De kiezer vraagt een roomsblauwe beleidsrevolutie - Cetero censeo PS delendam esse

De verkiezingen van 10 juni hebben gezorgd voor een momentum. Het momentum om eindelijk af te rekenen met de PS – staat, en broodnodige hervormingen door te voeren in ons land. Bij de regeringspartijen werd sp.a (- 3,4 %) in vergelijking met 2004 zwaarder afgestraft dan VLD (-1,0 %). Oppositiepartijen Groen! (-1,1 %) en zeker Vlaams Belang (-5,1 %) konden hiervan echter niet profiteren. Integendeel verovert de liberale Lijst Dedecker meteen 6,5 % en groeit het Vlaams Kartel CD&V/N-VA tot bijna 30% van de stemmen (+3,5%). In Wallonië en Brussel verslaat Didier Reynders, de Waalse Sarkozy, overtuigend de PS. De cdH blijft status-quo, en Ecolo wint sterk.

Belangrijkste politiek feit is dat een roomsblauwe meerderheid zonder de PS mogelijk is. Het gegeven dat de PS incontournable was, beperkte in het verleden vele mogelijkheden. Van de federale regering kon per definitie niet veel heil komen, want de PS was er in aanwezig. De VLD heeft eerlijk het één en ander bereikt, maar binnen de grenzen die de PS toeliet. Nu is het denkbaar dat N-VA ook zonder megastaatshervorming het zich electoraal kan permitteren om in de regering te stappen, zodat een beleid als in Oostenrijk of Ierland kan worden gevoerd.

MR en cdH zullen tijd nodig hebben om een staatshervorming goed te keuren, maar dat zij een regering zonder PS kunnen vormen, beseffen zij maar al te goed. Even zei Joëlle Milquet dat ze niet in de regering met de N-VA wilde, maar al te gauw werd zij door partijgenoten Wathelet en Antoine eraan herinnerd dat cdH slechts een matig resultaat heeft behaald en eventueel inwisselbaar is voor Ecolo. De sfeer in cdH ademt “Belgique à papa” uit en het vooruitzicht op machtsdeelname is in die partij een niet te versmaden lokmiddel, dit in tegenstelling tot de Vlaams-nationale partijen, die macht terecht wantrouwen.

CD&V ziet tot op heden met gemengde gevoelens tegemoet naar een roomsblauwe regering. De dominante ACW-vleugel vreest voor haar privileges, en rekende eigenlijk op een travaillistische regering. Dat was buiten de MR gerekend. Didier Reynders coördineerde de opstand, Olivier Chastel voerde het veldwerk uit door de maffieuze praktijken in Charleroi naar buiten te brengen, en Alain Destexhe heeft onmiskenbaar met zijn boek “Wallonie: la verité des chifres” de grondstroom in Franstalig België in gunstige richting doen evalueren.

Roomsblauw heeft 81 op 150 zetels, en verliest die meerderheid indien N-VA het Vlaams Kartel verlaat. Het feit dat CD&V en N-VA één fractie in de Kamer zullen vormen, zal die afscheuring alleszins niet bespoedigen. Dat een staatshervorming zeker moet kunnen lukken, eveneens. Want niet alleen is er voor MR en cdH de aanlokkelijke mogelijkheid om het zonder de PS te doen, de tweederde meerderheid van 100 zetels kan bovendien nipt bereikt worden met sp.a (14 zetels) en Lijst Dedecker (5 zetels). Alternatief kunnen de 12 zetels van de groene partijen aangewend worden.

Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen moet politiek haalbaar zijn. Niet enkel winnen de Franstaligen hierdoor zetels in Brussel, bovendien duidde MR reeds aan om het ultieme voorstel uit 2005, dat inschrijvingsrecht in Brussel voor de Franstaligen uit de Rand inhield, opnieuw op tafel te willen leggen. Toen schoot Spirit dit voorstel af, maar zouden veel mensen van dit inschrijvingsrecht gebruik maken? Wellicht niet.

Om de verfransing van Brussel en de Rand tegen te gaan, moet de Vlaamse beweging misschien wat meer innovatief gaan nadenken. De Brusselse Vlamingen behelzen nu nog slechts 11% van Brussel. Franstalige partijen zullen nog steeds opkomen in Halle-Vilvoorde, dat staat vast, want in Halle-Vilvoorde wonen 22% Franstaligen.

De splitsing van het kiesarrondissement is belangrijk, want het is een stap naar een drie-staten-oplossing voor de communautaire problematiek (Vlaanderen, Brussel, Wallonië). Een onafhankelijk Brussel (wat dus een stadstaat naar het model van Luxemburg is, en niet naar het gefaalde model van Washington D.C.) is misschien wel de beste garantie voor de rechten van Vlamingen in Brussel, zoals Brusselse Vlaming André Monteyne ooit schreef.

