De volgende Amerikaanse president

In de VS is de presidentsrace naar 2008 begonnen. Financiers moeten immers nu al warm worden gemaakt. Bush junior is onverkiesbaar, want sinds “the dictator” FDR vier keer na elkaar president was, heeft men in de VS het aantal termijnen beperkt tot twee.

Arnold Schwarzenegger is niet in de V.S. geboren, en dus onverkiesbaar. Niettemin is er al nagedacht om de Grondwet te wijzigen, maar in de V.S. is dit zo ongelooflijk moeilijk, dat het vreemd was dat er echt over werd nagedacht.

De topfavoriete bij de democraten is Hillary Rodham Clinton. Maar gehaat en verafschuwd als ze is door een aanzienlijk deel van de bevolking, heeft ze daardoor een serieuze handicap. Bovendien is ze een vrouw, wat geen rol zou mogen spelen, maar het wel nog altijd doet voor veel mensen. Alhoewel ze daardoor natuurlijk ook extra aandacht krijgt, dus zoveel zal het wel niet meespelen.

Hillary dient eerst nog herkozen te worden in 2006 als senator voor de staat New York. Zij zal daar geen tegenstand krijgen van een eventuele latere tegenstander in de presidentsverkiezing: Rudolph Giuliani, de burgemeester van New York ten tijde van 9-11, en de man die met zijn succesvol zero-tolerance beleid “the big apple” van één van de onveiligste tot één van de veiligste grote steden van de V.S maakte. Zijn status als “burgemeester van Amerika” kan alleen maar schade oplopen door een electorale confrontatie in de aanloop naar 2008.

Het feit dat Giuliani echter van New York is, kan hem nog steeds parten spelen. Zijn liberale morele standpunten zijn in conservatief Amerika geen vanzelfsprekendheid. Maar het is een man die een heel breed spectrum bestrijkt, wat hem sterk kan steunen.

Andere voorname Republikeinse kandidaten zijn de eeuwige kandidaat John McCain, Jeb Bush (broer van "W." en goeverneur van Florida), senaatsfractievoorzitter Bill Frist, oud-minister van “homeland security” John Ashcroft, en dan nog enkele mindere goden (zie link via titel). Minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice heeft al uitgesloten dat ze zal opkomen.

Bij de democraten dingen naast Hillary ook John Edwards mee, Russ Feingold (populair onder vakbonden) en Bill Richardson, de hispanic die goeverneur is van New Mexico. Ook voor Al Gore wordt publiciteit gevoerd, en in mindere mate voor John Kerry, die waarschijnlijk niet zal opkomen.

Door de naam van de persoon, gevolgd door “run president 2008” in te tikken in google, kan het aantal hits een aanduiding zijn van de kansen van de persoon:

John Kerry (D) 338.000 (onwaarschijnlijk)

Hillary Clinton (D) 198.000

John Edwards (D) 183.000

John McCain (R) 137.000

Al Gore (D) 133.000

Bill Frist (R) 107.000

Jeb Bush (R) 85.700

Bill Richardson (D) 69.500

Condoleezza Rice (R) 66.500 (onwaarschijnlijk)

John Ashcroft (R) 56.600

Giuliani (R) 51.800 ("Rudolph" + "Rudy")

Russ Feingold (D) 26.900


Het valt op dat voornamelijk democraten aan de top staan, net als de oudgediende Republikein John McCain. Het feit dat er een republikeinse president is, zorgt er wellicht voor dat republikeinen zich iets meer schromen om zich nu al te profileren. Giuliani en Jeb Bush, volgens analisten de topfavorieten bij de Republikeinen, halen ook minder dan Frist en McCain, die zich wegens hun underdogpositie wellicht meer en vroeger moeten profileren.

Ik gok op een race Rudolph Giuliani vs. Hillary Clinton. George W. Bush zal zijn broer steunen, zoals de populaire Reagan in de aanloop naar de verkiezingen in 1988 Bush senior steunde, maar ik denk dat Bush jr. helemaal niet zo populair meer zal zijn als Reagan toen was.

