A big defeat for freedom and democracy

Early this morning the 27 government leaders of the EU reached a compromise on how a new European Treaty should look like. The intention was to revive the "dead" European Constitution by keeping all of its essential changes in a new compromise. This despite the French and Dutch "No" - votes in 2005.

What does this compromise, that will dramatically centralise decision making and threaten freedom and democracy all over the continent, if it would be implemented, entail?

- Some symbolic, non-essential things will be scrapped, as the name "Constitution", the simplification of the legal content, the preamble with all the fuzz whether God is or is not at the origin of European civilisation and also the reference to a European flag and anthem.

- The number of domains where member-states will loose their right to veto legislation remains quasi intact as compared to the Constitution: energy, tourism, space policy and transport are only some of the few domains where the EU will achieve more power, because member-states will loose their veto powers. A centralised migration policy will become possible. Also an EU attorney-general is now feasible, although the UK keeps it veto on justice matters. Veto’s luckily remain intact over foreign policy, defence and the EU budget.

- From 2009 on, there will be a permanent President of the EU and a Minister for Foreign Affairs (although some bureaucratic name will be given to the latter).

- The primacy of EU law has been confirmed.

- The Qualified Majority Voting system (used where member-states don’t have vetoes) will change from 2017 on, as it will then become more easy to make decisions: a majority of 55 per cent of member-states will suffice if this majority represents 65 per cent of the EU’s population.

- The Charter of Fundamental Rights (containing amongst other the “human right” on paid vacation) will become binding for member-states (except for the UK)

- France made sure that a key clause stating that it was an objective of the union to ensure an internal market "where competition is free and undistorted" will be scrapped. Although still legally unclear, some predictions say this could mean the end of the single market, as judges would now have to allow governments to subsidise, regulate and prevent competition.

- One positive change is that national parliaments will get a say in the law making process through an alarm procedure, as the non-elected European Commission will have to drop a proposal if a majority of national parliaments, 55% of member-states and a majority in the European Parliament decides so.

- The EU will obtain a single legal personality, which will make it possible to agree on international treaties, which shapes the EU more and more into a "state".

Important is to know that this summit was not an intergovernmental conference (IGC), but only an ordinary European Council of Heads of State and Government. This has relevance because states are only allowed to agree treaties when this happens in an IGC.

As the tonight agreement makes clear:

"The European Council invites the incoming Presidency to draw up a draft Treaty text in line with the terms of the mandate and to submit this to the IGC as soon as it opens."

Further in the conclusions we find:

“The present mandate will provide the exclusive basis and framework for the work of the IGC that will be convened according to paragraph 10 of the European Council conclusions."

Information thanks to the EU Referendum Blog, which claims that this constitutes a coup d'état. What is certain, is that this statement has no legal value whatsoever. The IGC is separate from the European Council (for example European Commission President José Manuel Barroso will not be present there) and because of that the IGC has not any restriction to totally abort the compromise that has been achieved.

Politically one could argue that it is likely that the IGC will just voluntarly do what the European Council asks, but that is not so sure, as it will be Gordon Brown that will determine the UK position then, and not Tony Blair any more. Brown is definitely more euro-sceptic and torpedoing the whole European Constitution thing could provide him with a lot of political capital. New EU president Portugal wants to have a – real – IGC deal in october , so with Gordon Brown in charge there is a chance that the compromise won’t survive the IGC.

However the biggest hurdle to take for euro-centralists will be avoiding new referendums. The other side of the medal that the content of the European Constitution has been safeguarded is that this makes the claim less credible that a referendum is not needed, in the UK, Netherlands or France. Gordon Brown will have to announce what his position is on the referendum question, at least after an eventual adoption by the IGC of the proposed compromise. Nicolas Sarkozy has already ruled out a referendum, and in the Netherlands the judges of the “Council of State” will have to decide on the question. Also Denmark and Ireland are legally obliged to have referendums if their sovereignty is affected, although they are doubting if they will hold one. Maybe other governments, or newly elected governments, will decide that a referendum will have to be organised, so there is still room for European Democray to stand up and resist.