De Walen zullen alleszins moeten inzien dat ze deze zomer – en dus niet in 2009 – zullen moeten akkoord gaan om bepaalde bevoegdheden af te staan naar de deelstaten. Dat het om kerneconomische bevoegdheden gaat, zoals sociale zekerheid, pensioenen, arbeidsuitkeringen en sociaal overleg, en niet om marginale zaken, zoals ontwikkelingssamenwerking, moet ook duidelijk zijn.

Reynders zal dus zijn drogargument dat men beter de PS en haar deelstaatregeringen geen bevoegdheden bezorgt, moeten inslikken. Niet alleen de politieke kracht van het electoraal signaal van 10 juni zal daar voor zorgen, maar nog meer het feit dat de federale overheid dankzij het Lambermont-akkoord virtueel op weg is naar het faillissement, zeker aangezien de internationale rente zal stijgen. De deelstaten hebben massaal veel middelen, en geven dit uit aan allerlei ongevraagde zaken, dit terwijl de burger zich blauw betaalt aan belastingen zodat de federale overheid toch enigszins haar schulden aan die burger op vlak van eerste pijler-pensioenen en sociale zekerheid kan voldoen.

De oplossing is overduidelijk voor iedereen: de deelstaten moeten stoppen met hun onzinnige uitgaven en moeten integendeel via een staatshervorming de schulden (en dus de sociaal-economische bevoegdheden pensioenen, gezondheidszorg en kinderbijslagen) overnemen van de federale overheid, die anders onherroepelijk failliet gaat. Aangezien de huidige middelen daarvoor toch niet zullen volstaan, moeten de deelstaten aanzienlijke fiscale bevoegdheden krijgen, wat een beslissende stap zal zijn naar het einde van België.

Naast de niet af te wenden regionalisering van ons land, heeft de kiezer, hierbij aangezet door een internationale tendens, de politici het signaal gegeven dat de tijd van verspillingen voorbij moet zijn, door het zwaar afstraffen van de socialistische partijen. Die kunnen misschien nog terugkomen door een rechts-populistisch programma over te nemen, zoals de SP van Marijnissen in Nederland deed, maar in de brave new world die de globalisering ons schenkt, steken ze beter alle ideologische onzin uit het verleden in de vergeetput.

De roomsblauwe regering moet dan ook, spijts wat het ACW daarover mag denken, een beleidsrevolutie doorvoeren:

1. Massieve lastenverlaging

Allereerste prioriteit is een zware verlaging van de vennootschapsbelasting. Nog meer dan een liberale keuze is dit een economische noodwendigheid, gezien de drastische fiscale concurrentie die op dit ogenblik plaatsvindt in Europa. Het begon bij Ierland en de Oost-Europese tijgers, en nu heeft het ook de grenzen van België bereikt, aangezien ook Frankrijk, Nederland en Duitsland op dit vlak hervormingen doorvoeren.

Toegegeven, België heeft met de notionele intrestaftrek een feitelijke venootschapsbelastingsverlaging naar 25% gedaan, maar dit zal niet genoeg zijn. Amcham luidt de alarmbel over de Amerikaanse investeringen in België en op één van hun lunches vraagt Alain Zenner (MR) dat dit tarief naar maximaal 15% gaat. Beter zou wellicht zijn om de vennootschappenbelasting volledig af te schaffen, eventueel gecombineerd met het afschaffen van aftrekposten of speciale gunstmaatregelen. Dit zou België ineens op de kaart zetten als ondernemingsvriendelijk land, en in tegenstelling tot de moeilijk communiceerbare “notionele interestaftrek” de beste reclame zijn voor buitenlandse investeerders die ons land zich kan dromen. Om nog maar te zwijgen van de weldadige effecten op binnenlandse ondernemingen en starters.

Los daarvan moet uiteraard ook een zware verlaging van de personenbelasting gebeuren, die dus NIET mag gepaard gaan met een verhoging van BTW, om redenen uiteengezet hier. Naast fiscale concurrentie is het belangrijkste argument daarvoor het eigendomsrecht: van januari tot juni voor de staat werken is immoreel, zeker wanneer men weet dat België abonimabel scoort in termen van overheidsefficiëntie. Wat ons brengt tot de tweede grote prioriteit voor de nieuwe regering: besparen, besparen en nog eens besparen. Om al die lastenverlagingen te kunnen betalen.

2. Besparen, besparen, besparen

Daarmee zal de nieuwe coalitie in rechtstreekse aanvaring komen met het hart van sp.a en PS: de overheidsvakbonden. Volgens Geert Noels in Trends berekende de ECB dat de Belgische staat maar liefst 34 % zou kunnen besparen, en toch hetzelfde eindresultaat zou kunnen garanderen. Eén derde van de jaarlijkse uitgaven door de overheid moet dus terug naar de burger. We hebben dus allereerst een zeer sterke Minister van Begroting nodig.

3. Copernicus 2.0

Alle vaste benoemingen moeten worden afgeschaft, zodat ambtenaren uitvoeren wat democratisch beslist is, en de kabinetten ook kunnen verdwijnen. Het is de evidentie zelve, en wordt nu ook politiek mogelijk met het verdwijnen van de PS uit de regering. PS’ers Marie Arena en Christian Dupont kunnen zich voortaan met andere, ongetwijfeld nuttiger zaken bezighouden dan met het tegenhouden van hervormingen van de administratie.

