegelaten.

-> Voor de gecontesteerde VVD-verkiezingsspotjes, zie:

http://www.vrijspreker.nl/blog/?itemid=2286

Failed Unification

On the 18th of september, there may well be a change of the guard in Germany, the biggest economy of the Eurozone and the European Union, and suffering the symptomatic continental European disease of big welfare statism, which kills the entrepreneurial spirit in Europe.

There is a big chance Angela Merkel, the leader of the CDU-CSU, will be elected new Kanzler then. It’s not too clear to define where she stands for, but she has already protested against a possible entrance of Turkey in the EU, which is great news for Turkey, if the EU doesn’t transform into a bilateral governed purely free market zone.

Possibilities are a coalition with the liberal FDP, or a “grosse coalition” with the ruling SPD. And maybe the CDU-CSU will be even strong enough not to need a coalition partner. That the struggling Schröder will be kicked out of power, seems to be a good thing, although it cannot be said that Merkel will be able do more than his too little too late – reforms.

Consciousness still hasn’t reached the political classes on the highly competitive world that is getting shape. In the case of Germany, apart from the fact that they are also governed by the centralist Eurobureaucracy with their comitology expert groups, an aggravating factor is the unification, still not questioned anyhow in Germany. It costs lots of money to the Western-Germans, and even more to the Eastern-Germans in terms of development.

The money flows into the Eastern part of the Country. Wages weren’t allowed to differ between the West and the East. Where the rest of Eastern Europe, where profound changes have been made, although also not perfect, enjoys a strong economic growth, the once least unsuccessful communist country, isn’t following their example. They are hostaged, without even knowing, by the Western money, what creates a terrible unemployment incentive.

Decentralising economic decision making would be a first step in the right direction. But this will only work given an abolishing of the money flows. Whether the Ossi Merkel will agree on that, should be doubted.

Vlak-taks

de vld wil naar een vlak-taks

De sp.a. ziet de vlak-taks, die de VLD wil invoeren, weliswaar gradueel met als opstap een fair-taks, als “onrechtvaardig”. De fair-taks, die het aantal tarieven terugbrengt van vijf naar twee, is al een heel stuk rechtvaardiger dan het huidig systeem. Een vlak-taks is dat echter nog veel meer.

In het systeem van de vlak-taks betaalt iedereen immers veel meer dezelfde prijs voor een overheidsdienst dan in het huidige systeem. Want dat moet uiteindelijk het doel zijn: een overheid die als een bedrijf werkt, en burgers die als consumenten aan die overheid een prijs voor de geleverde dienst betalen. De dienst van de overheid moet zodanig goed zijn dat burgers er eigenlijk vrijwillig voor zouden willen betalen. Om dat te verzekeren, is het best dat er zo veel competitie mogelijk is, dat een overheid concurrentie moet vrezen van andere dienstleveranciers, en deze competitie moet op zoveel mogelijk domeinen worden gerealiseerd.

Dat is rechtvaardigheid. Wanneer een individu vrij een keuze kan maken, zonder in zijn rechten te worden geschaad. Het systeem dat we nu kennen, waar iedereen op kap van elkaar leeft, en er ondanks de goede intenties om de zwakkeren te helpen overal enorme Matteüseffecten spelen, is niet rechtvaardig. Herman Deleeck toonde het al aan voor de sector van de sociale zekerheid, maar het bestaat ook voor cultuursubsidiëring, waar de rijken naar gesubsidieerde hogere cultuur gaan, en belastingsinning, wat de rijken makkelijker kunnen ontwijken door het betalen van allerlei dure consultants.

Niet enkel het verlagen van financiële belastingen is belangrijk. Ook het verlagen van de administratieve belasting. Evenals het verminderen van beperkingen op niet financieel uit te drukken persoonlijke rechten van de burgers. Onze samenleving moet rechtvaardiger worden, en op rechtvaardigheid mag men niet snel compromissen maken.

--> Opmerkelijke pleidooien voor de vlaktaks werden gehouden:

door het Liberaal Vlaams Studentenverbond:

http://www.lvsv.be/

en in een pleidooi van een vijftal jonge liberalen:

http://60gp.ovh.net/~novacivi/blog/archives/000249.html

Constitution or Hong Kong

Yesterday the Belgian Senate approved on the European ‘Constitution’. Still five other Belgian parliaments to go. The latest referendum polls in France and the Netherlands show the no-camp in the winning mood. But what really matters is may 29th, the date of the French referendum.