Via een mottenballentaks met opbrengst voor de belastingsbetaler naar een nieuwe privatisering van Electrabel

Via de staatsschuld en belastingen betalen burgers voor de massale investeringen die in het verleden gebeurd zijn om kerncentrales te bouwen. Nu profiteert Electrabel-Suez hiervan, dus moeten ze ook een deel bijdragen door een mottenballentaks. Indien de opbrengsten van een mottenballentaks enkel worden gebruikt voor de vermindering van de personenbelasting kan zo'n maatregel een oplossing bieden.

De recente prijsverhoging van Electrabel-Suez doet heel wat stof opwaaien.

De vraag die eenieder zich moet stellen, is waarom er geen behoorlijke concurrentie is. Het feit dat de productie voor 70 % in handen blijft van Electrabel, verhindert concurrentie op de Belgische markt.

Opsplitsen zal volgens Electrabel-Suez niets bijbrengen omdat gebrek aan productiecapaciteit de oorzaak van de hoge prijzen is. Electrabel-Suez verhoogt die productiecapaciteit in de buurlanden, maar niet in België, omdat "politici niet voor een stabiel klimaat hebben gezorgd", verwijzend naar de onzekerheid over de kernuitstap en de dreiging van een mottenballentaks.

Electrabel-Suez heeft een punt in verband met de onzekerheid van de kernuitstap. Best terugdraaien, zoals het nieuwe rapport van de commissie-Energie ook stelt.

Test-aankoop stelt dat de privatisering van Electrabel-Suez onvolmaakt was. Wat doet denken aan de privatiseringen in het voormalige Oost-blok in de jaren negentig, waarbij ambtenaren zich feitelijk de staatseigendommen toe-eigenden. Ook is dit bij de privatisering van kerncentrales in België dus gebeurd: de Electrabel-ambtenaren kregen de kerncentrales waar wij zoveel voor betaalden en via de staatsschuld nog steeds voor betalen, voor een appel en een ei.

Voorstellen om de nucleaire capaciteit van Electrabel-Suez eerlijker te verdelen, moeten we op scepsis onthalen. Wat is de garantie op een eerlijke privatisering ditmaal?

Een beter voorstel is om een eerlijke prijs te laten betalen door Electrabel-Suez, via een mottenballentaks, maar dan wel één waarvan de opbrengt onmiddellijk tegoed komt aan de eigenaars van de kerncentrales, en dat zijn de Belgische belastingsbetalers. Dit via een eenmalige korting op de personenbelasting. Indien Electrabel-Suez vindt dat die taks te hoog is, kunnen ze nog steeds een deel van hun nucleaire activa van de hand doen. De belastingsverlaging moet de burgers dan weer beschermen tegen mogelijke doorrekenoperaties van Electrabel-Suez.

Ongetwijfeld is het bepalen van de juiste prijs voor de privatisering veel haalbaarder dan het bepalen van het juiste marktevenwicht, wat nodig is bij een herverdeling van de nucleaire capaciteit. Door een hoge taks zal het de markt zijn die bepaalt wat de meest efficiënte manier is om electriciteit te verdelen: door één dominante speler, of door meerdere kleinere spelers.

Grootste bezwaar is dat deze maatregel de stabiliteit van internationale investeringen in ons land zou kunnen aantasten. Een zo ver mogelijk terugdringen van de overheid in vitale sectoren is de enige duurzame garantie om dergelijke maatregelen op lange termijn te moeten vermijden.

De kiezer vraagt een roomsblauwe beleidsrevolutie - Cetero censeo PS delendam esse

De verkiezingen van 10 juni hebben gezorgd voor een momentum. Het momentum om eindelijk af te rekenen met de PS – staat, en broodnodige hervormingen door te voeren in ons land. Bij de regeringspartijen werd sp.a (- 3,4 %) in vergelijking met 2004 zwaarder afgestraft dan VLD (-1,0 %). Oppositiepartijen Groen! (-1,1 %) en zeker Vlaams Belang (-5,1 %) konden hiervan echter niet profiteren. Integendeel verovert de liberale Lijst Dedecker meteen 6,5 % en groeit het Vlaams Kartel CD&V/N-VA tot bijna 30% van de stemmen (+3,5%). In Wallonië en Brussel verslaat Didier Reynders, de Waalse Sarkozy, overtuigend de PS. De cdH blijft status-quo, en Ecolo wint sterk.