De situtatie in Irak zorgt voor veel Amerikaanse doden en voor geldtekort. De mogelijkheden om de economie kunstmatig op te blazen door de Fed op te dragen de rente te verlagen zijn uitgeput. Eerder komt er een crash van de onroerend goed - bubble in de V.S, net veroorzaakt door de Fed. Na de zaak Terri Schiavo is bovendien de grens bereikt in de V.S. van het politiek uitbuiten van ethisch conservatisme, want het publiek keerde zich af van de politieke exploitatie ervan. Bovendien was Jeb Bush dan nog zelf betrokken in deze Republikeinse nederlaag.

Giuliani is van New York, en dus de geschikte man om Hillary op eigen terrein stemmen afhandig te maken in het noordoosten. De rest van het land zal sowieso al minder voor Hillary stemmen, maar wel voor de Republikein Giuliani, die zich wel wat ethisch conservatiever zal profileren. Bovendien kan hij kritiek geven op de oorlog in Irak zonder te worden beschuldigd van een gebrek aan patriotisme of te zacht voor terroristen, dankzij zijn 9-11 verleden. Ik denk dus dat hij de volgende Amerikaanse president zal worden.

Maar laat u zich niet misleiden door dit circus. Wie de volgende president wordt, is niet zo oneindig belangrijk. De rekeningen zullen moeten worden betaald, de situatie in Irak opgekuist, de lobbygroepen zullen hun investering terug willen zien, en de internationale competitie zal onverminderd voortgaan.

Now is the time

Now is the time to drop the European Union. We have to get rid of it. In an astonishing article in the English newspaper “The business” (link via title), a magnificent analysis is made of the current state of the world, from a British perspective. It leads no doubt that this analysis also can be applied for all the beautiful European countries, such as Belgium, Austria, the Netherlands, France, Germany, Italy, Sweden, Spain, all the others, and certainly not to forget the Eastern European economic tigers.

The European summit made clear that the Union is a waste of time, having silly discussions on a European budget and trying not to give up the project after citizens made very clear their discontent. Not admitting that the centralising “constitution” is dead, what is very undemocratic, and can not be justified at all.

This article makes clear that the big issue of present day is global competition. In the US, Australia and Japan, the talk of the town isn’t the European Union. It’s BRIC: Brazil, Russia, India and certainly China.

One should be aware that the European Union centralises decision making, sets up redistributive systems such as the CAP and the subsidies for poor regions. All this is highly unfit to a competitive environment.

Some say Europe needs to be centralised in order to be able to face global competition. When one reads the economic figures of the global competition that is so blesfull for the development of the world, there is only one conclusion to made: The European Union can survive with protectionism, but not one memberstate, if it were independent, would be able to close its borders without having grave damages in terms of wealth. With the Union, protectionism would stop development. Without the Union, the absence of protectionism would produce a florishing region of small nations.

Britain needs to get out first, to form a precedent. After, the others have to follow.

Some excerpts:

“But what the last few days have confirmed is that the entire EU project has become a giant and unaffordable distraction for Britain and all other forward-looking European countries, especially those in the post-communist East.”

"A British Prime Minister with his eye on the future should be devoting most of his time trying to forge closer economic and cultural ties with coming Asia, not wasting his time arguing with dinosaurs such as President Chirac or Chancellor Gerhard Schroeder of Germany."

"Far too much of Britains intellectual capital and time is being diverted and squandered into dealing with European matters, including the 100,000 or so pages of the acquis communautaire; it should be redeployed to addressing international developments which matter. The best and brightest in government, civil service, think-tanks, universities, law firms and businesses are still unhealthily obsessed with what has become, over the past 20 years, a profoundly defective and destructive set of European institutions."

"At the end of the 19th century, the thinking classes were so preoccupied with some of the more obscure outposts of the British Empire that they failed to notice and respond to the emergence of the United States a superpower; in the early 21st century, their backward-looking obsession with European integration blinds them to the rise of Asia. And what a rise it will be."

"In dollar terms, the Chinese economy will overtake Germany in the next four years, Japan by 2015 and the US by 2039. Indias economy could be larger than all but the US and China in 30 years. Of the current G6 (America, Japan, Germany, France, Italy, Britain) only the US and Japan are likely to be among the six largest economies in US dollar terms in 2050."

"The euro zone is expected to grow by just 1.4% this year, compared with 3.5% for the US and close to 10% for China. While the populations of America, India and China are projected to grow, Europes population will decline by almost 10% over the next few decades."

