10 voorspellingen voor 2009

Vooreerst wens ik iedereen het allerbeste voor 2009. Hieronder volgt een boude poging tot tien voorspellingen voor het komende jaar. Dit geïnspireerd door gelijkaardige lijstjes, zoals de “ten outrageous claims for 2009” van Saxo Bank, de voorspellingen van Goldeagle of die van Mark Andersson.

1) De regering Van Rompuy I valt en het federale niveau blijft in crisis

Bij de regionale verkiezingen van 7 juni 2008 krijgen de traditionele partijen een uppercut te verwerken van de kiezer. Yves Leterme, Jo Vandeurzen en Inge Vervotte worden opnieuw Minister in de Vlaamse regering, een coalitie van CD&V, Open VLD, LDD en N-VA. De Vlaamse regering neemt definitief elke bevoegdheid tot het voeren van communautaire onderhandelingen over van het federale niveau. De onderhandelingen voor een nieuwe federale regering slepen aan voor onbepaalde tijd.

2) De Euro komt onder druk maar Italië blijft de in de eurozone

De economische crisis blijkt ernstiger dan gevreesd voor de staatsbegrotingen van Club Med landen Italië, Spanje en Griekenland. Italië, dat een zware staatsschuld torst, slaagt er niet in om nog krediet te verkrijgen en dreigt de weg op te gaan van Argentinië. Duitsland kampt zelf met ernstige budgettaire problemen als gevolg van de crisis en kan of wil Italië niet voldoende van kredieten voorzien. De Italiaanse politieke klasse wordt door het bedrijfsleven onder druk gezet om een devaluatie door te voeren. Aangezien de bevolking niet bereid is om zware loonsdalingen te aanvaarden beslist Italië na enkele dagen onzekerheid in de eurozone te blijven en een omvangrijk besparingsplan op te zetten waarbij zwaar gesneden wordt in de Italiaanse publieke sector. Dagenlange betogingen van ambtenaren worden op algemeen misprijzen onthaald en de regering haalt haar slag thuis. Het tumult zorgt voor een verdere daling van de waarde van de Euro ten opzichte van de Zwitserse Frank die ze na eerdere interestverlagingen door de ECB al had verloren. In Duitsland roept de CSU op om termijn naar de D-Mark terug te keren, waarschuwend dat de volgende keer andere lidstaten zullen delen in de klappen.

3) Grote internationale prijzenstijgingen

De effecten van de gecoördineerde interestdalingen van de centrale banken van de Eurozone, de V.S. en het V.K. worden zichtbaar, met extreme prijzenstijgingen als gevolg van de valsemunterij van de centrale banken. Inflatie en stagnatie van de economische groei zorgen voor het fenomeen “stagflatie”, bekend van de jaren ’70. De prijsverminderingen van olie worden ongedaan gemaakt door de ontwaarding van het geld.

De waarschuwingen voor prijsdalingen van producten wat de economie zou schaden en wat gecompenseerd zou moeten worden door het printen van geld blijken ongegrond. Integendeel blijkt dat het printen van geld en de prijzenstijgingen als gevolg van die geldontwaarding net het economisch herstel tegenhouden.

Nochtans is er een waarschuwing geweest, namelijk door het feit dat “Helicopter” Bernanke gefeliciteerd werd door de Centrale Bank van het schurkenregime in Zimbabwe, dat geteisterd wordt door een inflatie van 516,000,000,000,000,000,000 procent. De Reserve Bank of Zimbabwe schrijft:

As Monetary Authorities, we have been humbled and have taken heart in the realization that some leading Central Banks, including those in the USA and the UK, are now not just talking of, but also actually implementing flexible and pragmatic central bank support programmes where these are deemed necessary in their National interests.

That is precisely the path that we began over 4 years ago in pursuit of our own national interest and we have not wavered on that critical path despite the untold misunderstanding, vilification and demonization we have endured from across the political divide.

Yet there are telling examples of the path we have...For instance, when the USA economy was recently confronted by the devastating effects of Hurricanes Katrina and Rita, as well as the Iraq war, their Central Bank stepped in and injected life-boat schemes in the form of billions of dollars that were printed and pumped into the American economy.

Bron

Toch een positieve noot is dat tegen het einde van het jaar het bedrog van Keynes (geld printen om de economie te helpen) nu definitief gediscrediteerd zal zijn. Een algemene consensus tekent zich af om de centrale banken terug op West-Duitse leest te schoeien met als prioriteit het stabiel houden van de geldhoeveelheid. Het internet speelt een belangrijke rol in de ondergraving van de visie van Keynes die in 2008 werd geïmplementeerd.