Belangrijkste politiek feit is dat een roomsblauwe meerderheid zonder de PS mogelijk is. Het gegeven dat de PS incontournable was, beperkte in het verleden vele mogelijkheden. Van de federale regering kon per definitie niet veel heil komen, want de PS was er in aanwezig. De VLD heeft eerlijk het één en ander bereikt, maar binnen de grenzen die de PS toeliet. Nu is het denkbaar dat N-VA ook zonder megastaatshervorming het zich electoraal kan permitteren om in de regering te stappen, zodat een beleid als in Oostenrijk of Ierland kan worden gevoerd.

MR en cdH zullen tijd nodig hebben om een staatshervorming goed te keuren, maar dat zij een regering zonder PS kunnen vormen, beseffen zij maar al te goed. Even zei Joëlle Milquet dat ze niet in de regering met de N-VA wilde, maar al te gauw werd zij door partijgenoten Wathelet en Antoine eraan herinnerd dat cdH slechts een matig resultaat heeft behaald en eventueel inwisselbaar is voor Ecolo. De sfeer in cdH ademt “Belgique à papa” uit en het vooruitzicht op machtsdeelname is in die partij een niet te versmaden lokmiddel, dit in tegenstelling tot de Vlaams-nationale partijen, die macht terecht wantrouwen.

CD&V ziet tot op heden met gemengde gevoelens tegemoet naar een roomsblauwe regering. De dominante ACW-vleugel vreest voor haar privileges, en rekende eigenlijk op een travaillistische regering. Dat was buiten de MR gerekend. Didier Reynders coördineerde de opstand, Olivier Chastel voerde het veldwerk uit door de maffieuze praktijken in Charleroi naar buiten te brengen, en Alain Destexhe heeft onmiskenbaar met zijn boek “Wallonie: la verité des chifres” de grondstroom in Franstalig België in gunstige richting doen evalueren.

Roomsblauw heeft 81 op 150 zetels, en verliest die meerderheid indien N-VA het Vlaams Kartel verlaat. Het feit dat CD&V en N-VA één fractie in de Kamer zullen vormen, zal die afscheuring alleszins niet bespoedigen. Dat een staatshervorming zeker moet kunnen lukken, eveneens. Want niet alleen is er voor MR en cdH de aanlokkelijke mogelijkheid om het zonder de PS te doen, de tweederde meerderheid van 100 zetels kan bovendien nipt bereikt worden met sp.a (14 zetels) en Lijst Dedecker (5 zetels). Alternatief kunnen de 12 zetels van de groene partijen aangewend worden.

Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen moet politiek haalbaar zijn. Niet enkel winnen de Franstaligen hierdoor zetels in Brussel, bovendien duidde MR reeds aan om het ultieme voorstel uit 2005, dat inschrijvingsrecht in Brussel voor de Franstaligen uit de Rand inhield, opnieuw op tafel te willen leggen. Toen schoot Spirit dit voorstel af, maar zouden veel mensen van dit inschrijvingsrecht gebruik maken? Wellicht niet.

Om de verfransing van Brussel en de Rand tegen te gaan, moet de Vlaamse beweging misschien wat meer innovatief gaan nadenken. De Brusselse Vlamingen behelzen nu nog slechts 11% van Brussel. Franstalige partijen zullen nog steeds opkomen in Halle-Vilvoorde, dat staat vast, want in Halle-Vilvoorde wonen 22% Franstaligen.

De splitsing van het kiesarrondissement is belangrijk, want het is een stap naar een drie-staten-oplossing voor de communautaire problematiek (Vlaanderen, Brussel, Wallonië). Een onafhankelijk Brussel (wat dus een stadstaat naar het model van Luxemburg is, en niet naar het gefaalde model van Washington D.C.) is misschien wel de beste garantie voor de rechten van Vlamingen in Brussel, zoals Brusselse Vlaming André Monteyne ooit schreef.