France is since its foundation the leading factor in the European Union. France rejected the European defence community in 1954. It never reappeared. If France rejects the further centralisation of power in the EU, this will stop.

If the French vote no, what will happen? All of Europe’s leaders deny that there is a “plan B”, in order to overcome a possible no-vote in France. Of course they are not the very most reliable source.

On june, 16th, there is a European summit in Luxembourg. The result of the referendum in the Netherlands on june 1st, will only be of minor influence. If France rejects the Constitution, two things could be decided there.

Or the European leaders decide that the European Constitution project will continue, and hope that most of the referendums in Luxembourg, Poland, Denmark, Portugal, Ireland, the Czech Republic and the UK will turn out with a yes. After, the no-countries, can have their second chance referendum. This is of course unlikely to happen. A French no will be of big influence in the Netherlands, Poland, Denmark and Ireland, rather eurosceptic countries. And it will be hard for the European leaders to change the feelings.

The other option is that the European leaders declare the European Constitution project dead. In that case there won’t be a referendum at all in Britain, where Blair managed to keep the European topic out of the election campaign by promising a referendum. Then the EU will have to keep on working with the present procedure of the Treaty of Nice, which makes it more complicated to make decisions. The Union will still be able to pursue its regulatory madness. Politically though, it will be a great defeat of Eurocentrism.

Suppose the French vote yes on may 29th , and at the moment when the British vote no, in 2006, there will be only one other country, for example the Netherlands, that also voted no. Unlike which was the case with the Treaty of Maastricht, where the UK and Denmark obtained an opt-out for the third phase of the EMU, it won’t be so easy to give opt-out privileges for some essential features of the Constitution Treaty, as the core of this Treaty is the more easy procedure to make decisions, and it is of course not possible to opt out of that.

But what is even more likely, is that in a not so distant time, the understanding in Europe will be present that the world is changing. The European population is coming more and more to the understanding that the next big thing which should happen is not a centralisation of Europe. China and India are becoming economic superpowers. They are putting a high competitive pressure on the West. The European population will come to understand that other reforms will need to be made. Labour deregulation, tax reduction, privatisation, more efficient government. The European Union is with its bureaucratic structures highly unfit to achieve these goals, despite its own rhetoric. Europe can only face global economic competition if it decentralises decisions, in order to become a continent with flexible, small scale, business orientated governments, following the great example of Hong Kong.

Het liberale antwoord

De crisis over Brussel-Halle-Vilvoorde heeft de VLD geen goed gedaan. Onterecht wordt de schuld voor het niet-splitsen soms eenzijdig bij de VLD gelegd. De gehele Vlaamse politieke klasse heeft een verantwoordelijkheid hierin, wegens tactische fouten die voldoende zijn geanalyseerd, als er door separatisten al moet getreurd worden om de niet-splitsing.

Want zoals ik stelde in mijn vorige post (“waar het echt over gaat”), gaat de hele heisa rond BHV niet zozeer over BHV, maar wel over de Belgische confederatie tussen Vlamingen en Franstaligen. En in dat verband hebben de Franstaligen wellicht een pyrrhusoverwinning behaald.

Indien men mag verwachten dat een partij wint als ze in de oppositie zit, betekent dit dat de volgende regering in 2007 een tripartite wordt, en dan zal de PS de VLD niet meer kunnen bedreigen met uitsluiting uit de regering ten voordele van CD&V. De Franstaligen zullen dan wellicht inzien dat de enige manier om de communautaire druk te verminderen is om toe te geven dat BHV in een totaalpakket wordt behandeld, waarna een zesde staatshervorming kan volgen.

Algemeen wordt ook verwacht dat de Franstaligen zich soepeler zullen opstellen voor de komende sociaal-economische discussies. Ze zijn zich ervan bewust dat ze nu ook wel eens zullen moeten toegeven aan de Vlamingen. Bovendien rijpt in het zuiden van het land meer en meer de idee dat de Franstaligen de economische recepten van de Vlamingen toch eens zouden moeten overwegen, aangezien de Vlamingen het toch ook economisch beter doen. Dat was althans de mening van een Luikse prof van PS-signatuur. De VLD zou dit moeten uitbuiten door op haar komend congres niet zomaar voor de ‘fair tax’ te gaan, maar wel resoluut voor de ‘flat tax’, het symbool van een liberaal economisch model, een model als enig alternatief voor het huidige Belgische model, waarvan iedereen weet dat het er moet komen.