4) Obama bespaart en de Dollar daalt minder dan verwacht

De Amerikaanse President Obama maakt een prioriteit van besparingen en de hervorming van het ziektezorgstelsel wordt op de lange baan geschoven. De arrogante chief economic advisor Larry Summers wordt het mikpunt van zwaar vakbondsprotest, maar de Obama-administratie buigt niet, daarbij gesterkt door een slechter wordende economische situatie. Tegen het einde van het jaar staan alle besparingen op de rails. De verbeterde budgettaire situatie van de V.S. helpt de Dollar herstellen.

5) De groei van de ontwikkelingslanden vertraagt maar ze houden zich goed

Zelfs de wereldwijde crisis krijgt minder dan verwacht impact op de groei van de economieën van China en India. Hoewel ze vertragen breekt er geen sociaal protest uit, blijven ze internationale investeringen aantrekken en investeren ze zelfs ook meer en meer in het buitenland. In het bijzonder Afrika geniet van een massale stijging van Aziatische investeringen, wat ook in het Westen een hernieuwde aandacht voor het armste continent bijbrengt. Breedband-internet breekt door in Afrika, wat ook de basis legt voor een Afrikaanse outsourcingseconomie.

6) Angela Merkel wint de Kanseliersverkiezingen in Duitsland

Das Mädchen doet het beter dan verwacht bij de verkiezingen in Duitsland. De FPD en de Linkspartei doen het eveneens goed. Zware verliezen worden geïncasseerd door de SPD, die verantwoordelijk wordt geacht voor een mislukt antwoord op de economische crisis. Merkel vormt een nieuwe coalitie met FPD en Guido Westerwelle wordt de nieuwe Minister van Buitenlandse Zaken en voert zijn belofte door om ontwikkelingshulp te schrappen voor homofobe landen. In de nieuwe regering krijgt de CSU een bijzonder grote invloed en diepgaande hervormingen om de blijvende economische crisis aan te pakken komen weer meer prominent op de voorgrond.

7) Irving Saladino breekt het wereldrecord verspringen in 2009 en Cercle Brugge verovert de beker van België voetbal

Na een prestatie van 8.73 m in 2008, is de Panamese verspringer Irving Saladino niet zo heel ver meer af van één van de meest mythische sportprestaties, het wereldrecord verspringen, dat op dit moment op naam van de Amerikaan Mike Powell staat met een sprong van 8.95 meter in 1991 in Tokyo. Goed mogelijk dat hij er dit jaar in slaagt. En waarom niet onmiddellijk de 9 meter grens doorbreken?

Terwijl iedereen erkent dat Standard sportief oppermachtig is in de Belgische voetbalcompetitie, moet het ook duidelijk zijn dat Cercle Brugge organisatorisch oppermachtig is. Met een piepklein budget en zware concurrentie van Club Brugge in eigen stad, staat Groen-Zwart op dit moment toch maar op de vijfde plaats in de rankschikking. De Beker van België zou dan ook oververdiend zijn voor de enige professioneel bestuurde club van het land.

8) President Klaus verstoort de orde in de EU

Vanaf 1 januari is Tsjechië voorzitter van de EU. Het leidt dan ook geen twijfel dat Vaclav Klaus, die momenteel president is van Tsjechië, deze gelegenheid niet zal laten voorbijgaan om voor opschudding te zorgen. Eerder was hij reeds communistisch dissident (al was het dan ondergronds, hij gaf zelf toe dat hij zich onder het regime koest hield), splitste hij zijn land Tsjechoslovakije (wat achteraf gebleken een geschenk is geweest voor de bevolking, in de eerste plaats voor Slovakije trouwens) en protesteerde hij tegen de klimaathysterie in zijn boek “Blue planet in green shackles”, daarbij waarschuwend voor de haat tegen de vrijheid die het klimaatactivisme kenmerkt. Nu krijgt hij dus de kans om zijn verzet tegen centralisering van de macht in Europa dus tot een hoogtepunt te leiden.

Zie ook deze vooruitblik door Open Europe over de EU in 2009: http://www.openeurope.org.uk/research/eu2009.pdf

9) Ierland zegt opnieuw “neen” tegen de Europese Grondwet

De Europese Grondwet (nu bekend onder de schuilnaam “het Verdrag van Lissabon”), die poogt om de macht verder te centraliseren in Europa, zal wellicht opnieuw aan het Ierse volk worden voorgelegd. Alhoewel dit verre van zeker is, gok ik toch op een tweede “no”. De farce is al te duidelijk (of hebben de Amerikanen het ook niet goed begrepen, en moeten ze “ opnieuw een kans krijgen om te stemmen”, want was McCain niet overduidelijk de beste kandidaat?).