De Walen zullen alleszins moeten inzien dat ze deze zomer – en dus niet in 2009 – zullen moeten akkoord gaan om bepaalde bevoegdheden af te staan naar de deelstaten. Dat het om kerneconomische bevoegdheden gaat, zoals sociale zekerheid, pensioenen, arbeidsuitkeringen en sociaal overleg, en niet om marginale zaken, zoals ontwikkelingssamenwerking, moet ook duidelijk zijn.

Reynders zal dus zijn drogargument dat men beter de PS en haar deelstaatregeringen geen bevoegdheden bezorgt, moeten inslikken. Niet alleen de politieke kracht van het electoraal signaal van 10 juni zal daar voor zorgen, maar nog meer het feit dat de federale overheid dankzij het Lambermont-akkoord virtueel op weg is naar het faillissement, zeker aangezien de internationale rente zal stijgen. De deelstaten hebben massaal veel middelen, en geven dit uit aan allerlei ongevraagde zaken, dit terwijl de burger zich blauw betaalt aan belastingen zodat de federale overheid toch enigszins haar schulden aan die burger op vlak van eerste pijler-pensioenen en sociale zekerheid kan voldoen.

De oplossing is overduidelijk voor iedereen: de deelstaten moeten stoppen met hun onzinnige uitgaven en moeten integendeel via een staatshervorming de schulden (en dus de sociaal-economische bevoegdheden pensioenen, gezondheidszorg en kinderbijslagen) overnemen van de federale overheid, die anders onherroepelijk failliet gaat. Aangezien de huidige middelen daarvoor toch niet zullen volstaan, moeten de deelstaten aanzienlijke fiscale bevoegdheden krijgen, wat een beslissende stap zal zijn naar het einde van België.

Naast de niet af te wenden regionalisering van ons land, heeft de kiezer, hierbij aangezet door een internationale tendens, de politici het signaal gegeven dat de tijd van verspillingen voorbij moet zijn, door het zwaar afstraffen van de socialistische partijen. Die kunnen misschien nog terugkomen door een rechts-populistisch programma over te nemen, zoals de SP van Marijnissen in Nederland deed, maar in de brave new world die de globalisering ons schenkt, steken ze beter alle ideologische onzin uit het verleden in de vergeetput.

De roomsblauwe regering moet dan ook, spijts wat het ACW daarover mag denken, een beleidsrevolutie doorvoeren:

1. Massieve lastenverlaging

Allereerste prioriteit is een zware verlaging van de vennootschapsbelasting. Nog meer dan een liberale keuze is dit een economische noodwendigheid, gezien de drastische fiscale concurrentie die op dit ogenblik plaatsvindt in Europa. Het begon bij Ierland en de Oost-Europese tijgers, en nu heeft het ook de grenzen van België bereikt, aangezien ook Frankrijk, Nederland en Duitsland op dit vlak hervormingen doorvoeren.

Toegegeven, België heeft met de notionele intrestaftrek een feitelijke venootschapsbelastingsverlaging naar 25% gedaan, maar dit zal niet genoeg zijn. Amcham luidt de alarmbel over de Amerikaanse investeringen in België en op één van hun lunches vraagt Alain Zenner (MR) dat dit tarief naar maximaal 15% gaat. Beter zou wellicht zijn om de vennootschappenbelasting volledig af te schaffen, eventueel gecombineerd met het afschaffen van aftrekposten of speciale gunstmaatregelen. Dit zou België ineens op de kaart zetten als ondernemingsvriendelijk land, en in tegenstelling tot de moeilijk communiceerbare “notionele interestaftrek” de beste reclame zijn voor buitenlandse investeerders die ons land zich kan dromen. Om nog maar te zwijgen van de weldadige effecten op binnenlandse ondernemingen en starters.