Dat de VLD het moeilijk heeft, zal wel aan bepaalde tactische fouten liggen van sommigen, maar is nog veel meer te wijten aan het feit dat de VLD in de regering zit. Macht corrumpeert de ideeën. Zij die daarom nu de liberale politici alle zonden van Israël toedichten, beseffen niet dat iedereen in dezelfde positie min of meer hetzelfde zou hebben gedaan. Kritiek geven op politici is belangrijk, maar de macht van het systeem mag men niet onderschatten. Principes vallen bijzonder moeilijk te handhaven eens men aan de macht komt. Guy Verhofstadt heeft zoveel jaar de macht moeten ontberen, omdat hij zo principieel was.

Jarenlang heeft de VLD moedig liberale economische standpunten ingenomen. Dat doen, is ervoor pleiten dat burgers niet langer op de kap van elkaar leven. Om dat te verdedigen, is politieke moed nodig. Hoeveel heeft de VLD vroeger niet opgeofferd om dit niettemin uit te spreken? Het was echter een nuttig offer. De ideëen veranderen de politiek. De VLD zat helemaal niet op een hometrainer in de oppositie, net zomin als het VB op een hometrainer zit. Een partij die in de regering zit, moet het monopolie van de ideeën laten aan de oppositiepartijen, alhoewel ook die natuurlijk hun ideeën matigen met het uitzicht op de macht.

Oppositiepolitiek kan enkel maar geloofwaardig zijn, indien er een oprechte wil is om aan de macht deel te nemen. Van de partijpolitieke weg mag men dus geen wonderen verwachten. De uiteindelijke basis voor politieke verandering, ligt in het veranderen van de ideeën. En daar spelen oppositiepartijen uiteindelijk ook maar een beperkte rol in.

Toch is het niet enkel de corruptie van de regeringsdeelname die de VLD parten speelt. Wanneer men naar het buitenland kijkt, ziet men dat overal in de Westerse wereld liberale partijen het moeilijk hebben. De Tories in Engeland zijn na Thatcher opnieuw een gematigde – wij kunnen de welvaartstaat beter beheren dan Labour – partij geworden. In de VS lijkt de huidige Republikeinse partij de meest antiliberale, big government – partij te worden uit de Amerikaanse geschiedenis. In Nederland lijdt de VVD door regeringsdeelname aan intellectuele bloedarmoede. In Duitsland ligt de FDP nog steeds in de lappenmand na enkele populistische experimenten. En CDU-CSU zijn ook geen onverdeelde voorstanders van een liberaal beleid. In Frankrijk is Democratie Libérale van Alain Madelin opgenomen in de sukkelende coalitiepartij UMP. En dichterbij huis, ten slotte, is de MR onder Louis Michel een soort coalitie tussen sociaal-democraten, ethisch-conservatieven en francofonen geworden, voorzover ze ooit al liberaal zijn geweest.

Er is een grote kans dat het slechts een tijdelijke opstoot zal zijn van antiliberale ideeën, dat het slechts de reactie van het gewonde beest betreft. De globalisering heeft immers een enorme impact op de wereld. Handelsvolumes stijgen enorm, wat de kost van overheidsfalen nog veel groter maakt. Bovendien is er met het internet een enorme informatierevolutie aan de gang. Nationale televisiestations en een handvol kranten en opiniemakers hebben niet langer het monopolie over de informatie. Het moge duidelijk zijn dat uit die grote diversiteit aan ideeën de liberale ideeën de overhand zullen halen, omdat zij diegene zijn die de kracht van het individu verdedigen. ‘The Kingdom of Internet’ is een wereld vol zelfregulering, gebaseerd op individuen. En het zullen ook enkel zulke ideeën zijn, ideeën die het individu respecteren, die het internet zal voortbrengen.

Health fascism

Today the “Gumball 3000 rally” made a stop in Vienna. It is a combination of a car show and a jet-set event, organised by the British entrepreneur Maximillion Cooper.

Ferrari’s, Porsches and Bentleys are being driven in a race by stars as Quentin Tarantino and Johnny Knoxville. From London over Austria, Croatia and Sicilly, it goes all the way to Monaco, where the F1 grand-prix will be held on Sunday. It is not really a “race”, because the drivers are asked to drive “safely and with proper courtesy to all other participants and members of the public.”

