Waar het echt om gaat

elio di rupo

In het gehele debat rond Brussel-Halle-Vilvoorde werd voortdurend gesteld dat de Vlamingen “een meerderheid hadden” om de splitsing door te drukken, en dat ze daar dus maar gebruik van moesten maken. Met “een meerderheid hebben” wordt dus bedoeld “de maatregel kunnen goedkeuren”. Dit is echter niet het geval. De Vlamingen hebben misschien wel een meerderheid, maar omdat de Franstaligen de mogelijkheid hebben om de alarmbelprocedure te gebruiken, is in dit geval “een meerderheid hebben” niet hetzelfde als de “maatregel kunnen goedkeuren”.

Door dit alarmbelmechanisme, is net zoals in elk ander dossier een meerderheid niets waard wanneer de meerderheid ook niet minstens één derde bedraagt in beide taalgroepen. België is dan ook een federaal land, bestaande uit gelijkwaardige soevereine deelstaten. Politiek gezien is België echter een confederatie van twee taalgroepen: Vlamingen en Franstaligen.

Grondwettelijk gezien is er tot nu toe geen vuiltje aan de lucht. Van het Arbitragehof moet tegen 18 mei 2007 het probleem zijn opgelost. Dit betekent dat de eerstvolgende federale verkiezingen voordien zullen moeten plaatsvinden. Een nieuwe federale regering moet het probleem dan maar oplossen. Niet enkel een splitsing is een mogelijkheid, maar bijvoorbeeld ook het wijzigen van de Grondwet – horesco referens – of het terugkeren naar arrondissementele kieskringen. Dit moet gebeuren voor het opnieuw federale verkiezingen zijn, en dat is ten laatste in 2011.

De voorstanders van de splitsing weten echter wel goed dat België een federale staat is, en dat het dus logisch is dat er minderhedenbescherming bestaat. In de Senaat van de V.S. heeft Hawaï bijvoorbeeld evenveel vertegenwoordigers als California.

De ware beweegreden van de voorstanders van de splitsing, is de politieke druk vergroten om twee verschillende doeleinden te bereiken. De voorstanders van de splitsing, laat ons zeggen de Vlaamse Beweging, is eigenlijk sinds eerlang een coalitie tussen zij die de Vlamingen meer macht willen geven in België, en zij die België willen splitsen.

Tot zij die de Vlamingen machtiger willen maken in België, behoren ongetwijfeld vele inwoners van de Brusselse rand, die willen dat het bestuur in hun gemeenten in het Nederlands blijft gebeuren. Zij hebben paradoxaal genoeg eigenlijk al bakzeil gehaald bij het maken van België tot een federale staat. De meerderheid die de Vlamingen in het parlement toen hadden, hadden zij immers kunnen uitbuiten om taalwetgeving op te leggen waar dan ook in het land: Brussel, de rand, Waals-Brabant. Dit zou uiteraard de rechten van burgers om te worden bestuurd in de eigen taal niet ten goede zijn gekomen. Het onrecht dat de Vlamingen in het verleden is aangedaan, hebben de Vlamingen dus niet zelf aan de Franstaligen aangedaan. België is een federale staat geworden. De splitsers hebben het gehaald, en of er nu een Vlaamse republiek komt met Brussel erin of onafhankelijk, of een onafhankelijk Wallonië al dan niet met Brussel samen, de rechten van burgers om in hun eigen taal te worden bestuurd zullen worden gehandhaafd. Dat probleem is eigenlijk grotendeels opgelost.

Het pad van de splitsing is toen gekozen, en het ziet er niet naar uit dat dit zal veranderen. Dat heeft veel te maken met de natuur van onze federatie. Het heeft immers niet zozeer te maken met een verschillende cultuur, want die bestaat binnen Vlaanderen ook. Het heeft te maken met de massale geldstromen van noord naar zuid in ons land, die eigenlijk nog meer nadeliger zijn voor het zuiden dan voor het noorden.

Wordt Wallonië immers geholpen door de geldstromen? Neen, integendeel. Het is net het instrument bij uitstek om Wallonië als communistische uitkeringseconomie te behouden. De PS behoudt haar macht door het Vlaams geld en weet dat zij haar macht verliest als het geld wordt afgesneden. Bedenk hoe succesvol Wallonië zou kunnen zijn als fiscaal paradijs van 3 miljoen mensen?

Vlaanderen is in vergelijking daarmee misschien zelfs nog te groot om onafhankelijk te zijn. Voor mijn part mag ook Vlaanderen gerust gesplitst worden in verschillende delen. Economisch onderzoek wijst immers uit dat hoe kleiner een land is, hoe welvarender. Denk maar aan San Marino, Monaco, Hong Kong (destijds), Luxemburg.

Dat heeft niets te maken met het feit dat die Staten geen minder gefortuneerde groepen moeten verzorgen. Dat heeft alles ermee te maken dat het voor een kleine Staat veel moeilijker is om een redistributief verzorgingsapparaat op poten te zetten met een hoge belastingsdruk en protectionisme. Een grote Staat kan zo nog overleven. Een kleine Staat nooit.

De toekomst is aan stadstaten, die als een bedrijf gerund worden. Grote logge bureaucratische fossielen, zullen meer en meer als een last worden ervaren.