Los daarvan moet uiteraard ook een zware verlaging van de personenbelasting gebeuren, die dus NIET mag gepaard gaan met een verhoging van BTW, om redenen uiteengezet hier. Naast fiscale concurrentie is het belangrijkste argument daarvoor het eigendomsrecht: van januari tot juni voor de staat werken is immoreel, zeker wanneer men weet dat België abonimabel scoort in termen van overheidsefficiëntie. Wat ons brengt tot de tweede grote prioriteit voor de nieuwe regering: besparen, besparen en nog eens besparen. Om al die lastenverlagingen te kunnen betalen.

2. Besparen, besparen, besparen

Daarmee zal de nieuwe coalitie in rechtstreekse aanvaring komen met het hart van sp.a en PS: de overheidsvakbonden. Volgens Geert Noels in Trends berekende de ECB dat de Belgische staat maar liefst 34 % zou kunnen besparen, en toch hetzelfde eindresultaat zou kunnen garanderen. Eén derde van de jaarlijkse uitgaven door de overheid moet dus terug naar de burger. We hebben dus allereerst een zeer sterke Minister van Begroting nodig.

3. Copernicus 2.0

Alle vaste benoemingen moeten worden afgeschaft, zodat ambtenaren uitvoeren wat democratisch beslist is, en de kabinetten ook kunnen verdwijnen. Het is de evidentie zelve, en wordt nu ook politiek mogelijk met het verdwijnen van de PS uit de regering. PS’ers Marie Arena en Christian Dupont kunnen zich voortaan met andere, ongetwijfeld nuttiger zaken bezighouden dan met het tegenhouden van hervormingen van de administratie.

4. Generatiepact 2.0

Forse deregulering van de arbeidsmarkt, gecombineerd met het niet langer bindend verklaren van C.A.O.’s. Met ons systeem van sociaal overleg is op zich niets verkeerd, maar wanneer een bedrijf zich wil onttrekken aan de beslissingen die weinig legitieme “sociale partners” hen opleggen, moet dat kunnen. VBO & FGTB, eat your heart out.

5. Sociaal-economische aanpak van de vreemdelingenproblematiek

Tot nog toe werd de vreemdelingenproblematiek op een totaal verkeerde manier aangepakt. Via repressie, bureaucratie en vooral gebrek aan aanpak werden collectivistische waanbeelden in beleid omgezet. De ogen moeten nu opengaan dat de vreemdelingenproblematiek nauw verbonden is met onze uitkeringsstaat, en dus moeten werkloosheidsvallen nu voor eens en altijd worden weggewerkt. Die werkloosheidsvallen (kindergeld, onbeperkte werkloosheidssteun, …) zijn vooral nefast voor de vierde wereld die in ons land meer en meer uit mensen van vreemde origine bestaat. Yves Leterme moet zijn Rerum-Novarum belofte van 2 miljard euro uitkeringen dus inslikken, ter wille van het goede samenleven. Werkloze migranten integreren namelijk niet.

Daarnaast is een even belangrijke stap noodzakelijk, namelijk het invoeren van een green card – systeem dat aan de noden van onze arbeidsmarkt moet voldoen. Migratie is fundamenteel iets positiefs, zoals Philippe Legrain stelt, en aangezien we economische zelfmoord plegen zonder migratie, kunnen we beter het onderliggend uitkeringssysteem dat integratie verhindert aanpakken.

6. Openhouden van de kerncentrales

Nauwelijks het vermelden waard, en zoals iedereen weet het schaamlapje voor de groenen in 1999. Leuk dat de CO2 – manie in deze discussie tegen de groenen kan worden gebruikt, zoals Electrabel doet. Het afval is er, of men de centrales nu vroeger sluit of niet, dus laat ons ze dan openhouden. Voor de rest moet de overheid zich zo weinig mogelijk bemoeien met onze energievoorziening, alhoewel daar natuurlijk ook een geostrategische kant aan zit. Maar dat is een andere discussie.