10) Robert Mugabe wordt afgezet

Het regime van de meest visuele tiran van deze wereld is hopelijk geen lang leven meer beschoren. Eindelijk gaan ook in Zuid-Afrika ook stemmen op om iets te doen aan de vroegere lieveling van links en een Nederlandse krant pleitte zelfs voor het herinvoeren van de tirannenmoord. Mugabe heeft tot dusver de kaart van het slachtofferisme tot op de laatste momenten nog perfect weten te spelen, maar het is heel onwaarschijnlijk dat alles bij het oude blijft. Een groot vraagteken is echter hoe (intern-extern?), en laat ons dan ook hopen dat de overgang voor de bevoling zo vredevol mogelijk mag verlopen.

De federale regering heeft haar overbodigheid bewezen

Heeft dit land wel een nieuwe federale regering nodig? Voorzover de huidige reeds ontslag heeft genomen, natuurlijk, want nog steeds heeft de Koning het ontslag van de huidige regering niet aanvaard, wat een unieke situatie lijkt. Geen twijfel mag dan ook bestaan over de ernst van deze politieke crisis, ten minste voor het voortbestaan van de Belgische staat, minder voor de burgers.

Nog steeds zijn vijf regeringen actief in dit land (de Vlaamse, Waalse, Franstalige gemeenschaps-, Brusselse en Duitstalige regering) terwijl de federale regering reeds sinds juni 2007 verlamd is. Een groot probleem is dit niet, want met het nodige pragmatisme zijn dringende beslissingen wel gebeurd het voorbije anderhalf jaar.

Nu treed de verlamming van het federale niveau dus nog een stadium verder in, met het wegvallen van Vlaams stemmenkampioen Yves Leterme uit de Belgische politiek en het vooruitzicht van Vlaamse en Europese verkiezingen in juni 2009 (of februari 2009, met een betwistbare vervroeging van Vlaamse en Europese verkiezingen).

De rampregering Leterme I eindigt in ongrondwettelijkheid (een schending van de scheiding der machten!) en inbreuken van de strafwet (beroepsgeheim). Om nog maar te zwijgen van de zware schendingen van de eigendomsrechten van de Fortis-aandeelhouders, wat het moedige arrest van het Hof van Beroep gelukkig heeft proberen ongedaan maken. De rechterlijke macht heeft daarna met op kop voorzitter van het Hof van Cassatie Ghislain Londers orde op zaken gesteld door de interventie van de regering in de beslissingen van rechters te hekelen. Deze lijnrechte aanvallen van de rechterlijke macht op de politieke kaste werden breed gedragen door de bevolking en mogen als zwaar schot voor de boeg dienen voor die politici en partijen die in de toekomst denken dit nog eens te mogen proberen. Iedereen weet nu dat rechters het recht spreken, en niet politici, dat aandeelhouders beslissen over hun eigendom, en niet politici.

Nu het respect voor de rechtsstaat is hersteld, komt het probleem met de Belgische staat terug in het vizier: een belastingsdruk die roofbouw pleegt op de burgers en talrijke betuttelingen en corrupte regels die de ondernemingsvrijheid aan banden leggen en een groot deel van de bevolking, voornamelijk in Zuid-België, in comateuze toestand pogen te houden. De onzekerheid over de fall-out van de kredietcrisis maakt een oplossing voor de Belgische crisis meer dan dringend.

Om het Belgische probleem op te lossen, moet één zaak echter duidelijk zijn: een federale regering zal hier geen soelaas brengen, integendeel.

In het Fortis-dossier zijn de aandeelhouders het best in staat om de verdere afhandeling van hun eigendom te regelen, een federale regering is daar niet voor nodig. Net zomin trouwens voor zovele andere dossiers, zoals in de eerste plaats het “interprofessioneel akkoord”.

Vakbonden en werkgevers roepen op tot de vorming van een federale regering, die met belastingsgeld hun compromissen dan maar moet vergemakkelijken en bovendien bindend maken voor alle sectoren in dit land. Een vreemde gedachte eigenlijk. Sociaal overleg zou vrij moeten moeten zijn. Dat Rudi Thomaes en Luc Cortebeeck een akkoord sluiten is wenselijk, en met gecentraliseerd sociaal overleg is op zich niets verkeerd, maar als sectoren verkiezen om de lonen meer te laten stijgen of dalen, is dit toch eigenlijk de logica zelve. Waarom een uniform keurslijf willen opdringen aan de diverse economische realiteiten in dit land?