"Demographers believe Europes population will shrink from about 1/4 of the worlds population after the second world war (and about 1/6 now), to about 1/10 by 2050. By 2007, deaths will exceed births in the euro zone and a massive pension crisis is on the cards."

"While the UK formally retains control and, as Iraq demonstrated, can still strike ad hoc alliances with the US if it wishes, many other aspects of its relations with the rest of the world are now run through Brussels and hence influenced by its inward-looking, antediluvian mindset. For years now, Britain has not had a trade policy; negotiations at the World Trade Organisation (WTO) are conducted by the EU."

"Though ratification of the European Constitution was formally put on ice last week, the EU is nevertheless forging ahead with a European diplomatic service, with EU embassies and ambassadors in every country to project EU foreign policy and issue EU visas."

"A proper internationalist future for Britain in the 21st century cannot conceivably lie in ever greater integration with a European continent in inexorable economic, social, cultural and geopolitical decline."

"A cultural revolution will be necessary, involving a reorientation of British foreign policy towards Asia and Latin America; free trade; a radical programme to liberalise the British economy and to inject choice and competition into the public sector; a renewed emphasis on education, including the rescue of British universities from the dead hand of the state and the creation of a UK Ivy League; and constitutional change to repair the damage brought about by membership of the EU and the hyper-centralisation of recent years to ensure that Britain remains an open and accountable society."

"It is now clear that disentangling Britain from the European morass is the essential first step towards a truly internationalist perspective for the 21st century."

Thanks to http://eureferendum.blogspot.com/2005/06/little-europeans.html

Nieuw initiatief / New initiative: In Flanders Fields – weblog:

Na een oproep van De Andere Kijk tot samenwerking onder bloggers, wordt een nieuw initatief gelanceerd: een gezamenlijke weblog van een aantal vrijheidslievende politieke blogs uit Vlaanderen.

Tot nog toe zijn de deelnemers ikzelf, De Andere Kijk, Skender, Politiek Incorrect, The Flemish Beerdrinker, chrisdemeyere.be en Hoegin. De stukken van deze weblogs zullen telkens ook op “In Flanders Fields” worden gepubliceerd. Reageren op de stukken kan op de oorspronkelijke blogs.

Het is de bedoeling om de kracht van de verschillende blogs te vergroten door samen te werken. Medestanders die geïnteresseerd zijn, laat iets weten. Op hoop van zege!

___

A new initative has been launched: a common weblog of freedom loving Flemish political blogs. Until now, the participants are me, De Andere Kijk, Skender, Politiek Incorrect, The Flemish Beerdrinker, chrisdemeyere.be and Hoegin. Their posts will also be posted on “In Flanders Fields”. Commenting is possible on the original blogs. The purpose is to cooperate in order to increase the influence of the blogs.

http://www.inflandersfields.blogspot.com

Om de verkeerde redenen

Vandaag vond in de Europese wijk in Brussel een betoging plaats van schoenenfabrikanten, die protesteren tegen de overvloed aan Chinese schoenen, die de Europese fabrikanten uit de markt prijst, en fabrieken doet sluiten.

De oorzaken zijn van meerdere aard. De Chinese producten zijn ten eerste niet aan de strenge Europese gezondheidsvoorschriften onderworpen, die bijvoorbeeld verbieden om bepaalde ongezonde chemische stoffen te gebruiken in de fabricatie van schoenen. Ten tweede is er de koppeling van de Chinese munt aan de dollar, die nog altijd minder waard is dan de euro, wat het dus goedkoper maakt voor Chinese producenten om in Europa te importeren, en duurder voor Europese producenten om te exporteren.

China ging akkoord met Peter Mandelson, europees commissaris voor handel, om de export tot 2008 te beperken.

Een jammerlijke zaak. Het akkoord van Mandelson zorgt ervoor dat Europa minder snel toegang zal krijgen tot de Chinese markt.

Bovendien moet altijd naar het belang van de consument worden gekeken, om te weten wat goed is voor het algemeen belang. De consument wint bij meer competitie op de Europese markt.