7. Afschaffing van het CGKR en opheffing van alle vrije meningsbeperkende wetgeving

Discriminatie, racisme en negationisme zijn ongetwijfeld afkeurenswaardig (hoewel discriminatie soms net de mooiste dingen des levens mogelijk maakt), maar in een rechtsstaat is dat geen voldoende reden om ze te bestraffen. Het succes van Lijst Dedecker maakt duidelijk dat een groeiende groep in de bevolking zich stoort aan deze extreem-linkse inperkingen van de vrijheid, waartoe de jacht op de automobilist en het rookverbod ook behoren. Gehoor aan geven dus.

8. Volledige privatisering van Belgacom

Een recente enquête van Test-Aankoop maakt duidelijk dat internet in België veel te duur is in verlijking met de buurlanden. Als voornaamste oplossing stelt Test-Aankoop om Belgacom (en ook Telenet) te privatiseren. Doen dus. Het kan het gebruik van internet, dat een vitale functie bekleedt in de economie, enkel ten goede komen.

9. Rem de privatisering van de gezondheidszorg niet af

Van alle Europeanen betalen Belgen procentueel het meest zelf (naast het belastingsgeld) voor hun ziektezorg. Als de gezondheidszorg hier zo goed is, zou dat dan daar niets mee te maken hebben? Of met het feit dat vele spelers (ziekenhuizen, dokters, …) private spelers zijn? De regering mag dus geen verstaatsing van de gezondheidszorg laten gebeuren. Integendeel moet de lastenverlaging de burgers de mogelijkheid geven om zich privaat te verzekeren. Dat laatste wordt noodzakelijk gezien de onvermijdelijke evolutie naar een systeem met meerdere snelheden, dat enkel een overheidssysteem ZONDER SNELHEID als alternatief heeft.

10. Hervorming van Justitie

De PS – protectoraten in het Justitieel apparaat worden opeens heel kwetsbaar, hoewel Justitie wellicht nog jaren politieke benoemingen zal mogen uitzweten. Het excuus om die te doen omdat de PS het ook deed is alleszins verdwenen.

De PS hield onder meer het voorstel van Marc Verwilghen om bemiddeling te veralgemenen tegen. Deze remedie, die destijds het Amerikaanse Justitie-apparaat van de ondergang heeft gered, is een wondermiddel tegen gerechtelijke achterstand: geef partijen de mogelijkheid om zelf hun rechter aan te duiden. Wat al jaren gebruikelijk is in het internationaal zakenleven, moet ook mogelijk worden voor de gewone burger.

Let op voor de buikspreekpop

Nog anderhalve week scheiden ons van de federale verkiezingen van 10 juni 2007. Hoewel er zoals steeds een factor onzekerheid is, worden geen grote verrassingen verwacht. De VLD zal in het beste geval tegen de 20% eindigen, net zoals sp.a. Lijst Dedecker haalt misschien de kiesdrempel in 2 provincies, of toch zeker een 3 à 4% over heel Vlaanderen. Vlaams Belang zal niet al te veel stijgen ten opzichte van 2004, want discussies zoals over migrantenstemrecht waarbij één bepaalde partij, met name de VLD toen, in het vizier kwam, zijn er niet geweest. Dat de partij nog eens een stijging van een vijftal procent zal maken, verwacht alvast niemand. Ook CD&V/N-VA verwacht een uitslag in de lijn van 2004, of hoopt op een kleine stijging, en voor Groen! is dat net hetzelfde, hoewel die laatste partij wel met zwakke, onbekende lijsttrekkers naar de kiezer trekt.

In Wallonië lijkt meer op til te zijn. De PS heeft de schandalen nog niet volledig electoraal betaald, want net voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 kwamen de schandalen toen ook net te laat boven. Didier Reynders groeit met de dag als politicus die het verzet tegen de PS-staat belichaamt, en profiteert mee van de presidentiële overwinning van geestesgenoot Sarkozy in Frankrijk. Bovendien komen ook nu opnieuw schandalen boven, in Charleroi dan nog wel, wat de kiezer nogmaals herinnert aan de PS en haar corruptie. Indien de Franstalige kiezer het nu niet doet, zal die het nooit doen: de macht van de PS breken.

