Een ontluisterend portret

hitler

In een opiniestuk in HP/De Tijd schetst Marcel Roele een ontluisterend portret van één van de grote duivels van de vorige eeuw: Adolf Hitler. Want wat blijkt? Hitler was een man die de verplichte pensioenen uitbreidde, het kindergeld verhoogde, staatsscholen oprichtte om minderbedeelden ook hoger onderwijs te verstrekken, arbeidsreglementering uitwerkte om de zwakkere partij in een arbeidsonderhandeling te beschermen, vocht tegen standenongelijkheid, de vossenjacht verbood, nationale natuurparken oprichtte, de biologische landbouw steunde, preventieve geneeskunde verstrekte en tabaksreclame beperkte.

Het portret is ontluisterend, niet zozeer voor de reeds ontluisterde Hitler, maar wel voor allen die in hem een duivel zien, maar tegelijk grote voorstanders zijn van wat hij voorstelt. De voorstellen van Hitler zijn immers typisch sociaal constructivisme. Het kan zo uit de mond van de eerste de beste naïeve wereldverbeteraar komen.

Maar hoe komt het dan toch, dat die slechterik van een Hitler net wilde wat vele mensen als goed zien? Wie kan er nu toch tegen meer geld voor de kinderen zijn? Tegen een betere natuur? Tegen gezonder voedsel? Tegen de democratisering van het onderwijs?

Het hoofd van de gemiddelde wereldverbeteraar zal wel al gaan tollen, als hij zich er al om bekommert dat het niet erg consequent is om tegen Hitler te zijn en tegelijk voor al wat hij heeft gerealiseerd.

Niemand zal uiteraard tegen meer geld voor de kinderen en alle andere zaken zijn. Het verschil is echter dat Hitler, en met hem vele sociale constructivisten, deze zaken willen realiseren door rechten van individuen te schenden. Rechten op eigendom mogen voor vele sociale constructivisten nog steeds naar hartelust worden ingeperkt. Rechten op de persoon, daar hebben velen het al wat moeilijker mee. Wat velen echter niet inzien, is dat een systeem dat inperkingen op eigendommen legitimeert, geen garantie inhoudt dat dit niet tegen de persoon zal worden gebruikt. Er is helemaal ook geen duidelijk onderscheid te maken. Hitler deed dat dan ook niet. Hij is het product van een tijdsgeest die het individu niet als het hoogste en meest ontastbare goed vooropstelde.

Er zijn nog veel restanten van die tijdsgeest. En waakzaamheid is steeds geboden dat het niet terugkomt, hoe onwaarschijnlijk dit nu ook lijkt. Zij die de eigendommen willen aantasten, zijn alleszins de wegbereiders van een herhaling van de geschiedenis.

Zie ook het artikel van Marcel Roele http://60gp.ovh.net/~novacivi/blog/archives/000242.html

Alsook het boek van Martin De Vlieghere, "Wij verkiezen een Führer. De Ekonomische Oorzaken van Racisme en Oorlog in de Twintigste Eeuw", uitgegeven door Van Halewijck, 1996.