The high entry fee, however, “does NOT include fines of any sort, or damage caused at any venue visited”, as is stated by the terms and conditions of entry. This is not an unnecessary clause. Participants are regularly found in breach of the speed limits, and have to make sure they can pay the fine immediately. Last year, when the event was allowed by the Moroccan King to drive without speed limits in certain areas at least, some cars made serious crashes, what makes the event even more exclusive. Who can afford to crash a Ferrari?

Some politicians, as the Belgian social democrat Dylan Casaer, are seriously criticising the event. Claiming ‘road safety’, if it is not because of class envy, he advocates hard police measures in response. Casaer also states this gives a bad example to young people, and may it make more likely that they’ll engage in dangerous illegal street races.

Without saying the traffic rules shouldn’t be applied, I think this reaction is a typical example of “health fascism”. Everything which contains a bit of danger, whether it is in the context of driving a car, smoking, drinking or plastic surgery, whatever dangers exist in life, it should be banned, restricted or guided by government.

It should be clear that this is a bad thing. It takes away the responsibility people themselves need to have to respect others and to reckon what their own risk is. People are getting afraid of everything they haven’t been warned for, which is not regulated, for which they are responsible themselves. This can be seen also in the case of the excessive prevention of medical diseases. Recently, it has been reported that preventive medical advice in fact increases the chance of having a disease. This can be seen as a consequence of the described policy. People start mistrusting themselves. This shouldn’t be allowed to happen.

Economisch adviseur van Bush in Brussel

John Rutledge, economisch adviseur van Amerikaans president Bush, was vrijdag te gast op een presentatie van Bank Degroof in Brussel. Hij deed daar enkele opmerkelijke uitspraken.

Eén ervan was dat “de Iraakse oorlog niets te maken heeft met democratie en dergelijke dingen, maar alles met olie. Er is 750 miljard dollar nodig om de 10 miljoen vaten per dag op te pompen die nodig zullen zijn om te voldoen aan de extra vraag in China en India. Maar dat geld zullen investeerders alleen ter beschikking stellen als we het risico op hun investering zo laag mogelijk houden. En dat risico ligt voornamelijk in de Perzische Golf. Daarom zal er altijd iemand met een leger in Irak moeten zitten. De Golfregio is gewoon te cruciaal om aan zijn lot over te laten. Dit gaat over olie, niet over democratie.'' (bron: De Standaard, 14 mei 2005)

Het zou wellicht eerlijker zijn om te zeggen dat er niet gewoon “iemand” met een leger in Irak zal moeten zitten, maar dat dat de Amerikanen moeten zijn. Wat zouden we trouwens het liefst hebben? Een Iraaks bestuur dat de voorkeur geeft zijn olie aan de Chinezen te verkopen, of een Westerse mogendheid die deze enorme oliereserves controleert? Is het beter om onder een Amerikaans imperium te leven dan onder een Chinees? Want het idee om een wereldwijd imperium uit te bouwen, leeft wel degelijk in China.

Op lange termijn is geen van beide te verkiezen. Het is moeilijk te voorspellen, maar de wereldwijde economische ontwikkeling zorgt er wel voor dat het moeilijker wordt om een imperium te controleren. De toegenomen welvaart zorgt ervoor dat mensen meer te verliezen hebben bij geopolitieke avonturen zoals preventieve oorlogen. Politici zullen het moeilijker hebben om dergelijke zaken verkocht te krijgen.

De Chinese overheid heeft nu al te kampen met grote lokale verschillen, wat alleen maar zal toenemen bij verdere economische groei, en zal de handen vol hebben aan het controleren van de interne eenheid, wat een ambitieus buitenlands beleid zal vermoeilijken. Ook in de V.S. zijn militaire avonturen als Irak niet onmiddellijk voor herhaling vatbaar. Ze kosten handenvol geld en wat brengen ze op? Zou Saddam Hoessein zijn olie niet gewoon aan de hoogste bieder verkocht hebben, of dat nu China of de V.S. zijn? Bovendien is er de kost van een hoge olieprijs, gedurende de tijd die het neemt om Irak te stabiliseren. En sowieso zal het onderzoek naar alternatieven voor olie toenemen, aangezien de vraag zo groot wordt, met de opkomende markten overal ter wereld.