Daardoor gaan ook fabrieken failliet hier. Het vrije markt proces is er één van “creatieve destructie”. Dit betekent dat falingen een inherent element zijn van ontwikkeling. Het probleem is dan ook niet dat er fabrieken failliet gaan, maar dat er geen nieuwe ondernemingen bijkomen. Dat komt door de Europese welvaartstaat, die het initiatief van de burgers kapot maakt door hoge belastingen en zware reguleringen.

De verwijzingen naar faillissementscijfers zeggen dus niets over de toestand van de economie. Integendeel moet er gekeken worden naar het aantal faillissementen in vergelijking met het aantal nieuwe ondernemingen. En nog meer naar een – ruwe - berekening van alle waarde die wordt geproduceerd in een land: het bruto nationaal product.

Zekere reguleringen zijn nodig, maar ze moeten rationeel zijn. Het eigendomsrecht is ook een regulering, en uiteraard nodig. Het criterium moet zijn dat reguleringen natuurlijke rechten van individuen moeten beschermen. Wat zijn die natuurlijke rechten dan? Als we er van uitgaan dat elk individu gelijkwaardig is, moeten de rechten voor iedereen dezelfde zijn.

Onschendbaarheid van de persoon, eigendom, resultaat van inspanning, allen zijn ze ontegensprekelijk onvervreemdbare rechten en moeten ze worden beschermd. Een recht om andermans goed te krijgen, om te profiteren van andermans inspanningen, kan uiteraard nooit bestaan in een systeem waar iedereen gelijkwaardig is.

Een duidelijke schending van rechten is bijvoorbeeld bedrog. Schoenen waarin gevaarlijke stoffen in zijn verwerkt kunnen bezwaarlijk gezien worden als deel van de afspraak die een consument met de verkoper sluit. Het moet dan ook wel echt om bedrog gaan, natuurlijk. De oude Romeinse regel “caveat emptor” (de koper moet op zijn tellen passen) moet de eerste garantie zijn om bedrog te vermijden, pas als de koper echt zorgvuldig was, mag de verkoper worden aangepakt.

Een garantie dat een dergelijke, efficiënte, regulering, echt tot stand komt, is een regulator op een zo gedecentraliseerd mogelijk niveau. Een gecentraliseerde regulering, zoals die nu in de EU bestaat, zorgt ervoor dat gebreken zoals regulering op maat van belangengroepen zoveel schadelijker worden. Zonder Europese Unie zou een gezamenlijke regulering bovendien enkel tot stand komen als het echt nodig is, en niet zoals nu, te pas en te onpas. Ook de lidstaten zouden veel sneller economisch afgestraft worden. Er zou meer vrijhandel zijn, en het openzetten van markten zou ook veel geleidelijker aan gebeurd zijn, want niet overal in Europa tegelijk in één klap. De schoenenfabrikanten gaan dus inderdaad best betogen tegen de Unie, maar dan wel om andere redenen.

The crash of the euro

In its recent issue, The Economist reports about the troubles that the euro is suffering from. Mentioned are the facts that the “Stability and Growth Pact” has been seriously weakened in march 2005, that Portugal has announced that its budget deficit will top 6.8% of GDP this year (more than twice the 3% limit of the Pact) and that the ECB is finally obeying politicians that since the introduction of the euro are insisting on lower interest rates.

The problem with the Stability and Growth Pact was that it imposed the same rules to balance the budget to countries with a high government debt, such as Belgium and Italy, and countries as the Netherlands, that didn’t spoil that much money in the past. Everyone knows that an unbalanced budget is far more damaging in Belgium than in the Netherlands, but as the EU doesn’t really have the legitimacy of a government, it can’t treat countries unequal.

In 1993, with the Treaty of Maastricht, a monetary union was agreed on. This meant that the strong German D-Mark had to disappear. France was tired of having to devaluate its own currency, because it had printed to much money, and spended to much. In exchange for the German unification (a bad thing), the French got a monetary Union.

The Germans needed to have something to make sure that the common currency would be strong. Therefore, stringent rules were agreed on, but of course everybody knew that to bring government debt below 60 % would never happen fast in countries as Belgium, where the debt was 100 % of gdp. In 1997, this was already clear, so then the “Stability and Growth Pact” was agreed on, and this relaxed the rules.

In the end, every country that wanted could enter. Belgium, despite its high government debt. France, because it was its idea. Greece, because there was – proved – corruption.