4. Generatiepact 2.0

Forse deregulering van de arbeidsmarkt, gecombineerd met het niet langer bindend verklaren van C.A.O.’s. Met ons systeem van sociaal overleg is op zich niets verkeerd, maar wanneer een bedrijf zich wil onttrekken aan de beslissingen die weinig legitieme “sociale partners” hen opleggen, moet dat kunnen. VBO & FGTB, eat your heart out.

5. Sociaal-economische aanpak van de vreemdelingenproblematiek

Tot nog toe werd de vreemdelingenproblematiek op een totaal verkeerde manier aangepakt. Via repressie, bureaucratie en vooral gebrek aan aanpak werden collectivistische waanbeelden in beleid omgezet. De ogen moeten nu opengaan dat de vreemdelingenproblematiek nauw verbonden is met onze uitkeringsstaat, en dus moeten werkloosheidsvallen nu voor eens en altijd worden weggewerkt. Die werkloosheidsvallen (kindergeld, onbeperkte werkloosheidssteun, …) zijn vooral nefast voor de vierde wereld die in ons land meer en meer uit mensen van vreemde origine bestaat. Yves Leterme moet zijn Rerum-Novarum belofte van 2 miljard euro uitkeringen dus inslikken, ter wille van het goede samenleven. Werkloze migranten integreren namelijk niet.

Daarnaast is een even belangrijke stap noodzakelijk, namelijk het invoeren van een green card – systeem dat aan de noden van onze arbeidsmarkt moet voldoen. Migratie is fundamenteel iets positiefs, zoals Philippe Legrain stelt, en aangezien we economische zelfmoord plegen zonder migratie, kunnen we beter het onderliggend uitkeringssysteem dat integratie verhindert aanpakken.

6. Openhouden van de kerncentrales

Nauwelijks het vermelden waard, en zoals iedereen weet het schaamlapje voor de groenen in 1999. Leuk dat de CO2 – manie in deze discussie tegen de groenen kan worden gebruikt, zoals Electrabel doet. Het afval is er, of men de centrales nu vroeger sluit of niet, dus laat ons ze dan openhouden. Voor de rest moet de overheid zich zo weinig mogelijk bemoeien met onze energievoorziening, alhoewel daar natuurlijk ook een geostrategische kant aan zit. Maar dat is een andere discussie.

7. Afschaffing van het CGKR en opheffing van alle vrije meningsbeperkende wetgeving

Discriminatie, racisme en negationisme zijn ongetwijfeld afkeurenswaardig (hoewel discriminatie soms net de mooiste dingen des levens mogelijk maakt), maar in een rechtsstaat is dat geen voldoende reden om ze te bestraffen. Het succes van Lijst Dedecker maakt duidelijk dat een groeiende groep in de bevolking zich stoort aan deze extreem-linkse inperkingen van de vrijheid, waartoe de jacht op de automobilist en het rookverbod ook behoren. Gehoor aan geven dus.

8. Volledige privatisering van Belgacom

Een recente enquête van Test-Aankoop maakt duidelijk dat internet in België veel te duur is in verlijking met de buurlanden. Als voornaamste oplossing stelt Test-Aankoop om Belgacom (en ook Telenet) te privatiseren. Doen dus. Het kan het gebruik van internet, dat een vitale functie bekleedt in de economie, enkel ten goede komen.

9. Rem de privatisering van de gezondheidszorg niet af

Van alle Europeanen betalen Belgen procentueel het meest zelf (naast het belastingsgeld) voor hun ziektezorg. Als de gezondheidszorg hier zo goed is, zou dat dan daar niets mee te maken hebben? Of met het feit dat vele spelers (ziekenhuizen, dokters, …) private spelers zijn? De regering mag dus geen verstaatsing van de gezondheidszorg laten gebeuren. Integendeel moet de lastenverlaging de burgers de mogelijkheid geven om zich privaat te verzekeren. Dat laatste wordt noodzakelijk gezien de onvermijdelijke evolutie naar een systeem met meerdere snelheden, dat enkel een overheidssysteem ZONDER SNELHEID als alternatief heeft.

10. Hervorming van Justitie

De PS – protectoraten in het Justitieel apparaat worden opeens heel kwetsbaar, hoewel Justitie wellicht nog jaren politieke benoemingen zal mogen uitzweten. Het excuus om die te doen omdat de PS het ook deed is alleszins verdwenen.

De PS hield onder meer het voorstel van Marc Verwilghen om bemiddeling te veralgemenen tegen. Deze remedie, die destijds het Amerikaanse Justitie-apparaat van de ondergang heeft gered, is een wondermiddel tegen gerechtelijke achterstand: geef partijen de mogelijkheid om zelf hun rechter aan te duiden. Wat al jaren gebruikelijk is in het internationaal zakenleven, moet ook mogelijk worden voor de gewone burger.