Laten we eerst zien of er wel imperia overblijven, want de kost die zij stellen aan economische welvaart is zeer groot. De grote uitgavenstijgingen in de V.S., het expansieve geldbeleid van de Federal Reserve, het wordt meer en meer gecontesteerd. De Europese Unie krijgt meer en meer oppositie te verduren tegen haar poging om dergelijke zaken te imiteren. Informatie vliegt over de planeet. Zullen overheden er ooit nog in slagen om de massa’s te manipuleren op dergelijke schaal als in het verleden het geval was?

WTO: Mutually Assured Mercantilism

Pascal Lamy, former European Commissioner, has been chosen to lead the World Trade Organisation (WTO) from september on.

Often, the WTO is being opposed by the so-called antiglobalists, who accuse it from being an undemocratic institution promoting unlimited free trade, which is in their eyes a bad thing.

In reality though, the antiglobalists should know the WTO is on their side. The WTO is not just a platform on which states negotiate. It is more than that. Many mechanisms are provided to ensure that it can effectively impose measures on states. Imposing fines is one of the more better known. The WTO can therefore be seen as an embryonal world government.

Whereas the WTO has been until now a platform where mainly big companies lobby for their own good, this might change. The protests of the antiglobalists have pushed the political agenda more towards the imposition of WTO - labor regulation.

But until now, the WTO has mainly forced states to open up their borders? On the contrary. It slowed opening up of borders. The WTO can be seen as a ‘mutually assured mercantilism’ – mechanism. States propose to each other a list of fields in which they are willing to commit liberalisations. After, a trading takes place. Because of that, many proposed liberalisations are lost. The whole idea of the WTO is that trade is seen as a ‘zero-sum-game’, which means that one cannot benefit from trade but through harming others.

The world is becoming a more competitive place, with competiting currencies, competing trading blocs and competiting regulations. This globalisation process is to the benefit of consumers, but it puts pressure on bureaucrats. The WTO shouldn’t be underestimated as a tool for them to prevent the world from these blessings.

Waar het echt om gaat

elio di rupo

In het gehele debat rond Brussel-Halle-Vilvoorde werd voortdurend gesteld dat de Vlamingen “een meerderheid hadden” om de splitsing door te drukken, en dat ze daar dus maar gebruik van moesten maken. Met “een meerderheid hebben” wordt dus bedoeld “de maatregel kunnen goedkeuren”. Dit is echter niet het geval. De Vlamingen hebben misschien wel een meerderheid, maar omdat de Franstaligen de mogelijkheid hebben om de alarmbelprocedure te gebruiken, is in dit geval “een meerderheid hebben” niet hetzelfde als de “maatregel kunnen goedkeuren”.

Door dit alarmbelmechanisme, is net zoals in elk ander dossier een meerderheid niets waard wanneer de meerderheid ook niet minstens één derde bedraagt in beide taalgroepen. België is dan ook een federaal land, bestaande uit gelijkwaardige soevereine deelstaten. Politiek gezien is België echter een confederatie van twee taalgroepen: Vlamingen en Franstaligen.

Grondwettelijk gezien is er tot nu toe geen vuiltje aan de lucht. Van het Arbitragehof moet tegen 18 mei 2007 het probleem zijn opgelost. Dit betekent dat de eerstvolgende federale verkiezingen voordien zullen moeten plaatsvinden. Een nieuwe federale regering moet het probleem dan maar oplossen. Niet enkel een splitsing is een mogelijkheid, maar bijvoorbeeld ook het wijzigen van de Grondwet – horesco referens – of het terugkeren naar arrondissementele kieskringen. Dit moet gebeuren voor het opnieuw federale verkiezingen zijn, en dat is ten laatste in 2011.

De voorstanders van de splitsing weten echter wel goed dat België een federale staat is, en dat het dus logisch is dat er minderhedenbescherming bestaat. In de Senaat van de V.S. heeft Hawaï bijvoorbeeld evenveel vertegenwoordigers als California.

De ware beweegreden van de voorstanders van de splitsing, is de politieke druk vergroten om twee verschillende doeleinden te bereiken. De voorstanders van de splitsing, laat ons zeggen de Vlaamse Beweging, is eigenlijk sinds eerlang een coalitie tussen zij die de Vlamingen meer macht willen geven in België, en zij die België willen splitsen.

