Gepubliceerd op Express.be
Een aantal economen stellen in de Financial Times voor[1] “Quantitative
Easing (QE) voor het volk[2]”
voor. Ze beginnen[3]
redelijk[4]
goed[5]:
“Er zijn elementen die aantonen dat conventionele QE
een onbetrouwbaar middel is om het BBP te verhogen. Onderzoek uitgevoerd door
Bank of England leert ons dat het ten voordele is van de vermogenden die, in
tegenstelling tot de armen, baat hebben bij toenemende prijzen voor activa.”
Zoals
vaak gebeurt, stellen ze vervolgens iets voor dat nog erger is dan het huidige
beleid:
“Het nieuwe geld dat werd gecreëerd door de centrale
banken van de eurozone kan worden gebruikt om overheidsuitgaven te financieren,
in plaats van het te injecteren in de financiële markten.”
Lenen
(en dus uitgeven) werd voor overheden nu reeds goedkoper door QE, voor Italië[6] of
Duitsland[7]
bijvoorbeeld, sinds Mario Draghi in januari QE aankondigde. En dan hebben we
het nog niet gehad over alle andere manieren waarop de ECB overheden
ondersteunt, zoals de goedkope “LTRO”-leningen uit 2011, waarbij banken het
geld dat ze leenden van de ECB eenvoudigweg doorsluisden[8]
naar overheden, vooral in Spanje en Italië dan. Dit fenomeen is zo gekend dat
het de “Sarkozy trade” werd genoemd – een term die de markten gebruikten nadat
de Franse president had gesuggereerd dat overheden banken moesten aansporen om
het vele ECB-geld dat ze hadden ontvangen moesten gebruiken om
overheidsobligaties te kopen. Meer van het
zelfde dus?
Zij die vragen naar een “politiek Europa” zouden zich ervan bewust
moeten zijn dat grootschalige transfers binnen de Eurozone reeds gebeuren sinds
2010, via de Europese noodfondsen EFSF en ESM, en in de eerste plaats via de
ECB. De Duitse econoom Hans-Werner Sinn schat dat zo’n 75% van de transfers via
Frankfurt verloopt. Wanneer iemand een lening krijgt met een rente die lager
ligt dan het marktniveau, dan ontvangt die persoon economisch gezien een gift.
De auteurs van het stuk in de FT menen dat monetair en fiscaal beleid
met elkaar vermengen geen probleem is, aangezien volgens hen “traditioneel
monetair beleid niet meer werkt”.
Deze economen hebben ongetwijfeld dan het alternatief van Oostenrijkse
economische school[9]
gemist. Duitsland na de Tweede Wereldoorlog, met haar relatief strikt monetair
beleid, wat tot grote economische successen leidde, is tot op zekere hoogte[10] een voorbeeld voor het
Oostenrijkse model. Japan heeft daarentegen tevergeefs[11] sinds 1990 een
Keynesiaans beleid gevoerd. De auteurs verkiezen echter het principe “When in
trouble, double” te huldigen.
Een specifiek probleem met het financieren van
overheden via het bijdrukken van geld is dat democratisch verkozen Parlementen
buiten spel worden gezet, wat precies de reden is waarom politici er de
voorkeur aan geven dat Mario Draghi voor hen het meeste vuile werk opknapt in
de eurocrisis.
Ik hoop dat het niemand shockeert, maar mijn
voorstel is het volgende: overheden zouden enkel door belastingen mogen worden
gefinancierd, democratisch gecontroleerd door Parlementen. Idealiter krijgt
elke burger dan een factuur, met een gedetailleerd overzicht van de ontvangen
diensten. Socialisten zouden hieraan misschien een solidariteitsbijdrage kunnen
toevoegen voor de rijken. Dat geld zou dan op een transparante manier kunnen
worden gegeven aan wie de behoeftigen. Dit systeem is echter te transparant
voor hoe het er op gebruikelijke wijze aan toegaat in de politiek, zou ook het
einde van de sector van de belastingadviseurs inluiden, en maakt dus geen
schijn van kans. Op een dag kan het misschien als model dienen voor één of
ander nieuw gesticht land.
Een alternatief dat naar voren werd gebracht
door de auteurs, dat ook de kern is van hun “QE voor het volk”-voorstel is het
volgende:
“Elke
inwoner van de eurozone zou €175 per maand moeten ontvangen, gedurende 19
maanden, wat ze zouden kunnen gebruiken om bestaande schulden af te betalen of
om uit te geven zoals ze dat wensen. Door op een directe manier uitgaven en
werk aan te moedigen, zou elk van beide benaderingen veel effectiever zijn dan
de plannen van de ECB voor conventionele QE.”
Waarom zo bescheiden en slechts €175 per maand
geven, kan men zich afvragen? In elk geval mag geld niet worden gemanipuleerd
om economische groei te ondersteunen. Integendeel, de waarde van geld ondermijnen
zal onzekerheid creëren en economische groei aantasten.