In several countries the introduction of the euro was a big scale – robbing operation by the government. In the Netherlands and in Italy, for example, the exchange rate has been admitted not to be correct, so people didn’t get enough euros from their government in exhange for their guldens and liras.

In 2001, Ireland, then being the best growing economy in the world, after China, got a reprimand from the European Commission for not obeying to the Pact, as Ireland was planning to disrespect the Pact slightly. When in 2003, France and Germany, did the same, they of course didn’t got a reprimand, which proves the Union is not governed by law, but by power. As a consequence, the Stability Pact was more or less given up.

Monetary expert Paul De Grauwe was always against the Pact, and doesn’t mind that it is been given up. He says, as is generally accepted, that you can not have a monetary union, without having a political union, that can discriminate among countries. No euro without a political Union.

What problem does that pose now, considering the no-votes in France and the Netherlands, founding EU-members? These no-votes caused serious damage to the idea of a political Union (with reason).

The consequence will be that the EU can not refrain memberstates from making high deficits. Only the fact that the creditworthiness of countries is downgraded by rating agencies will refrain them, but that won’t be enough. The euro will become a weaker, more uncertain, currency.

The euro has had some positive consequences, such as the saving of conversion costs, but especially the stringent monetary policy of the ECB, that didn’t listen to politicians, always looking for short term benefits, asking it to lower interest rates.

In the US, the Federal Reserve can already be said being nothing more than a tool for the executive, creating bubbles and a debt-thriving economy. The dollar has seriously weakend and the Americans are living on the merits of the past, when the dollar was strong. The OPEC is already considering to change the reckoning of oil barrel prices in the Chinese currency, the “Renminbi”.

When in Europe, politicians don’t want to cut expenses, the pressure on the ECB will become bigger, and the ECB will have to lower the interest rates. The report of The Economist says this point has been reached. The consequence of that will be an even weaker euro, being a tool for politicians to rob their citizens through inflation.

Inflation is even worse than taxes, as it not only extracts value from the citizens to the government, it moreover makes the value of money uncertain.

There have been signals that the probable new German Chanchellor, Angela Merkel, will blame the euro for Europe’s problems. There have been reports of meetings in Germany to investigate how to withdraw from the euro. Let us hope this will come true.

Wat nu?

Het lijkt er meer en meer op dat de Europese Unie lijkt door te hebben dat ze niet zo geliefd is. Meer en meer stemmen gaan ook op dat voortgaan met de referenda de Unie alleen maar nog meer kan doen verliezen. Ook in Polen is nu al een meerderheid van 60% tegen de “Grondwet”, en dit in een land dat veel subsidies uit de Europese vetpotten haalt.

De Europese top van 16 juni komt dichterbij, en in de tussentijd heeft Blair het referendum “uitgesteld”, en lijkt hij zeker niet bereid om de Britse korting op te geven in de budgetbesprekingen.

Zelfs in de Benelux, het hart van de Europese samenwerking, is een breuk ontstaan, na de uitlatingen van Karel De Gucht, trouwens ook door de Nederlandse regering aangegrepen om de aandacht af te leiden van haar eigen nederlaag. De Benelux was ooit de grote voortrekker van de Europese integratie, om de grote ruziemakers Frankrijk en Duitsland onder een supranationaal gezag te plaatsen dat hen kalm moet houden en de kleine landen inspraak geeft. Het moge duidelijk zijn dat deze doelstelling gefaald heeft. De Unie wordt gedomineerd door de grote landen, en is een instrument om de sowieso al beperkte soevereiniteit van kleine landen nog meer in te perken, eerder dan om die te vrijwaren.

Wordt er op 16 juni beslist om heronderhandelingen te openen? Worden de referenda afgeblazen? Veel doet het er niet toe. De Europese Unie lijkt eerder vastberaden te zijn om, de ogen sluitend, op volle koers vooruit te gaan, en gewoon de centralisatie voort te zetten zoals ze het altijd al gedaan heeft: zo ver gaan als wordt toegelaten.

De Grondwet wordt nu al uitgevoerd in de feiten. En het gaat daarbij niet om een onbelangrijk detail. Het gaat om de oprichting van een ruimteagentschap. De Unie heeft geen enkele bevoegdheid hiervoor, en zou dus geen euro mogen uitgeven hieraan. De kost bedraagt niettemin evenveel als de grootte van de bekende Britse korting.