De keizer is naakt. De federale regering waar de politieke kaste zo naar smacht heeft al anderhalf jaar de eigen overbodigheid bewezen. Wat er wel echt nodig is, is een fundamentele sanering van het Belgische systeem. Meer en meer wordt duidelijk dat een splitsing van de staat daar het enige middel toe lijkt.

Zo’n splitsing van de staat hoeft en mag zelfs geen revolutie zijn. Integendeel is die splitsing reeds ingezet, want het federale niveau is reeds anderhalf jaar afwezig van deze wereld, op de talrijke schijnmanoeuvres na.

Hoe zal de splitsing nu verder verlopen?

Of er nu federale verkiezingen komen of niet (zonder oplossing voor BHV zijn deze trouwens ongrondwettelijk, volgens het Grondwettelijk Hof), zeker is dat toekomstige institutionele onderhandelingen enkel moeilijker zullen worden. Elke dag dat de federale regering niet bestaat, is de onafhankelijkheid van de deelstaten een feit. Die onafhankelijk wordt dus met de dag ook meer en meer definitief.

Het Belgisch staatsvehikel wordt zo meer en meer een transfer-vehikel van voornamelijk sociale zekerheidsgeld van noord naar zuid. De onvrede hierover in Vlaanderen is nagenoeg bekend, en zou eigenlijk nog meer moeten toenemen wanneer men weet dat naast Polen en Litouwen enkel België twee steden levert voor de bedenkelijke top 10 van Europese steden met de hoogste werkloosheid: Charleroi en Luik (cijfers van Eurostat, zie: http://lvb.net/item/6605). De werkloosheidsval (onbeperkte uitkeringen, kindergeld, subsidies allerhande, afhankelijkheidscultuur, verspilling, corruptie, …) is hier natuurlijk de oorzaak van, en het grimmige PS-apparaat de uitvoerder, maar wie financiert deze immorele situatie? Juist: de Vlaamse belastingsbetaler.

Het Vlaamse ontwaken hierover is slechts een kwestie van tijd en het staat dus in de sterren geschreven dat in de komende jaren de sociale zekerheid zal worden gesplitst, want het federale geld dat naar het federale niveau vloeit, daalt dankzij de Lambermont-staatshervorming jaar na jaar (bij de Lambermont-staatshervorming in 2001 hebben de Franstaligen meer middelen voor hun gemeenschapsonderwijs verkregen, wat echter tot een drooglegging van het federale niveau leidt op termijn).

De Vlaamse “zorgverzekering” zal de stijgende eigen inbreng van patiënten voor gezondheidszorg compenseren, wat een de facto splitsing van de gezondheidszorg met zich meebrengt. Een eigen Vlaamse sociale zekerheid naar Belgisch – verspillend en inefficiënt - model is dan wel niet wenselijk, maar de kleinere schaal van een Vlaamse staat zal een veel grotere ruimte voor privaat initiatief moeten laten, een goede zaak dus.

Na de splitsing van de sociale zekerheid zal de wil van de Franstaligen om België nog te behouden sterk afkoelen. De socialistische uitkerings-baronnen in het zuiden zullen alle moeite van de wereld doen om een nieuwe broodheer te vinden, en het lijdt weinig twijfel dat zij zich daarvoor naar Frankrijk zullen richten. Velen denken dat Frankrijk niet in Wallonië is geïnteresseerd, maar de corrupte Franse politieke klasse zal maar al te graag belastingsgeld naar Wallonië overmaken om de eigen macht te kunnen uitbreiden en een bod op Brussel te doen, zich goed bewust van het feit dat ze Brussel niet zullen binnenhalen, maar louter om dan toch iets anders te kunnen binnenhalen op EU-niveau. De aanhechting bij Frankrijk zou een ramp zijn voor Wallonië. Wallonië kan in 10 jaar tijd een nieuw Slovakije worden, maar een pijnlijk proces is daarvoor nodig.

Als weeskind van de overleden Belgische staat zal Brussel intussen worden bestuurd door drie regeringen: de Vlaamse regering, de Franstalige gemeenschapsregering en de Brusselse gewestregering. Op termijn is deze situatie onhoudbaar, maar de Brusselse gewestregering zal zich niet kunnen richten tot het nu reeds nagenoeg failliete Zuid-België. Ook de eventuele nieuwe broodheer Frankrijk zal geen optie zijn, want diplomatiek is het onwaarschijnlijk dat het Verenigd Koninkrijk of Duitsland een Frans Brussel zouden aanvaarden. Aangezien Brusselaars weinig op hebben met de Vlaamse overheid (hoewel de meesten onder hen verfranste Vlamingen zijn), blijft maar één optie over voor Brussel: eigen verantwoordelijkheid nemen. Het Belgische kind zal volwassen moeten worden.