Tot zij die de Vlamingen machtiger willen maken in België, behoren ongetwijfeld vele inwoners van de Brusselse rand, die willen dat het bestuur in hun gemeenten in het Nederlands blijft gebeuren. Zij hebben paradoxaal genoeg eigenlijk al bakzeil gehaald bij het maken van België tot een federale staat. De meerderheid die de Vlamingen in het parlement toen hadden, hadden zij immers kunnen uitbuiten om taalwetgeving op te leggen waar dan ook in het land: Brussel, de rand, Waals-Brabant. Dit zou uiteraard de rechten van burgers om te worden bestuurd in de eigen taal niet ten goede zijn gekomen. Het onrecht dat de Vlamingen in het verleden is aangedaan, hebben de Vlamingen dus niet zelf aan de Franstaligen aangedaan. België is een federale staat geworden. De splitsers hebben het gehaald, en of er nu een Vlaamse republiek komt met Brussel erin of onafhankelijk, of een onafhankelijk Wallonië al dan niet met Brussel samen, de rechten van burgers om in hun eigen taal te worden bestuurd zullen worden gehandhaafd. Dat probleem is eigenlijk grotendeels opgelost.

Het pad van de splitsing is toen gekozen, en het ziet er niet naar uit dat dit zal veranderen. Dat heeft veel te maken met de natuur van onze federatie. Het heeft immers niet zozeer te maken met een verschillende cultuur, want die bestaat binnen Vlaanderen ook. Het heeft te maken met de massale geldstromen van noord naar zuid in ons land, die eigenlijk nog meer nadeliger zijn voor het zuiden dan voor het noorden.

Wordt Wallonië immers geholpen door de geldstromen? Neen, integendeel. Het is net het instrument bij uitstek om Wallonië als communistische uitkeringseconomie te behouden. De PS behoudt haar macht door het Vlaams geld en weet dat zij haar macht verliest als het geld wordt afgesneden. Bedenk hoe succesvol Wallonië zou kunnen zijn als fiscaal paradijs van 3 miljoen mensen?

Vlaanderen is in vergelijking daarmee misschien zelfs nog te groot om onafhankelijk te zijn. Voor mijn part mag ook Vlaanderen gerust gesplitst worden in verschillende delen. Economisch onderzoek wijst immers uit dat hoe kleiner een land is, hoe welvarender. Denk maar aan San Marino, Monaco, Hong Kong (destijds), Luxemburg.

Dat heeft niets te maken met het feit dat die Staten geen minder gefortuneerde groepen moeten verzorgen. Dat heeft alles ermee te maken dat het voor een kleine Staat veel moeilijker is om een redistributief verzorgingsapparaat op poten te zetten met een hoge belastingsdruk en protectionisme. Een grote Staat kan zo nog overleven. Een kleine Staat nooit.

De toekomst is aan stadstaten, die als een bedrijf gerund worden. Grote logge bureaucratische fossielen, zullen meer en meer als een last worden ervaren.

Europe: the lost ideal

Today, the Austrian Parliament approved on the draft treaty establishing a Constitution for Europe, in short called the European “Constitution”, but in reality an insult to the word “constitution” and a total aberration of the principles on which Europe is built.

Europe is built on freedom, competition and democracy. What the European “constitution” wants to do, is to strengthen the power of the undemocratic, overregulated and sometimes corrupt institution that the EU is, without improving a lot the nature of this institution.

The EU talks about “competition”, but in reality, the core program of this bureaucratic entity, is to reduce all competition possible in Europe. The EU wants to harmonize taxes, regulations and government. What made the development of the West possible, was the existence of a lack of central authority and a competition of governments, laws and regulations.

There were a lot of disadvantages and costs to that, but at the end, it made the whole society dynamic and less suffering from abuse of power, as power wasn’t centralised.

Sure, the EU implemented some liberalisations, and still has some liberalisation projects, such as the Bolkestein directive. But the benefits of most liberalisations were made undone. The internal market barriers which have been removed, have been replaced by external barriers. And also the Bolkestein directive proposal, will at the end be transformed into a proposal imposing minimum social norms on the member states.

It is not possible to advocate at the same time economical welfare and the EU. The globalisation process seriously challenges inefficient and welfare destroying entities as the Union. The cost of pursuing such policies is increasing with the day. So even more than the referendums in France, the Netherlands, or Britain, this reality will be the biggest challenge for the EU bureaucrats.