Vandaag verklaart de nieuwe Franse Eerste Minister De Villepin dat hij nog meer Europese centralisering wil: een eengemaakt economisch beleid en geharmoniseerde belastingen. Ongetwijfeld goed voor nog meer ruzie in het Europese huishouden, aangezien het de Britten zijn die het voorzitterschap opnemen vanaf juli.

De legitimiteit van de Unie heeft een ferme knauw gekregen, en zal de Unie ongetwijfeld afremmen. Echte verandering zal er echter pas komen wanneer in één van de 25 lidstaten een regering aantreedt die de Unie wil verlaten. De Unie moet er zich bewust van zijn dat tot nog toe de eurokritische stem nauwelijks te horen was bij mainstreampartijen, maar dit kan heel snel veranderen.

Een uittreden van een lidstaat, bijvoorbeeld Groot-Brittanië, is de enige echte garantie om de Europese Unie tot matigheid aan te manen. Groot-Brittanië kan dan perfect handel drijven met de Unie, zonder aan haar supranationale bevoegdheid te zijn ondergeschikt. De verbeterde concurrentiepositie van Groot-Brittanië zal bovendien dan een nog grotere druk zetten op de buurlanden die onder de starre regelgeving van de Unie zuchten. De drang om eruit te stappen zal ook daar dan groter worden.

Het inzicht dat de supranationale dwangmacht van de Europese Unie helemaal overbodig is, wordt nog het best uitgedrukt door Jean-Luc Dehaene, vandaag in De Standaard:

“De regeringen zeggen veel te vaak dat de onpopulaire maatregelen door Europa opgelegd worden. Ik ben daar mee schuldig aan. Toen wij de openbare financiën saneerden is dat ook gebeurd, al wisten we zeer goed dat de saneringen ook zonder de vraag van Europa moesten gebeuren. Zoals de kandidaat-lidstaten perfect wisten dat ze de hervormingen die nodig waren om toe te treden, ook hadden moeten doen zonder dat ze lid werden van de Unie. De samenleving is in volle verandering, van een industriële naar een informatiemaatschappij.”

Hoe kan het nog duidelijker worden gezegd dat de liberaliseringen en hervormingen evengoed door de lidstaten zelf zouden zijn gedaan, onder druk van de internationale concurrentie?

--> Over het slinks uitvoeren van de Europese Grondwet:
http://eureferendum.blogspot.com/2005/06/no-no-no.html/

The beginning of the end?

Important news. According to the Daily Telegraph, Blair “has given up Europe as an issue worth fighting for", or so say "senior allies of the prime minister".

In the discussion on the EC budget, he doesn’t want to question the rebate Britain gets since Thatcher negiotated this in 1984.

Blair doesn’t want that the other memberstates, who still doesn’t understand that the citizens of Europe have buried the centralisation project, force him to organise a referendum in the UK, as a referendum can only make Blair ridiculous.

The euro, 3 years ago seen by Blair as the future for Britain, is coming under fire. In the Netherlands, Germany, Italy and France, voices are heard in favour of returning to the old national currencies. Even in Belgium, the newspaper “Het Nieuwsblad” reports that one on three Belgians want to return to the Belgian franc. Not surprising, as one can not have a unified currency without unified government (otherwise the Greek government can for example make huge deficits, with shifting part of the damage they cause to the other memberstates). Because the citizens of Europe stopped the European project of unified government, a unified currency won’t be possible anymore. It would be a wise thing for the European governments to be aware of that.

Blair has discovered he can only lose respect, authority and votes in Europe. Not surprisingly, as the European project is an undermining of development in Europa. Europe needs competition, not centralisation.

It is hard to underestimate the consequences of the no-votes in France and the Netherlands. The exit of Britain out of the Union might be the most important consequence, which would be an important precedent. This monday, Jack Straw might hold an important declaration in the British parliament.