Niet zoals een Brussels DC, want die stad is wellicht één van de slechtst bestuurde steden van de V.S., met hoge onveiligheidscijfers en arme minderhedengetto’s, en bovendien een veel te lage graad aan zelfbestuur. Het is geen toeval dat op de nummerplaten in Washington D.C. de vermelding “taxation without representation” is te vinden.

Een onafhankelijk Brussel zal zich in tegenstelling aan die andere kleine staat met Europese instellingen moeten spiegelen, namelijk Luxemburg. In de eerste plaats zal het op zoek moeten naar inkomsten.

In de eerste plaats zou dan het peperdure Brusselse systeem van besturen worden hervormd. Gedaan met de opdeling Gewest – VGC – Cocof - GGC. Eén bestuur. Gedaan ook met bepaalde baronietoestanden die in gemeenten bestaan. Gedaan wellicht ook met de overbelasting van het Brusselse wegennet, dit door het invoeren van een “congestion charge” zoals in Londen of Milaan. Eventueel kan een belasting worden ingevoerd voor buitenlanders die er werken (Vlamingen, Europese ambtenaren), maar Brussel zal niet zover kunnen gaan als het wil, want vitale infrastructuur voor Brussel ligt op Vlaams grondgebied (luchthaven, ring, spoor) en Europese ambtenaren kunnen perfect verhuizen naar Straatsburg of ergens anders indien Brussel zijn hand overspeelt. Vlaamse Brusselaars zouden daarom ook moeten worden gerespecteerd, en misschien zijn ze door een onafhankelijk Brussel wel beter af, zoals Vlaamse Brusselaar André Monteyne schrijft in “De stadstaat Brussel en de Vlamingen”.

In Vlaanderen zelf zal de nieuwe grote uitdaging zijn om fors te gaan snijden in het ambtenarenapparaat en het oerwoud aan Vlaamse regelgeving, want al gauw zal de Vlaamse staat de Belgische staat als grote boeman vervangen. De overname van een groot deel van de Belgische staatsschuld zal daar trouwens ook wel voor zorgen.

De Belgische splitsing zal “en stoemelings” gebeurd zijn. Internationaal gezien zal het een mokerslag betekenen voor diegenen die de Europese Unie willen doen evolueren naar een corporatistische superstaat waar overregulering en bureaucratisering aan de orde van de dag zijn en een artificieel Europees semi-racistisch natiegevoel wordt gepropageerd gericht tegen Amerikaanse en Aziatische vrienden en handelspartners. De toekomst is aan een vrije wereld met kleine als bedrijf bestuurde staten die vrij handel drijven in vrede. Een opsplitsing van de macht in het hart van West-Europa zal daartoe een mooie stap vooruit zijn.

Appendix: zijn federale verkiezingen wel mogelijk?

Volgens velen zijn federale verkiezingen wel degelijk mogelijk zonder een oplossing voor het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde. Het argument hiervoor luidt dat “het de Kamer is die volgens artikel 48 van de grondwet de geloofsbrieven van haar leden onderzoekt en eventuele geschillen beslecht.” Ook zou artikel 65 van de grondwet dat bepaalt dat “Kamerleden voor vier jaar worden verkozen en dat de Kamer om de vier jaar moet worden vernieuwd” dit mogelijk maken.

Niets is echter minder waar. Parlementsleden verliezen inderdaad na 4 jaar hun bevoegdheid om wetten uit te vaardigen voor de bevolking, maar het feit “de Kamer geloofsbrieven van haar leden onderzoekt en eventuele geschillen beslecht” veronderstelt eerst dat er een Kamer moet zijn (het Grondwettelijk Hof verklaarde zichzelf blijkbaar wel onbevoegd in het verleden). De groep politici die zich na de volgende federale verkiezingen zonder oplossing voor BHV “Kamer” of “Senaat” zal noemen op grond van een verkiezing die niet conform was met de procedure beschreven in de Grondwet, heeft helaas niet meer recht op de naam “Kamer” of “Senaat” dan de bestuursleden van een duivenclub die op basis van hun eigen - niet-Grondwettelijke - procedure zijn verkozen. Op dat moment is er immers in het geheel geen “Kamer” of “Senaat” die zich over geloofsbrieven kan of mag uitspreken. Al is dit een zeer strikte interpretatie van de Grondwet die natuurlijk niet gevolgd zal worden (maar wel degelijk munitie biedt om het voortdurende overtreden van de eigen regels door politici te hekelen).