Men zou geld kunnen vergelijken met een ontvangstbewijs
in een vestiaire. Als Sophie, in ruil voor het opbergen van haar jas, zo’n
bewijsje heeft ontvangen, zou ze het niet op prijs stellen indien Mario Draghi
– de beheerder van de vestiaire – er ook één geeft aan zijn vriendin Angela,
zonder dat zij hiervoor een kledingstuk moet geven. Hoewel mensen weten dat
Sophie’s ontvangstbewijs een bepaalde waarde heeft, omdat het inwisselbaar is
voor een jas, verliest het bonnetje aan waarde indien de beheerder zijn
vrienden er mee overstelpt.
Krijgen we dan te maken met hyperinflatie? Waarschuwingen
in verband met hyperinflatie zijn in de voorbije jaren fout gebleken. Sommige bekende
Oostenrijke economen, zoals Mish”, hebben gezegd dat we waarschijnlijker eerst
deflatie gaan zien[12].
Ons monetair systeem staat nog steeds niet
volledig onder controle van overheden. Na het uiteenspatten van door centrale
banken[13]
gecreëerde investeringsluchtbellen, zoals in 2008 het geval was, wanneer men
zou verwachten dat prijzen opnieuw zouden dalen nadat ze op een onhoudbare
manier waren gestegen, kan het zijn dat geld printen niet volstaat om
deflatoire processen te counteren.
Anderzijds kan zelfs het op een bescheiden
wijze bijdrukken van geld resulteren in hyperinflatie indien burgers het
vertrouwen verliezen in een door de overheid beheerde munt of wanneer een
alternatieve munt populairder wordt, ondanks het feit dat de overheidsmunt verplicht
moet worden gebruikt voor contracten en belastingen Laat ik hier aan toevoegen
dat ik twijfel of Bitcoin deze rol ooit zal vervullen, al is het zeker bekwaam
gebleken om kapitaalcontroles te omzeilen.
Met andere woorden, het voorstel om elke
inwoner van de eurozone €175 per maand te schenken zal dan misschien niet
leiden tot hyperinflatie, het kan wel deflatoire krachten tegenhouden, zoals
deze in Spanje waar goedkoop geld als gevolg van het Spaanse euro-lidmaatschap voor
een toxische vastgoedluchtbel zorgden die het bankensysteem achterliet met
schulden nadat deze uiteen spatte. Indien
“helikoptergeld”, zoals voorgesteld, wordt geïnjecteerd, en dit de prijzen opdrijft,
zou de Spaanse ondernemer Conchita kunnen beslissen om haar broodjeszaak toch
niet te openen, aangezien de huurprijzen te hoog blijven.
Niet dat het in alle omstandigheden verkeerd
zou zijn voor centrale banken om de geldhoeveelheid te verhogen. In een systeem
waar geld volledig privaat zou zijn, kan de markt nog steeds opteren voor een
systeem waarbij de monetaire massa toeneemt in het geval er waarde wordt gecreëerd
(na innovatie bijvoorbeeld) en krimpt in het geval waarde wordt vernietigd (na
natuurrampen, investeringsluchtbellen of oorlogen, bijvoorbeeld). Om terug te
keren naar het voorbeeld van de vestiaire is het duidelijk dat er meer ontvangstbewijsjes
nodig zijn naarmate er meer klanten aankomen met kledingstukken. Wanneer de
overheid het beheren van geld overneemt van de private sector, zoals overal ter
wereld is gebeurd, moet ze proberen na te bootsen wat zou gebeuren in een
context van privaat geld.
In het geval van Spanje betekent dit blijkbaar
deflatie toelaten. Ik heb begrip voor zij die menen dat het onverantwoord is om
deflatie te laten woekeren in een land met zo’n hoge (private) schulden, maar
indien dit waar is betekent het waarschijnlijk dat we moeten bekijken hoe we grootschalige
wanbetaling best organiseren, in plaats van verstorende beslissingen te nemen
inzake sparen en investeren, door het manipuleren van de waarde van geld, zoals
de auteurs voorstaan. Voor Spanje betekent dit een herstructurering van het
bankensysteem, iets dat tot op een zekere hoogte werd gedaan met behulp van een
Europese “bailout” van 40 miljard euro. Dit was duidelijk[14]
onvoldoende[15],
gezien het feit dat er nog heel wat “bad debt” overblijft in het Spaanse
banksysteem die nooit zal worden terugbetaald. Voor de Europese muntunie
betekent dit dat we moeten kijken naar alternatieven[16]
voor de huidige, disfunctionele muntunie.
Na de gigantische fouten die centrale banken van
Weimar tot Bernanke maakten en gezien de onophoudelijke pogingen om de drukpers
te misbruiken om overheden te financieren (de Bank of England werd per slot van
rekening opgericht om de oorlogen van de Engelse Koning te financieren) zou het
niet veel moeite mogen kosten om mensen te overtuigen van alternatieven in plaats
van meer van hetzelfde, of wel?
No comments:
Post a Comment