See also: comment on eureferendum.blogspot.com:

http://eureferendum.blogspot.com/2005/06/blair-suicide-bomber-of-europe.html/

De opstand der Nederlanden

61 % “nee” tegenover 38 % “ja”. Met 62 % opkomst terwijl de politieke klasse nog zat te waarschuwen dat ze het advies van de bevolking niet zouden volgen als er geen 30% gehaald werd. Het kan moeilijk duidelijker. De bevolking van twee stichtende leden van de Unie wijst een verdrag dat de Unie nog meer macht geeft af. En of het nu is omdat ze de economische koers van de Unie niet smaken of omdat ze bang zijn voor immigratie, de kernboodschap is dat de burgers zelfbestuur willen, en dat ze daarom het verdrag verwerpen.

De burgers van Frankrijk, en nu ook Nederland, hebben tegen een centralistisch project gestemd. Dat is een goede zaak. De politieke klasse is altijd de laatste om te beseffen wat er gaande is, en nu zal dat niet anders zijn. Er wordt nog steeds gepleit om door te gaan met het ratificatieproces, en dus met de referenda. Dat zal echter een lijdensweg worden voor de Unie. Europa wordt immers op dit moment overspoeld door een eurosceptische golf. In één voor één de landen waar een referendum komt, zullen eurosceptische stemmen op de Unie inbeuken. Zelfs in Luxemburg, waar een groot deel van de bevolking er voor het inkomen van de aanwezigheid van Europese instellingen afhangt, is de ja-stem gedaald van 76 % naar 59 %, ook al wegens de Europese spaarrichtlijn. Op 10 juli is er een referendum, tenzij de Europese top op 16 juni dus anders beslist. Een annulatie van referenda zou eventueel discussies over de aard van de EU zelf kunnen openen. En zelfs de mogelijkheid dat lidstaten cavalier seul gaan spelen, en eenzijdig referenda gaan annuleren, is niet uitgesloten. Wat de Unie nog meer in chaos zou storten.

De impact van wat de voorbije dagen is gebeurd, kan moeilijk worden onderschat. Het Europese project davert op zijn grondvesten. De euro bijvoorbeeld komt serieus onder druk. Onder meer Paul De Grauwe verklaarde in de New York Times dat het wellicht moeilijk zal zijn om een gemeenschappelijke munt te houden wanneer het politieke project er niet meer is. En dat is zeer juist. Het stabiliteitspact is al opgegeven, en als de Unie geen politiek gezag meer heeft om de zuiderse landen te verbieden om grote schulden maken, worden ze daar niet meer voor gestraft door een eigen munt die in waarde zakt. Het is dan enkel de euro die in waarde zakt, en een groot deel van de schade wordt zo verschoven naar de budgettair verantwoordelijke landen.

In Duitsland wordt volgens de Financial Times gewag gemaakt van een bespreking tussen de Bundesbank en het Ministerie van Financiën over de gevolgen van een uittreding uit de eurozone. Een CSU-rapport onderzoekt de mogelijkheden om unilateraal uit te treden, wat mogelijk zou zijn indien grove schendingen van het Verdrag van Maastricht plaatsvinden. De angst voor een zwakke euro zit er bij de Duitsers duidelijk goed in.

In de tweede helft van de zestiende eeuw kwamen de zeventien provinciën in opstand tegen hun Spaanse vorst, die absolutische aspiraties had. Het zou de eerste revolte worden in een belangrijk reeks tegen absolutistische vorsten. De Opstand der Nederlanden werd naar Engeland geëxporteerd, en leidde er tot de Britse “Glorious Revolution” (1688). Later volgden ook de Amerikaanse revolutie (1776), en ten slotte de Franse revolutie (1789), hoewel die laatste uitmondde in dictatuur en oorlog.

Ook nu is er een instituut aan wie ooit het vertrouwen is geschonken om burgers te besturen op meer centrale leest, en ook nu is dat vertrouwen geschonden. De referenda geven de bevolking inzicht in het duistere maar oppermachtige machtsorgaan dat de Unie is. Onze democratische parlementen hebben daar niet veel meer aan te zeggen. Dat moet terug veranderen. Als dat niet gebeurt, zou een uittreding van Groot-Brittanië uit de Unie een precedent kunnen zijn, of een opblazen door Duitsland van de gemeenschappelijk munt. De Unie lacht hooghartig dat ze doorgaat, en zich er niets van aantrekt, maar de burgers beginnen beter en beter te weten om wat het allemaal gaat. De beste remedie is het zonlicht.