Een ontluisterend portret

hitler

In een opiniestuk in HP/De Tijd schetst Marcel Roele een ontluisterend portret van één van de grote duivels van de vorige eeuw: Adolf Hitler. Want wat blijkt? Hitler was een man die de verplichte pensioenen uitbreidde, het kindergeld verhoogde, staatsscholen oprichtte om minderbedeelden ook hoger onderwijs te verstrekken, arbeidsreglementering uitwerkte om de zwakkere partij in een arbeidsonderhandeling te beschermen, vocht tegen standenongelijkheid, de vossenjacht verbood, nationale natuurparken oprichtte, de biologische landbouw steunde, preventieve geneeskunde verstrekte en tabaksreclame beperkte.

Het portret is ontluisterend, niet zozeer voor de reeds ontluisterde Hitler, maar wel voor allen die in hem een duivel zien, maar tegelijk grote voorstanders zijn van wat hij voorstelt. De voorstellen van Hitler zijn immers typisch sociaal constructivisme. Het kan zo uit de mond van de eerste de beste naïeve wereldverbeteraar komen.

Maar hoe komt het dan toch, dat die slechterik van een Hitler net wilde wat vele mensen als goed zien? Wie kan er nu toch tegen meer geld voor de kinderen zijn? Tegen een betere natuur? Tegen gezonder voedsel? Tegen de democratisering van het onderwijs?

Het hoofd van de gemiddelde wereldverbeteraar zal wel al gaan tollen, als hij zich er al om bekommert dat het niet erg consequent is om tegen Hitler te zijn en tegelijk voor al wat hij heeft gerealiseerd.

Niemand zal uiteraard tegen meer geld voor de kinderen en alle andere zaken zijn. Het verschil is echter dat Hitler, en met hem vele sociale constructivisten, deze zaken willen realiseren door rechten van individuen te schenden. Rechten op eigendom mogen voor vele sociale constructivisten nog steeds naar hartelust worden ingeperkt. Rechten op de persoon, daar hebben velen het al wat moeilijker mee. Wat velen echter niet inzien, is dat een systeem dat inperkingen op eigendommen legitimeert, geen garantie inhoudt dat dit niet tegen de persoon zal worden gebruikt. Er is helemaal ook geen duidelijk onderscheid te maken. Hitler deed dat dan ook niet. Hij is het product van een tijdsgeest die het individu niet als het hoogste en meest ontastbare goed vooropstelde.

Er zijn nog veel restanten van die tijdsgeest. En waakzaamheid is steeds geboden dat het niet terugkomt, hoe onwaarschijnlijk dit nu ook lijkt. Zij die de eigendommen willen aantasten, zijn alleszins de wegbereiders van een herhaling van de geschiedenis.

Zie ook het artikel van Marcel Roele http://60gp.ovh.net/~novacivi/blog/archives/000242.html

Alsook het boek van Martin De Vlieghere, "Wij verkiezen een Führer. De Ekonomische Oorzaken van Racisme en Oorlog in de Twintigste Eeuw", uitgegeven door Van Halewijck, 1996.

Howard resigns

the Tories should now look to the future and try to gain credibility on economic topics


And with reason. The leader of the Tories will be 68 at the time of the next election. That is no age to claim the seat of Britain’s prime minister.

Let us hope it will also be a resignation of the failed project of the conservative party since John Major came to power. Since then, the conservatives started to corrupt their own ideas, steadily forgetting the principals where Margaret Thatcher stood for. In 1997, Blair took over as a man who was so bold to change the old socialist project Labour stood for. Even in the extent he was hailed by Thatcher as an honourable man.

Blair’s ideas corrupted. On the right, he engaged in the neoconservative follies of the war in Iraq. On the left, he had to leave power to Gordon Brown, an old-fashioned socialist, who is said to become Prime Minister just before the next elections, to give him the ‘chanchellor’s bonus’. Since 2000, there is again a growing government spending tendency in Britain. The old Keynesian receipts are back from never been away in the Labour project.

The Tories should now look to the future. In 10 years, Europe will be a continent where it is a nice place to live, but which is loosing track. The international competition will force governments in Europe to cut expenses, to privatise and to function as a company.

Therefore the Tories (and in fact also all the old liberal parties of continental Europe), should try to gain credibility on economic topics, as these will be the big issues then. Not the moral questions will become important, unlike now in the US, for example. The growing individualism will declare these issues to be a private matter, in which government shouldn’t have a voice. Are we going to have a public debate on Terri Schiavo – like private matters at a time when high taxes, sustaining big welfare machines, inhibit our companies to grow and new companies to emerge? No, and I think also in the US, the Schiavo case was an unsuccesfull turning point for the religious right, as the public denounced the political exploitation of it.