Elio Di Rupo verweert zich als een duivel in een wijwatervat, en heeft Joëlle Milquet en de cdH al tot bondgenoot gedwongen, door beloftes om haar partij in de regering op te nemen. De cdH stelt niet veel voor in het licht van de twee grote Franstalige partijen en is dus maar al te makkelijk te paaien met zo’n beloftes.

Ook in Vlaanderen groeit de liefde tussen Rooms en Rood met de dag. Vande Lanotte en Leterme staken nooit onder stoelen of banken dat ze graag met elkaar zouden regeren, en er moet dus al veel gebeuren om geen rooms-rode regering te krijgen, wanneer men het allemaal rustig bekijkt. De vraag of de liberalen ook in de regering komen, hangt dan af van hoe goed de VLD standhoudt, en hoe sterk de MR de PS kan schaden.

Er komt dus naar alle waarschijnlijkheid een poging tot restauratie van het oude België. Dat van de achterkamertjes, de onverantwoordelijkheid, de excessieve uitgaven en verspillingen, het besloten politiek debat, het gebrek aan ambitie in het beleid en de afwenteling van de miskleunen van de overheid op de burger, zoals in 1982, wanneer de Belgische staat met een devaluatie een raid op de spaarder uitvoerde, omdat politici toen niet wilden beginnen met noodzakelijke besparingen.

Het is meer dan waarschijnlijk dat deze poging niet zal lukken, en wellicht zelfs niet tot een aanvang komt. De wereld is de voorbije twintig jaar sterk veranderd: burgers zijn mondiger en kritischer geworden, internationale investeerders mobieler, en misschien zijn ook de Belgische actoren van toen wel geëvolueerd.

Hoewel de schade dus nooit immens zal zijn, is er niettemin wel enige reden tot ongerustheid. Op Rerum Novarum toonde Yves Leterme immers zijn ware gelaat: dat van buikspreekpop van het ACW, met zijn voorstel om allerhande uitkeringen met maar liefst 2 miljard euro te doen toenemen.

Nadien volgden nog de woordbreuk over de splitsing van de gezondheidszorg, waarmee CD&V haar communautaire standpunten al begraaft nog voor 10 juni voorbij is, en de slagen onder de gordel tijdens de confrontatie met de premier op VTM. Om nog maar te zwijgen van de kinderachtige manier waarop Leterme maandenlang zijn kandidatuur ontkende, ondertussen vrolijk van kermiskoers naar televisieprogramma huppelend.

Het lijkt nu wel al zeker: le nouveau CVP est arrivé. De eersten die dat zullen ondervinden, zullen de N-VA’ers zijn, wanneer CD&V naar hartelust alle Vlaamse beloften breekt tijdens de communautaire onderhandelingen die wellicht ook zullen samenvallen met de regeringsvorming.

CD&V krijgt alleszins de mogelijkheid om van de Lambermont-verwezenlijking van de VLD, die de federale staat zo goed als drooglegt, gebruik te maken door het gebrek aan middelen voor de federale overheid logischerwijs te koppelen aan de transfer van bevoegdheden naar de rijkere deelstaten. Hiervoor kan de N-VA echter niet veel hoop uit het verleden puren, gezien de staat van dienst van de CVP op dat vlak, en het is nog maar de vraag of Geert Bourgeois net als zijn kartelpartner voor de vetpotten en meerbepaald voor zijn minister-post kiest, dan wel voor het voortbestaan van zijn partij.

Het lijkt er dus op dat we na 10 juni een status-quo-regering krijgen, die de zo noodzakelijke besparingen om de belastingsdruk te kunnen verlagen probeert uit te stellen. De oplossing voor de Belgische ziekte, die nog steeds woekert, is om de beschamend hoge belastingsdruk van 47% sterk te verminderen, door forse besparingen in het overheidsapparaat. Dat is een rechtstreekse aanval op de belangen van de corporaties die in Yves Leterme hun verdediger hebben gevonden, maar indien ondernemend Vlaanderen kritisch genoeg is en door de sirenenzang en schaamlapjes heen ziet, zullen ook zij moeten buigen.